του Ηλία Φραγκούλη

Ας ξεκινήσουμε από το… «ξύλο» που έφαγε η «Εξουσία του Σκύλου» από τα μέλη της Αμερικανικής Ακαδημίας Κινηματογράφου. Ήταν η ταινία για την οποία… μας ζάλιζαν τον έρωτα οι κριτικοί εδώ και τόσους μήνες. Προτάθηκε για δώδεκα βραβεία Όσκαρ (παραλογισμός!). Και έμεινε μονάχα μ’ εκείνο της καλύτερης σκηνοθεσίας στην Τζέιν Κάμπιον! Τη μεγαλύτερη φάπα (της) την έριξε το «Coda», που πέτυχε τρία στα τρία (καλύτερης ταινίας, διασκευασμένου σεναρίου και δεύτερου ανδρικού ρόλου)! Οι δύο πρώτες βραβεύσεις πόνεσαν. Κι από τη στιγμή που έχασε στην κατηγορία του σεναρίου, ήταν σαφές πως το φιλμ της Κάμπιον αποτελούσε παρελθόν σε σχέση με το μεγαλύτερο βραβείο της βραδιάς. «Πόνο», όμως, είχε δώσει νωρίτερα και το «Dune», «κλέβοντας» από την «Εξουσία του Σκύλου» τα Όσκαρ καλύτερου μοντάζ και φωτογραφίας (ειδικά). Η ταινία του Ντενί Βιλνέβ σάρωσε, με έξι νίκες (από τις δέκα υποψηφιότητες που είχε συνολικά), τις περισσότερες από κάθε άλλη για τη φετινή χρονιά! Αν είχε προταθεί και στην κατηγορία της σκηνοθεσίας, ενδέχεται η Κάμπιον να εισέπραττε (και) την απόλυτη φάπα…

Βέβαια, ο περισσότερος κόσμος σήμερα θα μιλά για την κυριολεκτική φάπα που έριξε επί σκηνής (!) ο Γουίλ Σμιθ στον Κρις Ροκ. Ο δεύτερος εμφανίστηκε ως παρουσιαστής και άρχισε να τρολάρει το ζεύγος των Σμίθ, «χτυπώντας» (στην τελική) την Τζέιντα Πίνκετ για το… «γυμνό» της κεφάλι. Το σχόλιο, ότι θα μπορούσε κάλλιστα να πρωταγωνιστήσει σ’ ένα sequel του «G.I. Jane» (ίσως δίχως να γνωρίζει πως η ηθοποιός και σύζυγος του Σμιθ αντιμετωπίζει από πέρσι προβλήματα με μορφή αλωπεκίας), έκανε έξαλλο τον (υπερπροστατευτικό για την οικογένειά του) Γουίλ, αναγκάζοντάς τον ν’ ανεβεί στη σκηνή και να ρίξει «μπουκέτο» στον (κλασικά ενοχλητικό) κωμικό. Το συμβάν φάνηκε κάπως «σκηνοθετημένο» αρχικά, όμως ο Σμιθ συνέχισε με φραστικές επιθέσεις από το κάθισμά του, με τον τηλεοπτικό αέρα να μετρά (και) δύο ηχηρά… γαμωσταυρίδια! Αργότερα, ζήτησε συγγνώμη από τα μέλη της Ακαδημίας, πλαντάζοντας στο κλάμα (και από τη συγκίνηση του Όσκαρ πρώτου ανδρικού ρόλου…) και ελπίζοντας να τον ξανακαλέσουν στην τελετή απονομής των βραβείων!

