της Ιωάννας Παπαγεωργίου

Παλαιάς κοπής, γαλλικής καταγωγής κινούμενο σχέδιο, δια χειρός ενός από τους… ζωγράφους (Λι) του παραλίγο αριστουργηματικού «Τρίο της Μπελβίλ». Διαδραματίζεται στην Αφρική, ψηλά στον ουρανό και στη Γαλλία, και στην ουσία του δεν είναι τίποτα άλλο από μια παραμυθένια, γλυκόπικρη περιγραφή του κύκλου της ζωής. Έτσι, αν και στην όψη υπολείπεται, σαφώς, τόσο της high-tech τελειότητας των διάσημων, ψηφιακών, αμερικανικών τεχνουργημάτων της Pixar (και όχι μόνο), όσο και της υπέροχα εναλλακτικής, μερακλίδικης, καλλιτεχνικής ρευστότητας κομψοτεχνημάτων της διεθνούς – ευρωπαϊκής και μη – παραγωγής, σαν το προαναφερθέν «Τρίο» ή το μαγικό «Αζούρ και Ασμάρ», τολμά ουκ ολίγα στο σενάριό του, ώστε να μην αφορά μόνο τα παιδιά.

Από την αρχή του κιόλας δηλώνει την πρόθεσή του να μην αγνοήσει τις σκληρές αλήθειες της ζωής: ο Μακί μάς συστήνεται αλυσοδεμένος, μαζί με τη φίλη του Σούλα, από Γάλλο δουλέμπορο. Και μέσα στα επόμενα δέκα λεπτά, πριν καλά καλά προλάβουμε να χαρούμε (λίγο μόνο, αφού η Σούλα παραμένει αιχμάλωτη) την απόδρασή του, μας φέρνει αντιμέτωπους με έναν α λα «Μπάμπι» θάνατο! Ο τελευταίος πυροδοτεί και το μεγάλο, αρκούντως συναρπαστικό, περιπετειώδες ταξίδι του Μακί και της Ζαράφα, όπου οι χαρές εναλλάσσονται διαρκώς με τις λύπες, οι χαρακτήρες των ηρώων δεν είναι ποτέ άσπροι ή μαύροι, παρά μόνο, πάντα γκρίζοι, και η ζωή κυλά, αγέρωχη και ορμητική, με ένα γέλιο και ένα δάκρυ.

Η αγάπη και το χιούμορ αποδεικνύονται λυτρωτικό βάλσαμο για τον Μακί και την παρέα του, που τελικά θριαμβεύουν, όχι χωρίς θυσίες και απώλειες, όμως. Για τους Έλληνες πιτσιρικάδες, έκπληξη – δώρο είναι επιπλέον η παρουσία της Ελληνίδας πειρατίνας… Μπουμπουλίνας, που λειτουργεί ως από μηχανής θεά, σε μια κρίσιμη καμπή της περιπέτειας του Μακί, και προσφέρει στους γονείς θεατές μια έξοχη αφορμή για να κάνουν λιανά στα βλαστάρια τους το ποια πραγματικά ήταν, πότε και πώς έδρασε αυτή η περίφημη, Ρωμιά ηρωίδα. Μετά τους τίτλους τέλους και αφού ωριμάσει αυτό το (κινηματογραφικό) ταξίδι στο θυμικό των παιδιών. Που αντίθετα με όλους εμάς, τους (έμπειρους ή κυνικούς) ενήλικους, καθόλου δε θα διαμαρτυρηθούν για το σχετικά προβλέψιμο happy end και την ολίγον πρωτόγονη όψη του, και δε θα το αφήσουν εύκολα πίσω τους.