Όσκαρ 2016: Ποιοι θα τα πάρουν;
Λίγες ώρες απομένουν μέχρι το μεγαλύτερο και πιο αγαπημένο κινηματογραφικό ξενύχτι της χρονιάς. Τα λατρεύουμε, τα μισούμε, τα φθονούμε, τα κανιβαλίζουμε, τα περιμένουμε σα να ‘ναι γιορτή, κάθε χρόνο. Το 2015 είχε ταινίες με περιεχόμενο, με timing ουσίας, αλλά είχε και το καθαρό θέαμα, των πολλών εισιτηρίων. Άραγε, η Ακαδημία θα κρατήσει τη στάση της πολιτικής ή θα πάει… με την αρκούδα;
Όπως συνηθίζω να λέω επί σειρά δεκαετιών, το να κάνεις προβλέψεις για τα Όσκαρ είναι βαθύτατα… εγωκεντρικό και υποκειμενικό! Είναι μια εσωτερική πάλη του δικού σου γούστου και της δικής σου προσμονής, να κερδίσουν αυτά που προτιμάς, απέναντι στην υποχρέωση του να ακούσεις τις «εντολές» του ξένου Τύπου, των ανθρώπων που βιώνουν σχεδόν εκ των έσω τη βιομηχανία του Χόλιγουντ, αλλά και ν’ ακολουθήσεις τα άπειρα βραβεία που έχουν προηγηθεί και «φανερώνουν» (υποτίθεται) ρεύματα ή τάσεις που αφορούν τον τρόπο σκέψης των χιλιάδων ψηφοφόρων της Ακαδημίας.
Το 2015 έφερε μέσα στην «κούρσα» των Όσκαρ οκτώ (καλύτερες) ταινίες (εξακολουθεί να παραμένει ένα μυστήριο το γιατί «φρέναραν» σε αυτό το νούμερο κι εφέτος), οι οποίες συνδυάζουν ένα ενδιαφέρον εύρος προσανατολισμού της Ακαδημίας και προς το σινεμά του μηνύματος αλλά και προς την αντίληψη του μεγάλου θεάματος που καταφέρνει να «παντρεύει» την καλλιτεχνική πρόταση με το εισπρακτικά επιθυμητό αποτέλεσμα. Τα τρία τελευταία χρόνια, ο θεσμός δείχνει να τονίζει μια ροπή των ψηφοφόρων προς ταινίες πιο «ώριμες», με περιεχόμενο που κάνει statement και προσθέτει στους ψηφοφόρους το κύρος τού… μυαλωμένου. Ή, για να το θέσω πιο ορθά, κάνει τους ψηφοφόρους να νομίζουν πως αυτό ακριβώς πράττουν. Επίσης, ο κλάδος των ηθοποιών (αριθμητικά κυρίαρχος ανάμεσα στα μέλη) δείχνει ικανός να συμπαρασύρει το χολιγουντιανό σύμπαν προς θεματικές που τον αφορούν κυριολεκτικά («Επιχείρηση: Argo», «Birdman»), όταν δεν υπάρχει ζήτημα… πολιτικής ορθότητας («12 Χρόνια Σκλάβος»). Ουδέν σχόλιον για τα παραδείγματα διπλοθεσίτη ηθοποιού / σκηνοθέτη ή ηθοποιού / παραγωγού…
Φέτος, αυτή η… πιο σκούρα σε αποχρώσεις «ορθότητα» πήγε περίπατο με την απουσία του «Straight Outta Compton» (φωτό) από την κατηγορία της καλύτερης ταινίας, επιτρέποντας σε άλλα τολμηρά θέματα να αναδειχθούν («Το Μεγάλο Σορτάρισμα», «Spotlight») και να περάσουν στην εμπροσθοφυλακή των φαβορί. Αυτές οι δύο ταινίες σχεδόν μονοπώλησαν τα βραβεία των επαγγελματικών Σωματείων της Αμερικής και σήμερα… βασανίζουν εκείνους που προσπαθούν να βγάλουν οσκαρικά προγνωστικά. Τι «κινδύνους» θα επιφέρει η μοιρασιά των ψήφων ανάμεσα σε αυτά τα δύο φιλμ; Ή πώς είναι δυνατόν να υπολογίζουμε ως «spoiler» για το Όσκαρ καλύτερης ταινίας την «Επιστροφή», όταν τα ίδια τα μέλη της Ακαδημίας δεν την τίμησαν με υποψηφιότητα στην κατηγορία του διασκευασμένου σεναρίου; «Κούφιο» Όσκαρ; Ντροπή θα είναι.