Σημεία στα οποία αξίζει να σταθούμε σε σχέση με την… πολύπαθη φετινή τελετή απονομής των Όσκαρ. Η Τζέσικα Τσάστεϊν είχε δηλώσει πως δεν θα κάνει red carpet press, σε ένδειξη συμπαράστασης στην ομάδα τούτης της κατηγορίας, επειδή το μακιγιάζ / μαλλιά ήταν ένα από τα οκτώ βραβεία που δεν θα είχαν ζωντανό τηλεοπτικό χρόνο στο show. Μια χαρά την είδα να μιλάει μπροστά σε κάμερες στο κόκκινο χαλί, ενώ οι controversial κατηγορίες που θα «κοβόντουσαν» δεν ήταν και εντελώς εξαφανισμένες από τη μετάδοση (απλά, «τριμαρίστηκαν» με σύντομο γύρισμα εντός του Dolby Theatre, προτού γεμίσει κόσμο η αίθουσα). Το show ξεκίνησε από τη γειτονιά του Κόμπτον κι ένα γήπεδο του tennis, όπου η Μπιγιονσέ τραγούδησε το υποψήφιο «Be Alive» από το φιλμ «Η Μέθοδος των Γουίλιαμς» (όχι ότι πιο γουστόζικο είδαμε, τίγκα σε εκτυφλωτικές αποχρώσεις του λαχανί…). Οι τρεις «οικοδέσποινες», Έιμι Σούμερ, Γουάντα Σάικς και Ρετζίνα Χολ, μπορούσαν κάλλιστα και ν’ απουσιάζουν, με την πρώτη μονάχα να κερδίζει πόντους για τις βιτριολικές (ή και αυτοσαρκαστικές) παρατηρήσεις της. Γλυτώσαμε από τον Βολοντίμιρ Ζελένσκι και τις «πονεμένες» κορώνες για την Ουκρανία, καθώς αρκέστηκαν σε ενός λεπτού σιγή και στο να φοράνε γαλάζια κορδελάκια (τύπου «ζε σουί», που λέμε…). Τώρα ο Σον Πεν θα πρέπει να λειώσει τα δύο Όσκαρ του (#LOL)! Τα πενήντα χρόνια του «Νονού» (φωτό 1 επάνω) και τα είκοσι οκτώ του «Pulp Fiction» (φωτό 2 επάνω) μας χάρισαν όμορφα στιγμιότυπα και συγκίνηση, με τον Τρόι Κότσουρ του «Coda» να κερδίζει το βραβείο του καλύτερου… «χαρτομάντηλου» δίπλα στην Γιου-Τζουνγκ Γιουν, την Κορεάτισσα γιαγιά που κέρδισε στην κατηγορία του δεύτερου γυναικείου ρόλου για το «Minari» πέρσι. Τέλος, δεν άντεξαν, έκαναν το νουμεράκι τους (φωτό κάτω) και για το (μη υποψήφιο!) «We Don’t Talk About Bruno» από το «Ενκάντο» (λατινοαμερικανικό «καρναβάλι» για πάντα…).

Ας πάμε τώρα να δούμε και πώς τα πήγα στις τελικές προβλέψεις που δημοσιεύτηκαν χθες από το FREE CINEMA, μερικές ώρες πριν από την απονομή. Ιδού το πριν και το μετά. Ξεκάθαρα πράγματα. Πήρα δύο ρίσκα που δεν βγήκαν. Το ένα θεωρώ πως θα έδινε μια πιο τίμια βράβευση, το δεύτερο ήταν… για την αλητεία!

ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΤΑΙΝΙΑ

ΕΓΡΑΦΑ ΧΘΕΣ: «Coda» της Σίαν Χέντερ. Προτάθηκε για μόλις τρία Όσκαρ (καλύτερης ταινίας, διασκευασμένου σεναρίου, δεύτερου ανδρικού ρόλου). Εάν το πάρει, θα είναι το πρώτο φιλμ που είχε προταθεί για τόσα (ή και λιγότερα) βραβεία από εποχής «Grand Hotel» (1932), για να καταλήξει να γίνει ο μεγάλος κερδισμένος της βραδιάς! Επίσης, το πρώτο που τα καταφέρνει δίχως υποψηφιότητες στην καλύτερη σκηνοθεσία και το μοντάζ (πάλι από το 1932 μέχρι σήμερα!), το πρώτο κερδισμένο remake μη αγγλόφωνης ταινίας μετά τη νίκη του «Πληροφοριοδότη» (2007) και το πρώτο Όσκαρ καλύτερου φιλμ από σκηνοθέτη που δεν είχε καν υποψηφιότητα του συγκεκριμένου σωματειακού κλάδου από εποχής του «Σωφέρ της κας Νταίζυ» (1990)! Στο πλαίσιο «λογικής» που ψηφίζονται τα Όσκαρ εσχάτως, το «Coda» έχει τα εξής πλεονεκτήματα: πρόκειται περί έργου που πλασαρίστηκε κυρίως από πλατφόρμα streaming, έχει σκηνοθετηθεί από γυναίκα κι έχει θέμα αποδεκτό και υπό τη σκοπιά της «πολιτικής ορθότητας» (μιλά για τα προβλήματα μιας οικογένειας κωφών). Αν ρωτάς κι εμένα, για Όσκαρ καλύτερης ταινίας θα προτιμούσα «Dune» (μεγάλο σινεμά) ή «Μην Κοιτάτε Πάνω» (για την αναρχία). Το «Coda» βρίσκεται κάπου στη μέση αυτών των δύο. Η Χέντερ πήρε μια μέτρια, στερεοτυπική μελούρα (τη γαλλική «Οικογένεια Μπελιέ» του 2014) και την ανέβασε σε άλλο level ποιοτικά, «μεταφράζοντας» το φιλμ θαυμαστά σε κάθε τομέα του (ακόμα και τα τραγούδια που ερμηνεύει ο χαρακτήρας της Ρούμπι είναι ένα κι ένα, με σημειολογικές βάσεις). Τα Σωματεία Ηθοποιών, Παραγωγών και Σεναριογράφων υποστηρίζουν αυτή την επιλογή κι απόψε ενδέχεται να χτυπήσει τρία στα τρία. Αν το κορυφαίο βραβείο του 2022 πρέπει να φέρει κάποιο μήνυμα και να μιλά ουσιαστικά στον κόσμο εκεί έξω, «Coda» με τα χίλια!

Η ΕΤΥΜΗΓΟΡΙΑ: Έπεσα μέσα. Βραβεύτηκε το κοινωνικό (και feelgood) έργο που φέρει ένα τίμιο μήνυμα «γεφυρώματος» δύο διαφορετικών κόσμων και όχι η «καλλιτεχνική» δηθενιά που θα ξεχαστεί στο πέρασμα του χρόνου.

ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ

ΕΓΡΑΦΑ ΧΘΕΣ: Τζέιν Κάμπιον για το «Η Εξουσία του Σκύλου». Έχει μαζί της το Σωματείο των Σκηνοθετών (568 μέλη στην Ακαδημία). Είναι γυναίκα (όπως και πέρσι, δηλαδή…). Σε περίπτωση που τούτη η ταινία δεν πάρει κανένα άλλο Όσκαρ (ευελπιστώ…), η Κάμπιον θα μας θυμίσει τις περιπτώσεις του Μάικ Νίκολς («Ο Πρωτάρης», το 1968) και του Τζορτζ Στίβενς («Ο Γίγας», το 1957). Ναι, έχει ξανασυμβεί. Ας επαναληφθεί, να τελειώνουμε…

Η ΕΤΥΜΗΓΟΡΙΑ: Έπεσα μέσα. Με αφήνει παγερά αδιάφορο το αποτέλεσμα, προφανώς.

ΠΡΩΤΟΣ ΑΝΔΡΙΚΟΣ ΡΟΛΟΣ

ΕΓΡΑΦΑ ΧΘΕΣ: Γουίλ Σμιθ για το «Η Μέθοδος των Γουίλιαμς». Το Σωματείο των Ηθοποιών, με τη γνωστή δυναμική του μεγαλύτερου αριθμού ψηφοφόρων στην Ακαδημία (1.336 φέτος), ήταν με το μέρος του. Τρίτη ερμηνευτική υποψηφιότητα. Μαύρος και superstar. Θεωρώ πως το Χόλιγουντ το έχει πιστέψει. Είναι η ώρα του. Και το κουβαλάει πάνω του αυτό το φιλμ.

