Θα πω τι αισθάνομαι για τις υποψηφιότητες των φετινών Όσκαρ: φρίκη! Θα το πω και όσο πιο «λαϊκά» ή… ανόητα γίνεται: είναι σαν να πήγες στο αγαπημένο σου σουβλατζίδικο και ο τυλιχτής να σου είπε ότι τους τέλειωσε το κρέας, αλλά μπορεί να σου φτιάξει ένα vegan! (Οι fans του συγκεκριμένου εδέσματος «θα νοιώσουν» απόλυτα με τούτο τον παραλληλισμό.)
Παιδιά, τα Όσκαρ ήταν πάντοτε το Χόλιγουντ. Η βιομηχανία. Το μεγάλο σινεμά. Η «παραμύθα» που έχουμε ανάγκη σαν… συμπλήρωμα «ζωής» (και φυγής). Δεν είναι το πόσες γυναίκες μπήκαν στην πεντάδα των υποψηφίων για το Όσκαρ καλύτερης σκηνοθεσίας! Δεν είναι η κάθε agenda «πολιτικής ορθότητας» που αυτή τη στιγμή καπελώνει την καλλιτεχνική αξία σαν… υποχρέωση! Με τη βιομηχανία του θεάματος σε pause για έναν ολόκληρο χρόνο, εάν θέλεις να προστατεύσεις το θεσμό που δημιούργησες και ακολουθείται εδώ και τόσες δεκαετίες από ολόκληρο τον πλανήτη ετησίως, πιο τίμιο θα ήταν να μπει κι αυτός «στον πάγο», από το να καταντάει ισοδύναμος με τα βραβειάκια της ανεξάρτητης παραγωγής.
Οι φετινές υποψηφιότητες είναι για γέλια. Ειλικρινά, μετά από άπειρα ξενύχτια που έχω ρίξει στη ζωή μου για τα Όσκαρ, φέτος ψάχνω να βρω το λόγο για τον οποίο θα αναγκαστώ (;) να παρακολουθήσω ζωντανά την «τελετή» απονομής. Μόνο για επαγγελματικούς λόγους, ίσως. Αλλά φαντάζει τόσο περιττό. Σχεδόν νοσηρό. Σε οποιαδήποτε άλλη χρονιά, η συντριπτική πλειοψηφία των καλλιτεχνών που απαρτίζουν τις οσκαρικές λίστες του 2021 δεν θα είχαν ούτε πρόσκληση για να μπουν σαν θεατές στο Dolby Theatre!
Δεν έχω να προσθέσω κάτι άλλο. Καλύτερα να το έκλειναν το μαγαζάκι.
