Υπάρχουν τρεις τύποι θεατών σχετικά με τη φιλμογραφία του Γούντι Άλεν. Εκείνοι που τον γνώρισαν από την αρχή της καριέρας του, εκείνοι που τον γνώρισαν μετά το «Μανχάταν» κι εκείνοι που τον… έμαθαν μόλις μετά το «Match Point»! Αυτοί οι τρεις τύποι σπάνια συναντιούνται, συμφωνούν ή βγάζουν άκρη μεταξύ τους. Είμαι χαρούμενος που έχω περάσει και από τα τρία σταδία και, μάλιστα, στον καιρό τους. Για την πρώτη φάση, του χρωστάω αμέτρητες ώρες εξαντλητικού γέλιου (βάλε μου τις «Μπανάνες» σε DVD και χτίσε τα πάντα με ηχομόνωση…). Για τη δεύτερη φάση, του χρωστάω ένα κομμάτι διαμόρφωσης της ίδιας μου της ψυχής και το σεβασμό που αξίζει σε ένα μεγάλο μέντορα. Για την τρίτη φάση, λυπάμαι, αλλά… χέστηκα! Πλήρως.
Όταν βλέπεις ένα μεγάλο σου ίνδαλμα να φθείρεται, να ντροπιάζει τη φήμη και την Τέχνη του, πρέπει να είσαι αδυσώπητος μαζί του. Η τελευταία ουσιαστικά αξιόλογη ταινία του Άλεν με σενάριο και ιστορία, γυρίστηκε το 1994 (ψάξε και βρες ποια είναι). Έκτοτε, είδαμε κάποιες έξυπνες ιδέες, μερικές χαριτωμενιές και έναν… οχετό ανακύκλωσης παλαιότερου υλικού του, μόνο και μόνο για να κρατιέται στη ζωή, γυρίζοντας σχεδόν μια ταινία το χρόνο. Δεν έχω το δικαίωμα να τον κατηγορήσω για την επιλογή του αυτή. Ο άνθρωπος δε θέλει να βγει στη σύνταξη, θα μαραζώσει. Φαντάζεσαι τον Άλεν παρέα με άλλα γερόντια σε ανάλογο οίκο «φιλοξενίας»; Όχι. Εγώ, όμως, φαντάζομαι πως όλα αυτά τα έργα του αυτόματου πιλότου (ή της τρίτης περιόδου, αν προτιμάς) θα έβρισκαν πιο δίκαιη στέγη σαν τηλεοπτικές πρεμιέρες ή home videos για ιδιωτικές προβολές στο σπίτι, με τους φίλους του.
Ας το παραδεχτούμε, πια. Ο Γούντι Άλεν δε γυρίζει ταινίες. Μουντζώνει τον εαυτό του. Και είναι κρίμα που δεν τον έχουμε αποχαιρετήσει με αξιοπρέπεια εδώ και πολλά χρόνια. «Στη Ρώμη με Αγάπη»; Μόνο για… imbecile (ειλικρινά, Γούντι, εσύ το έγραψες αυτό το αίσχος διαλόγου;)!
Υ.Γ. Πόσο λυπηρό είναι να σκέφτεσαι πως το πιο αστείο «εύρημα» του Άλεν «Στη Ρώμη», το είχαμε δει προ αιώνων από την ομάδα του Α.Μ.Α.Ν. – και έβγαζε και περισσότερο γέλιο!