Η ΕΤΥΜΗΓΟΡΙΑ: Έπεσα μέσα. Όντως, ήταν το μεγάλο φαβορί. Δεν χρειάστηκε να… δείρει για να το αποκτήσει! Απλά, πέθανε στο κλάμα!

ΠΡΩΤΟΣ ΓΥΝΑΙΚΕΙΟΣ ΡΟΛΟΣ

ΕΓΡΑΦΑ ΧΘΕΣ: Τζέσικα Τσάστεϊν για το «The Eyes of Tammy Faye». Τρίτη υποψηφιότητα. Έχει μαζί της το Σωματείο των Ηθοποιών (και το τέλειο μακιγιάζ…). Όπως και στους άνδρες, θεωρώ πως δεν έχουμε μια ερμηνεία που μας πήρε και μας σήκωσε. Σε τούτη την κατηγορία η πρόβλεψη είναι πιο επίφοβη, με έντονες συζητήσεις των τελευταίων ημερών που μιλούν για «upset» από την Πενέλοπε Κρουζ («Παράλληλες Μητέρες»). Ειλικρινά, μου είναι παντελώς αδιάφορο αυτό το βραβείο φέτος.

Η ΕΤΥΜΗΓΟΡΙΑ: Έπεσα μέσα. Ο «ντόρος» και το «σασπένς» για την Πενέλοπε ήταν… να ‘χαμε να λέγαμε (των κριτικών, κυρίως)!

ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΑΝΔΡΙΚΟΣ ΡΟΛΟΣ

ΕΓΡΑΦΑ ΧΘΕΣ: Τρόι Κότσουρ για το «Coda». Έχει σαρώσει (εκτός των Χρυσών Σφαιρών), δικαίως. Ο δεύτερος κωφός ηθοποιός που θα βραβευτεί με Όσκαρ ερμηνείας, μετά την Μάρλι Μάτλιν (για τα «Παιδιά Ενός Κατώτερου Θεού», το 1987). Συμπτωματικά, υποδύεται τη σύζυγό του σε τούτο το φιλμ! Δεν πρόκειται για ψήφο… ελεημοσύνης. Και μόνο η σκηνή που αγγίζει το λαιμό της Εμίλια Τζόουνς για ν’ «ακούσει» τη φωνή της, αρκεί για να τον βγάλει κερδισμένο φέτος.

Η ΕΤΥΜΗΓΟΡΙΑ: Έπεσα μέσα. Η πιο όμορφη στιγμή βράβευσης φέτος.

ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΓΥΝΑΙΚΕΙΟΣ ΡΟΛΟΣ

ΕΓΡΑΦΑ ΧΘΕΣ: Αριάνα ΝτεΜπος για το «West Side Story». Αυτή κι αν έχει σαρώσει τα πάντα. Θα μείνει στην Ιστορία, διότι και η πρώτη κινηματογραφική Ανίτα, η Ρίτα Μορένο, είχε τιμηθεί με το Όσκαρ δεύτερου γυναικείου ρόλου, το 1962! Πάντως, ούτε και σ’ αυτή την κατηγορία υπάρχει κάτι το εξαιρετικά ιδιαίτερο. Πολύ φτωχές οι πεντάδες των ηθοποιών φέτος.

Η ΕΤΥΜΗΓΟΡΙΑ: Έπεσα μέσα. Έγινε και του… LGBTQ εδώ, οι πάντες ευχαριστημένοι.

ΠΡΩΤΟΤΥΠΟ & ΔΙΑΣΚΕΥΑΣΜΕΝΟ ΣΕΝΑΡΙΟ

ΕΓΡΑΦΑ ΧΘΕΣ: Άνταμ ΜακΚέι & Ντέιβιντ Σιρότα για το «Μην Κοιτάτε Πάνω» στο πρωτότυπο και Σίαν Χέντερ (φωτό) για το «Coda» στο διασκευασμένο. Είναι και τα (αντίστοιχα) βραβεία του Σωματείου των Σεναριογράφων (504 μέλη έχει ο κλάδος στην Ακαδημία). Δεν τα υποστηρίζω κυρίως με αυτή την αφορμή, όμως. Το πρώτο είναι… παράδοξα επίκαιρο, αιχμηρό και πολιτικό. Κάτι που το Χόλιγουντ γουστάρει να… νομίζει πως κάνει με τις ψήφους του. Και το δεύτερο είναι ένα αριστούργημα μεταφοράς ξένης ταινίας, που έφερε στο κινηματογραφικό σύμπαν ένα… αγνώριστο remake. Αν πάνε αλλού, τότε… ντροπή κάπου (ειδικά για το διασκευασμένο χάλι της Κάμπιον)!