Ας κάνουμε ξανά μια ανακεφαλαίωση των βραβείων των σημαντικότερων επαγγελματικών σωματείων, τα οποία δείχνουν τις τάσεις για το Όσκαρ καλύτερης ταινίας του 2016:
Σωματείο Παραγωγών: «Το Μεγάλο Σορτάρισμα»
Σωματείο Μοντέρ: «Το Μεγάλο Σορτάρισμα» & «Mad Max: Ο Δρόμος της Οργής»
Σωματείο Ηθοποιών: «Spotlight»
Σωματείο Σκηνοθετών: «Η Επιστροφή»
Σωματείο Σεναριογράφων: «Spotlight» & «Το Μεγάλο Σορτάρισμα»
Το παρόμοιο με εκείνο των Όσκαρ σύστημα ψηφοφορίας των Παραγωγών, μας κάνει να αισθανόμαστε ότι το «Μεγάλο Σορτάρισμα» (φωτό) θα είναι λίγο πιο μπροστά για τη μεγάλη νίκη απόψε. Η ύπαρξη του ονόματος του Μπραντ Πιτ ανάμεσα στους παραγωγούς του φιλμ σου κλείνει το μάτι, επίσης. Το θέμα των παρασκηνίων της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης και του πώς μανιπιουλάρονται οι αγορές μέσω των τραπεζών είναι εξοργιστικά επίκαιρο και καίριο. Άρα, εδώ θα έπρεπε να «κλειδώνει» το Όσκαρ καλύτερης ταινίας. Υπάρχουν, όμως, και κάποιες μικρές «ανησυχίες». Το «Μεγάλο Σορτάρισμα» φλερτάρει με την κωμωδία, είδος που η Ακαδημία δεν αντιλαμβάνεται ως σπουδαίο και σνομπάρει κατ’ εξακολούθηση. Όσο για το πολιτικό timing, μήπως να θυμηθούμε πώς είχε συμπεριφερθεί στο «Ραντεβού στον Αέρα» (Up in the Air) του Τζέισον Ράιτμαν το 2010; Έξι βαρβάτες υποψηφιότητες για ένα θαρραλέα σκληρό σε κοινωνική οπτική φιλμ με θέμα την κρίση, απολύτως κανένα βραβείο! Πολιτική ορθότητα και ωριμότητα των ψηφοφόρων; Όχι, δεν πιάνει πάντοτε, όπως εκείνη τη χρονιά, που το μεγάλο Όσκαρ κατέληξε στα χέρια των παραγωγών του «The Hurt Locker». Αυτό που ανέφερα νωρίτερα, δηλαδή: «νόμιζαν»…
Ας δούμε στην επόμενη σελίδα τις τελικές προβλέψεις για τα αποψινά βραβεία. Αύριο θα επανέλθω, μετρώντας… θύματα και πληγές (καλό πράγμα είναι και η αυτοκριτική). Βασικό χαρακτηριστικό της λίστας που ακολουθεί: ένας είναι ο νικητής, όχι το τάδε μπορεί να το πάρει, αλλά είναι από δίπλα και το άλλο και άμα προκύψει το παράλλο μπορεί και να τα πάρει το τέταρτο και σας τα έλεγα, εγώ τα είχα «προβλέψει»…
