Είμαι ιδιαίτερα σαρκαστικός με τη ζωή και όλα τα πράγματα που την περιτριγυρίζουν, την αφορούν. Ξαναδιαβάζοντας το περσινό editorial, στην αρχή, σκέφτηκα πως μερικές φορές το παρακάνω. Στην ουσία, όμως, δεν είμαι εγώ εκείνος που φταίει. Είναι η καταστασιακή κατάντια εκεί έξω (εντός των δικών μας συνόρων, πρωτίστως…). Η αυτο-μούντζα της κοινωνικής πραγματικότητας που πάει να σου ανταπαντήσει ακόμη πιο ειρωνικά, περιμένοντας να εισπράξει τη δική σου ξανάστροφη, πάλι. Και πάλι. Και πάλι. Έχουμε μπλέξει σε μία πολύ επικίνδυνη «λούπα», που φοβούμαι ότι πηγαίνει αρκετά πιο μακριά από την εθνική μας κατρακύλα. Χάνουμε χρόνια από τη ζωή μας… «έτσι». Σταθερά. Χωρίς να διαφαίνεται τρόπος βελτίωσης σε κάτι. Με την πανδημία του COVID-19, μάλλον χάσαμε και δικαιώματα πολλών περισσότερων δεκαετιών, που ίσως δεν έχουμε καταλάβει ακόμη ότι θα πρέπει να διεκδικήσουμε εκ νέου κάποια στιγμή. Σε ένα διαφορετικού τύπου… déjà vu.
Έχω μία τάση να υπενθυμίζω αυτά τα πράγματα. Δεν βαπτίστηκε τυχαία FREE CINEMA τούτο το site. Προέκυψε από την ανάγκη μου να συνεχίσω σχεδόν μοναχικά στο χώρο της κινηματογραφίας, πραγματικά ελεύθερος και ανεξάρτητος. Θέλει κότσια, υπομονή και γερό στομάχι αυτό. Γιατί, στην πραγματικότητα, η δική μου συμπεριφορά με «καταδικάζει» στο να συναντώ απέναντί μου πολέμιους, οι οποίοι έχουν «αρρωστημένο» τρόπο δράσης και σκέψης. Πιο «λαϊκίστικα», άλλοι τους αποκαλούν «ανταγωνιστές». Εγώ γελάω μ’ αυτό. Τα δικά μου τα θέλω είναι εντελώς διαφορετικά από τις προφανείς βλέψεις για θεσάρες, βόλεμα ή το όποιο μεγάλο φαγοπότι, έξω από «πόρτες» ονομαστές. Εμένα μου αρκεί να έχω τη φωνή μου και τη συνείδησή μου, σε ένα απλό πλαίσιο επιβίωσης. Και, επί της ουσίας, να δείχνω το δρόμο προς ένα καλύτερο σινεμά. Είτε καθοδηγώντας τον αναγνώστη / θεατή προς αυτό, είτε φροντίζοντας να μοιράζομαι τις γνώσεις μου στον κινηματογράφο ρεπερτορίου, το μεγάλο σχολείο του παρελθόντος από την 7η Τέχνη. Σε αυτά τα πράγματα έχω αφιερωθεί, σε αυτά «το βρήκα», όπως θα έλεγε κι ο Μαξ Φίσερ.
Με κατηγορούν πως το site είναι αρκετά προσωποκεντρικό, εγωιστικό, αυτοαναφορικό. Ναι, δικό μου είναι. Από την πρώτη στιγμή δήλωσα ποιες είναι οι προθέσεις μου και πόσο ανάγκη είχα αυτή την ελευθερία να εκφραστώ, όντας πολλάκις λογοκριμένος από τα ελληνικά ΜΜΕ, επί σειρά δεκαετιών. Δεν τα αντιλαμβάνομαι σαν «προσβολές» αυτά. Αποτέλεσμα δουλειάς είναι, το οποίο μου επιτρέπει να ανοίγω το στόμα μου όσο θέλω, με μία καθαρότητα που κανείς δεν δύναται να αμφισβητήσει. Εκεί κι αν φρικάρουν μαζί σου και σε πολεμάνε ακόμη περισσότερο! Γιατί έχεις αποδείξει κάτι χωρίς ξεπεσμό, φτήνιες, δουλοπρέπεια και κωλογλείψιμο. Δεν είσαι σαν τα μούτρα τους. Το «καλύτερος» δεν το θίγω, διότι εκεί δεν κινδυνεύει μονάχα επαγγελματικά η ύπαρξή μου! Το μάτι του Σάουρον το θυμάστε; Αυτό! Από «καλοσύνες», χορτασμένος είμαι. Κι έχω αποκτήσει και τις σωστές ανοσίες, πλέον…
Το FREE CINEMA συμπληρώνει εννέα χρόνια ζωής κι είναι ακόμα εδώ. Με τη γλώσσα και την έννοια της κριτικής να χάνεται σταδιακά εκεί έξω. Συνεχίζω ένα «αντάρτικο» στην κινηματογραφική άποψη, η οποία μπορεί και να οδεύει προς το τέλος. Οι νεότερες γενιές, των social, δεν δείχνουν ακριβώς ικανές να γράφουν για το σινεμά (με σπανιότατες εξαιρέσεις), αρχικά διότι δεν γνωρίζουν το σινεμά. Δεν έχουν μέτρο σύγκρισης, δεν έχουν την αντίστοιχη παιδεία (έστω και εμπειρικά, σαν θεατές), δεν εκφράζονται προσωπικά, δεν αναμετρώνται με αυτό που βλέπουν. Γιατί τα χρόνια ζωής χάνονται… «έτσι». Ενώ πρέπει να έχεις και βιώματα αληθινά, αλλά και να συναισθάνεσαι τις αξίες του μέσου φυγής που είναι ο κινηματογράφος. Πως αλλιώς μπορείς να ζητάς να στηριχτείς σε αυτόν; Αν διαφωνείτε με τα λεγόμενά μου, στείλτε μου κείμενα. «Φθαρείτε» σε ένα πληκτρολόγιο, δείξτε γιατί αγαπάτε ή μισείτε μια ταινία και στείλτε ένα mail σε τούτο το site. Δεχτείτε την πρόκληση.