Η ΕΤΥΜΗΓΟΡΙΑ: Έπεσα μέσα στο διασκευασμένο (μετά χαράς για το αποτέλεσμα), αλλά έχασα το πρωτότυπο, κατηγορία που δεν ήταν τόσο ξεκάθαρη και εν γνώσει μου πήγα…στα άκρα, θεωρώντας ότι μπορεί τα μέλη της Ακαδημίας να θέλουν να εκφραστούν με κάτι πιο επίκαιρο και πολιτικό. Νικητής εκεί,λοιπόν, το «Belfast» και ο Κένεθ Μπράνα.

ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΔΙΕΘΝΗΣ ΤΑΙΝΙΑ

ΕΓΡΑΦΑ ΧΘΕΣ: «Drive My Car» του Ριουσούκε Χαμαγκούτσι, από την Ιαπωνία. Έχει προταθεί μέχρι και για το… κανονικό Όσκαρ καλύτερης ταινίας και για το σκηνοθεσίας και για το διασκευασμένου σεναρίου! Φανταστείτε μετά από όλα αυτά, να καταλήξει στο «Flee» (Δανία), που έχει υποψηφιότητες και σαν animated ταινία και σαν ντοκιμαντέρ μεγάλου μήκους! Γενικά, αυτές οι δύο περιπτώσεις μπορεί να προκαλέσουν «upset» παντού! Αλλά ο Ιάπωνας είναι το πιο σίγουρο στοίχημα εδώ.

Η ΕΤΥΜΗΓΟΡΙΑ: Έπεσα μέσα. Σιγουράκι ήταν, εντάξει.

ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΤΑΙΝΙΑ ΚΙΝΟΥΜΕΝΩΝ ΣΧΕΔΙΩΝ

ΕΓΡΑΦΑ ΧΘΕΣ: «Flee» του Γιόνας Πόερ Ράσμουσεν. Καλύτερο ανεξάρτητο animation στα Annie. Η αληθινή ιστορία ενός ασυνόδευτου παιδιού από το Αφγανιστάν, μεγαλωμένου στη Δανία. Σήμερα, στα 36 του χρόνια, μας αποκαλύπτει το παρελθόν του. Βιογραφικό δράμα προσφυγιάς, πραγματική έκπληξη της κατηγορίας αυτής και, όπως έγραψα πιο πάνω, με τριπλή υποψηφιότητα! Φαβορί θεωρείται το «Ενκάντο» της Disney (προτιμήθηκε και από το Σωματείο των Παραγωγών). Εγώ ποντάρω στην ψήφο του statement. Και πάλι, εάν τα μέλη της Ακαδημίας το ρίξουν αλλού, μιλάμε για «συνειδήσεις»… πολύ μούφα!

Η ΕΤΥΜΗΓΟΡΙΑ: Το δεύτερο ρίσκο που έπαιξα. Κι έχασα. Περίμενα ότι η ταινία της Disney θα ήταν η προφανής νίκη, αλλά φαντάστηκα πως αν το «Flee» μπορεί να έχει μία πιθανότητα, θα ήταν εδώ. Δεν προτιμήθηκε η σοβαρότητα, όμως…

ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ

ΕΓΡΑΦΑ ΧΘΕΣ: «Summer of Soul» του Αμίρ (Questlove) Τόμσον. Έπος υλικού (περί τις σαράντα ώρες βιντεοσκόπησης) από το Harlem Cultural Festival, σημαντικού για την μαύρη κοινότητα event (διάρκειας έξι εβδομάδων!) του 1969, το οποίο και είχε ξεχαστεί και δεν είχε δει ποτέ κανείς… από τότε! Μεταξύ άλλων εμφανίζονται οι: Στίβι Γουόντερ, Νίνα Σιμόν, Sly and The Family Stone, Gladys Knight and The Pips, Μαχάλια Τζάκσον, B.B. King, The 5th Dimension, The Staple Singers. Έχει συγκεντρώσει (μέχρι στιγμής) εξήντα μία διακρίσεις. Και το βραβείο του Σωματείου των Παραγωγών.

