του Παναγιώτη Παναγόπουλου

Τι μεγάλη απογοήτευση ήταν αυτή! Είναι σαν ο Μπεν Στίλερ να προσπάθησε επίτηδες να καταστρέψει το cult following του πρώτου «Zoolander» ή σαν να έχει ξεχάσει πώς παίζουν κωμωδία. Πρέπει να θυμίσουμε ότι η πρώτη ταινία, πριν από 15 χρόνια, δεν ήταν επιτυχία στο box-office, αλλά έγινε μετά στο home entertainment και διατήρησε μια εξαιρετική φήμη. Το sequel, όμως, είναι βέβαιο ότι όλοι θα προσπαθήσουν να το ξεχάσουν.

Ίσως δεν έχει κανένα νόημα να αναφερθεί κανείς στην υπόθεση, επειδή όπως και στην προηγούμενη ταινία είναι εντελώς εξωφρενική και απίθανη. Από μόνο του αυτό δεν είναι κακό πράγμα, αρκεί το story να δίνει πάσες για τις κωμικές καταστάσεις. Ίσως να υπήρχαν κι εδώ αρκετές, αλλά ο Στίλερ φαίνεται να έχει βάλει το κωμικό στοιχείο σε δεύτερη μοίρα. Τον ενδιαφέρει περισσότερο να δείξει πώς μπορεί να σκηνοθετήσει περιπέτεια κατασκοπείας, κάτι που κάνουν πολύ καλύτερα πολλοί περισσότεροι. Από την άλλη πλευρά, όλες οι κωμικές καταστάσεις και τα gags πέφτουν στο απόλυτο κενό. Είναι σαν να υπάρχει απόλυτη έλλειψη timing, να χάνονται οι ατάκες, η κάμερα να πιάνει κάτι «άλλο». Ο Στίλερ, αρκετά μεγαλύτερος, παίζει με χαμένη τη σπιρτάδα και το νεύρο της πρώτης ταινίας και «τα λέει» πιο αργά και ανόητα, χωρίς την αστεία αφέλεια του Ντέρεκ Ζουλάντερ του 2001.

Μια διαφημιστική καμπάνια που κράτησε πάρα πολύν καιρό, από το fashion show του Valentino όπου εμφανίστηκαν ο Στίλερ με τον Ουίλσον στο φινάλε (καλοί κι αυτοί στον Valentino, μετέτρεψαν σε τσίρκο την επίδειξη), δημιούργησε τεράστιες προσδοκίες για το αποτέλεσμα, μαζί με τα cameos που έβγαιναν κάθε τόσο στη φόρα. Το αποτέλεσμα, μια τεράστια φούσκα.

Στην πρώτη ταινία, εκτός από τα πραγματικά αστεία, αν ήθελε κάποιος να ξύσει λίγο παρακάτω, θα μπορούσε να πει ότι υπήρχε και μια σάτιρα για τον επιφανειακό κόσμο της μόδας. Μόνο που στη δεύτερη ταινία, ο κόσμος της μόδας, που είναι πράγματι επιφανειακός αλλά καμαρώνει γι’ αυτό, φαίνεται απείρως σοβαρότερος από τον κόσμο των άνευ λόγου και ουσίας sequels. Και ο Στίλερ, που ήθελε να τον παρωδήσει, βρέθηκε για έναν χρόνο να τρέχει πίσω από celebrity designers και όλο το fashion crowd, το οποίο βρήκε λίγο χρόνο να περάσει κι απ’ το γύρισμα για να σπάσει πλάκα.

Είναι πολύ θλιβερό για μια ταινία το καλύτερό της κομμάτι να είναι ένα trailer και μάλιστα όχι εκείνο όπου παίζει ο πρωταγωνιστής, αλλά ένας πολύ μικρότερος σε μέγεθος χαρακτήρας, η Αλεξάνια Έιτοζ, μια ανατολικοευρωπαϊκή εκδοχή της Ντονατέλα Βερσάτσε, ευφυώς ερμηνευμένη από την Κρίστεν Γουίγκ. Δες το εδώ και καθάρισες. Κατά τη διάρκεια της ταινίας πάλι, την παράσταση κλέβει στο τελευταίο μέρος ο Γουίλ Φέρελ ως Μουγκάτου, ενώ ανταλλάσσει bitchy comments με ονόματα της μόδας όπως ο Βαλεντίνο, ο Μαρκ Τζέικομπς, ο Τόμι Χίλφιγκερ, ο Αλεξάντερ Γουάνγκ, ακόμη και η ψυχρή βασίλισσα της Vogue, Άννα Γουίντουρ. Όλοι φαίνεται να το διασκεδάζουν, αλλά είναι ένα inside joke που δεν αφορά όλο το κοινό της ταινίας. Τουλάχιστον, είναι πολύ καλύτερο από ολόκληρη την υπόλοιπη…