της Βικτωρίας Μιχαήλ

Σημείο των καιρών, ίσως. Αλλά και πειστήριο της εγκληματικής «όλα για πούλημα» ποταπότητας που επιδεικνύει για ακόμη μια φορά, ορρωδώντας προ ουδενός, ο έμπορος συνοδευτικών του popcorn όπλων Μάικλ Μπέι. Γιατί, καλά ως παραγωγός να επιτρέπει σ’ έναν εκ των προστατευομένων του, τον εγκέφαλο κι εκτελεστή τού εν Ελλάδι κυκλοφορημένου έως σήμερα μόνο στο home cinema franchise «Κάθαρση», να λεηλατεί αυτή τη φορά «Το Λονδίνο Έπεσε» για το τρίτο κρούσμα της… σειράς. Αλλά να οδηγεί το είδος τού exploitation στον πάτο του, εξαπολύοντας οπορτουνιστικά στην αγορά ως μεταμφιεσμένη σκιαχτικά, σαν για το Halloween ενός βάρβαρου αύριο, μία κρυπτομπροσούρα υπέρ της Χίλαρι Κλίντον στο πρώτο – ας μην πω… δημοκρατικό αλλά – liberal torture porn που γυρίστηκε ποτέ, με στόχο τη νέα γενιά ψηφοφόρων που εκλέγει «Αγώνες Πείνας» στο σινεμά, «The Walking Dead» στην τηλεόραση και, εφόσον προσέλθει στις κάλπες του Νοέμβρη (8, όχι 17, γ@μώτο…), γιατί όχι την πρώτη γυναίκα Πρόεδρο της land of the free, home of the brave;

Βοήθειά τους. Και βοήθειά μας, καθώς το υποφερτό (ιδίως στον πρώτο του οικογενειακά εστιακό «χαμό» και κάπως λιγότερο στις αγριότητες δρόμου μ’ επίκεντρο πέντε νοματαίους τού sequel) 12ωρο, γιάνκικο, μαζικό και εκτός οθονών ψυχαγωγίας (τι να τις κάνεις, η CCTV μεταδίδει πια τα πάντα…) Battle Royale, που εμπνεύστηκε ο στρατευμένα άρρωστος νους και «παίρνει» το βιαστικά αχόρταγο μάτι του ΝτεΜόνακο, μετατρέπεται εδώ σε ξέφραγο αμπέλι μυθοπλασίας/αφήγησης/σχολίου. Μετατρέποντας πλέον σε πεδίο κάθε είδους μάχης την πρωτεύουσα των ΗΠΑ, με μήλον της Έριδος την πασιφίστρια (καθότι χαροκαμένη, είναι η εισαγωγική ψυχολογική ξήγα) σταυροφόρο εναντίον τής Κάθαρσης. Και στόχους, εκτός των αναλώσιμων συμμάχων ή εχθρών τής εν λόγω Πασιονάριας και της προπαγάνδισης της «τώρα που γυρίζει» ατζέντας του: τις ασφαλιστικές – όρνια (σε μια σεκάνς που παρουσιάζει ως colored ψύλλου πήδημα τη μονομερή τροποποίηση συμβατικών όρων στο πιο νομικά σιδηρόφρακτο κράτος του πλανήτη), τους ξένους που επισκέπτονται το Αμέρικα όχι για business μα για pleasure (στυγερή πλέον, με μια παρέα Ρώσων να πληρώνουν σαν σε ψυχροπολεμικό φιλμ την απόπειρά τους να «γλεντήσουν» ζεύγος ηρώων μας στα πρόθυρα λιντσαρίσματος), την α-νόητη ή/και μειονοτική μητροπολιτική νεανική βία των συμμοριών της διπλανής πόρτας (με αποκορύφωμα – ρεντίκολο έναν διπλό φόρο τιμής στη jap φιγούρα των schoolgirls και στο «Ο Σχιζοφρενής Δολοφόνος με το Πριόνι», όπου το «εργαλείο» είναι στολισμένο με στρας!).

Ένας κινηματογραφιστής commando θα ξυπνούσε μέσα σου το συνειδητοποιημένο ζώο τουλάχιστον με το αισθητικό αν όχι σεναριακό αρμάτωμα της προβληματικής του. Η εικαστική στρακαστρούκα εδώ τινάζει τα ίδια της τα μυαλά στον αέρα: βιντεοκλιπίστικοι σπασμοί σε νυχτερινούς φωτισμούς – εμουλσιόν στους φακούς Panavision Primo, slo-mo α λα Πέκινπα στο πολύ πιο πετσοκομμένο, ριπές gore μεταξύ των πυρομαχικών ομοβροντιών, θραύσματα «σκηνικών» που περνούν αναποφάσιστα σφαιράτα από fight club έως κρεμάλες σε δέντρα καθώς το μοντάζ λυπήθηκε να τα αφήσει ατόφια στο πάτωμά του, ακόμη και τρέμουσες το rating λήψεις από απόσταση ασφαλείας («Σε Βλέπω» καρμανιόλα…) κόβουν τον αέρα τής πλάνα ενθαρρυντικής σασπενσιάς – συστατικής κάρτας (ένα τοξεμένο κεφάλι σε κοντινό). Και, συγχυσμένα μεταξύ τους, γίνονται τα τροχιοδεικτικά πυρομαχικά τής μεγάλου μήκους (το τελευταίο 20λεπτο σου βγάζει την ψυχή) αλλά σε… επεισόδια δημηγορίας (άντε, και κάμποσης διαλεκτικής, στην «ποιος ζει, ποιος πεθαίνει» κορύφωση πατιρντί) εναντίον τού βασικού ενστίκτου του «οφθαλμόν αντί οφθαλμού», που κοπανιέται μέσα-έξω, μέσα-έξω στα δωμάτια πανικού τού ΝτεΜόνακο.