Η ΕΤΥΜΗΓΟΡΙΑ: Έπεσα μέσα. Φαβορί κι αυτό.

ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ

ΕΓΡΑΦΑ ΧΘΕΣ: Γκρέιγκ Φρέιζερ για το «Dune». Έχει με το μέρος του και τις ψήφους του Σωματείου του κλάδου του. Είχε προταθεί ξανά το 2017, για το «Lion». Τεράστια δουλειά έχει κάνει σε τούτο το φιλμ και δε συγκρίνεται με τα στερεοτυπικά «ωραία τοπία» της ταινίας της Τζέιν Κάμπιον, η οποία «πουλάει» την agenda της… γυναίκας οπερατέρ (Άρι Γουέγκνερ).

Η ΕΤΥΜΗΓΟΡΙΑ: Έπεσα μέσα. Μία από τις ήττες της Κάμπιον που έδιναν το «σήμα» για το φιάσκο της ταινίας της στα Όσκαρ.

ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΜΟΝΤΑΖ

ΕΓΡΑΦΑ ΧΘΕΣ: Τζο Γουόκερ για το «Dune». Επίσης δουλειά που δε συγκρίνεται. Τρίτη του υποψηφιότητα, μετά τα «12 Χρόνια Σκλάβος» (2014) και «Η Άφιξη» (2017). Η σωματειακή ψήφος δεν ήταν με το μέρος του, κάνοντας την έκπληξη με το «Η Μέθοδος των Γουίλιαμς»! Θεωρώ πως δεν έχει τα φόντα να κάνει «upset» εδώ, τα περισσότερα (αν όχι όλα…) από τα λεγόμενα τεχνικά Όσκαρ θα πάνε στο φιλμ του Ντενί Βιλνέβ. Και όλοι θα ευχαριστούν τον μεγάλο απόντα από την κατηγορία της σκηνοθεσίας.

Η ΕΤΥΜΗΓΟΡΙΑ: Έπεσα μέσα. Η πιο μεγάλη νίκη της ταινίας του Βιλνέβ.

ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΣΚΗΝΟΓΡΑΦΙΑ

ΕΓΡΑΦΑ ΧΘΕΣ: Πατρίς Βερμέτ (production design) & Ζουζάνα Σίπος (set decoration) για το «Dune». Έχουν και τις ψήφους αμφότερων των Σωματείων τους με το μέρος τους (για ταινία φαντασίας). Τρίτη υποψηφιότητα για τον πρώτο, μετά τα «Βασίλισσα Βικτώρια: Τα Χρόνια της Νιότης» (2010) και «Η Άφιξη» (2017). Θεωρώ πως το μέγεθος θα μετρήσει εδώ και τα μέλη της Ακαδημίας δεν θα πέσουν στην «παγίδα» της φαντεζί, τσιρκολάνικης τετραχρωμίας του «Μονοπατιού των Χαμένων Ψυχών», το οποίο έχει τη σωματειακή ψήφο για έργο εποχής.

Η ΕΤΥΜΗΓΟΡΙΑ: Έπεσα μέσα. Θρίαμβος της ποιότητας και της αισθητικής.

ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΚΟΣΤΟΥΜΙΑ

ΕΓΡΑΦΑ ΧΘΕΣ: Τζένι Μπίβαν για το «Κρουέλα». Η punk μεταμόρφωση της κλασικής ηρωίδας της ταινίας της Disney θα την οδηγήσει για τρίτη φορά στο Όσκαρ της κατηγορίας της (μετά τα «Δωμάτιο με Θέα» το 1987 και «Mad Max: Ο Δρόμος της Οργής» το 2016). Σπουδαία, βετεράνος πια, μετά από έντεκα συνολικά υποψηφιότητες. Έχει και τη σωματειακή υποστήριξη των ψήφων του κλάδου της (για έργο εποχής). Πολύ δύσκολο να κάνουν ανατροπή οι στολές και τα υπόλοιπα κοστούμια του «Dune» εδώ.