Εννοείται πως η ελληνική αγορά δεν έχει αλλάξει μυαλά από πέρσι. Από το «χωριό» της διανομής, μέχρι τη μπίζνα της διαφήμισης και το εταιρικό σύμπαν της πλήρους αδιαφορίας. Το site αυτό είναι σαν να… μην υπάρχει. Ενώ τα νούμερά του είναι μονίμως και διαρκώς ανοδικά. Κάθε χρόνο. Θα επαναληφθώ. Σε μία κοινωνία ανεγκέφαλη και δίχως παιδεία, ο πελάτης βρίσκεται πιο εύκολα όταν του «πουλάς» τρία-πέντε posts στο Instagram, με μια ωραία φιλτραρισμένη πόζα, τα hashtags του και μια ανώδυνη παραγραφούλα με μήνυμα «θετικής ενέργειας» ή ένα στεγνό «καταναλώστε». Ποιος είμαι εγώ, που θα τολμήσω να προσφέρω μια ιδέα, ένα κάποιο content, κάτι σοβαρό; Σε ποιους απευθύνομαι; Πως τολμάω, χωρίς να είμαι ένας «influencer»; Πάλι καλά που εμφανίζονται, αραιά και που, μερικές εξαιρέσεις ανθρώπινες, ποιοτικές και λογικές, και μπορούμε να συνεργαστούμε προσφέροντας κάτι ο ένας στον άλλον, έως και δημιουργικά (σοκ και δέος!)…
Όπως και πέρσι, λοιπόν, αναμένω το άνοιγμα των θερινών σινεμά για να μπορέσω να οργανώσω το ΞΑΦΝΙΚΑ ΦΕΤΟΣ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ, που γίνεται (απίστευτο και όμως αληθινό) δέκα ετών! Το πιο αγαπημένο μου «εργόχειρο» είναι αυτό, αφού για μια ολόκληρη εβδομάδα κάνω τον κόσμο να χαρεί και να νιώσει όχι με κάτι που έγραψα, αλλά με τις ίδιες τις ταινίες ρεπερτορίου που αγαπώ και του προτείνω. Για ψυχαγωγικούς λόγους ή και για κάτι πιο εσωτερικό. Πέρσι, παρά τις αντίξοες συνθήκες, πήγε περίφημα, δεν χάσαμε καν σε προσέλευση, αντ’ αυτού μετρήσαμε περισσότερα χειροκροτήματα από θεατές, παρατηρήσαμε βλέμματα δακρυσμένα ή μια ικανοποίηση που ανταμείβει για ολόκληρη τη χρονιά που έπεται. Στα δέκα χρόνια, πλέον, μπορώ να έχω το θάρρος και να το αποκαλώ θεσμό της Αθήνας. Οι συνάδελφοί μου, πάλι, εξακολουθούν να το αντιμετωπίζουν κυρίως… φθονερά. Αλλά δεν το διοργανώνω γι’ αυτούς. Για τον κόσμο το κάνω. Και ο κόσμος ήρθε και θα έρχεται. Που να με λέγανε και Ρέι Κινσέλα, διάβολε!
Κι επειδή πολύ το τίμησα το déjà vu, ας επαναλάβω τα λόγια που έκλειναν το περσινό editorial. Ούτε εγώ άλλαξα σε κάτι, ούτε και ο κόσμος γύρω μας στο τελευταίο δωδεκάμηνο. Το ευχαριστώ παραμένει ίδιο. Και του χρόνου. Εδώ. Ανεξάρτητος. Καθαρός. Ελεύθερος. Κι όποιος γουστάρει, ακολουθεί. Διαβάζοντας. Όχι με Like.