Το φέρει (αφού την «τρώει» και) κατάσαρκα, εκτός της VIP θηλυκής κόντρα «σημαίας» του, ο επανακάμπτων, τώρα ως πιστός ασφαλίτης της, χαρακτήρας τού Λίο που συγχώρεσε το θήραμά του επιλέγοντας μη βία στη δεύτερη ταινία, το παλεύει ο Ξένος που επίσης «ξανασκάει» ως πρόσωπο – κλειδί καταφυγίου για κάθε πικραμένο τής Κάθαρσης. Και οι δύο τα δίνουν όλα (και θα πέσουν, λες;) υπέρ πατρίδος, αυτής που εκφράζει η επίδοξη εγγυήτρια του εν ειρήνη καλού τού έθνους, μια πλανητάρχισσα που θα ακούει τον λαό και που, στην πιο γλοιωδών συμβολισμών κορεκτίλας σκηνή αγωνίας, διασώζεται απ’ τον δουλευταρά Μεξικανό μετανάστη (αλλά νόμιμο, «δύο χρόνια Αμερικανό πολίτη») και το μαύρο αφεντικό του στην τίμια βιοπάλη με mini market (αλλά με μικράτα σε gang), άσους στο σημάδι. Εντωμεταξύ, το synthορχηστρικό πολυβόλο του Νέιθαν Γουάιτχεντ βαράει κι αυτό στ’ αυτιά, αλλά είναι πιασάρικοι διάλογοι βλακείας που «κουφαίνουν» τον θεατή. «Κάποιος μας χρειάζεται. Ας σταματήσουμε. Let’s do this!», λέει με το πρώτο περιστατικό στην οδηγό του ασθενοφόρου (η οποία από κάποιο σημείο της πλοκής και μετά απλώς εξαφανίζεται από την οθόνη!), σαν να απευθύνεται σε άτομο μειωμένης νοημοσύνης, η εποχούμενα επαγρυπνούσα στο hood για παροχή πρώτων βοηθειών sister, επίσης με θρυλικό στα πέριξ σκοτεινό παρελθόν, προτού «το τερματίσει», κάνοντας τη δύσκολη στον bro μαγαζάτορα, που τρώγεται να αφήσει την ασφάλεια καβάντζας για να επιστρέψει εν μέσω οδικού χαμού στο απροστάτευτο shop του: «Έγινε. Αλλά αν συναντήσουμε φασαρίες, γυρνάμε αμέσως εδώ. – Σύμφωνοι!»

H τελετουργικά ιερή μανία στην black ops κορύφωση των φασαριών αυτών, που θα αντιμετωπίσει διασπασμένο προς αντιμετώπιση δύο αντιπάλων μετώπων το παρεάκι, στρέφει τα βέλη της στο βαθύ κράτος των φαρισαϊκών εν Χριστώ αδελφών (και των ηγετών) του θεοσεβούμενου μίσους, στο ξεδίπλωμα της αστερόεσσας της θεωρίας συνωμοσίας τής ίντριγκας, που κυματίζει καρικατουρίστικα (το «24» φιλιέται σταυρωτά με το «Μαριονέτες») στο μπιμουβάδικο καμπαναριό της ταινίας. Ευτυχώς, δεν πρόλαβαν τα γεγονότα του Ορλάντο «οι δημιουργοί» και δεν έχωσαν και κάναν gay χαρακτήρα με το βασανάκι του στην υπόθεση. Η Μπρίτανι Μιράμπιλε, δε, είναι τόσο… χτυπητά κακιά, ώστε μπαίνει αυτοδίκαια στο πάνθεον των bad girls της μεγάλης οθόνης, σχεδόν φωνάζοντας για μια «δική» της ταινία – υποπτεύομαι ότι θα πετάξει τα μάτια έξω όλων των αρρένων genre fans. Ο ΝτεΜόνακο, όμως, νομίζει (ή παριστάνει) ότι ο συνδυασμός του είναι Ρομέρο και Κάρπεντερ εναντίον του Ντόναλντ Τραμπ. Στην πραγματικότητα, είναι Χρυσή Αυγή (από την ανάποδη, φιλελέ) και #paraiththeite, που κάνει εμπόριο τρόμου στα States. Ψοφήστε τον…