Η ΕΤΥΜΗΓΟΡΙΑ: Έπεσα μέσα. Κι αυτό το βραβείο δεν είχε έντονο ανταγωνισμό.

ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΜΟΥΣΙΚΗ & ΤΡΑΓΟΥΔΙ

ΕΓΡΑΦΑ ΧΘΕΣ: Χανς Τσίμερ (φωτό) στη μουσική για το «Dune» και το «No Time to Die» (των Μπίλι Άιλις & Φινέας Ο’Κόνελ) από το «No Time to Die» για το τραγούδι. Ο πρώτος έχει μονάχα μία νίκη (για τον «Βασιλιά των Λιονταριών», το 1995) μέσα σε δώδεκα υποψηφιότητες μέχρι σήμερα. Τις τελευταίες τρεις φορές δεν του έκατσε, με τις συνεργασίες που είχε με τον Κρίστοφερ Νόλαν («Inception» το 2011, «Interstellar» το 2015 και «Δουνκέρκη» το 2018). Στο φιλμ του Ντενί Βιλνέβ προσδίδει ένα ηχητικό μεγαλείο, το οποίο αναπνέει μέσα από τις εικόνες του και απογειώνει το έργο δημιουργικά και λειτουργικά (εξαίρετο δείγμα της σύνθεσης, το «Herald of the Change»). Για το τραγούδι της τελευταίας ταινίας του Τζέιμς Μποντ τα έχω γράψει στο σχετικό αφιέρωμα με τα theme songs του 007. Και τα δύο Όσκαρ με ικανοποιούν (και) προσωπικά.

Η ΕΤΥΜΗΓΟΡΙΑ: Έπεσα μέσα και στα δύο. Ικανοποίηση κι εδώ, διότι είναι και προσωπικές μου προτιμήσεις.

ΟΠΤΙΚΑ ΕΦΕ

ΕΓΡΑΦΑ ΧΘΕΣ: «Dune». Πάει περίπατο. Άμα σκάσει ανατροπή από Marvel-ικό τίτλο, είναι για τα πανηγύρια οι άνθρωποι.

Η ΕΤΥΜΗΓΟΡΙΑ: Έπεσα μέσα. Δεν χρειάστηκε να γελάσουμε…

ΜΑΚΙΓΙΑΖ & ΜΑΛΛΙΑ

ΕΓΡΑΦΑ ΧΘΕΣ: Στην ομάδα του «The Eyes of Tammy Faye». Είναι μία από τις οκτώ κατηγορίες που απόψε θα φάνε «πόρτα» από το live telecast. Θα υπάρξουν έντονες αντιδράσεις γι’ αυτό κατά τη διάρκεια της βραδιάς, ενώ η Τζέσικα Τσάστεϊν, που έχει μεταμορφωθεί από το μακιγιάζ εδώ και πάει για Όσκαρ πρώτου ρόλου, δήλωσε πως δεν πρόκειται να κάνει red carpet press, σε ένδειξη συμπαράστασης στην ομάδα τούτης της κατηγορίας!

Η ΕΤΥΜΗΓΟΡΙΑ: Έπεσα μέσα. Ασορτί με τον πρώτο γυναικείο ρόλο πήγε αυτό.

Για το βραβείο του ήχου είχα γράψει πως θα πάει στο «Dune», έτσι και έγινε, στα έξι Όσκαρ το φιλμ του Βιλνέβ! Συνολικό score προβλέψεων για φέτος, δεκαοκτώ στα είκοσι! «Έφταιξα» που το έχασα στο «Ενκάντο», αλλά το σενάριο του Μπράνα δεν του το έδινα. Ας είναι. Και του χρόνου, με καλύτερες (ή και μεγαλύτερες) ταινίες!