του Νίκου Παλάτου

Το κινεζικό franchise της «Αρκουδοσυμμορίας» μετρά περί τα δεκατρία χρόνια παρουσίας στα… τηλεοπτικά δρώμενα, έχοντας στο ενεργητικό του πάνω από επτακόσια δεκαπεντάλεπτα επεισόδια για λογαριασμό της. Η επιτυχία της TV series οδήγησε τους παραγωγούς της να στραφούν γρήγορα και στη μεγάλη οθόνη, έχοντας ήδη διανείμει στις ανά τον κόσμο αίθουσες δέκα (!) κινηματογραφικές ταινίες. Κοντά σε αυτά προσθέστε δύο τηλεταινίες, αλλά κι ένα ευρύ υλικό από κάθε λογής merchandise (που πιάνει από τρόφιμα μέχρι παιχνίδια) κι έχετε (ίσως) την πλήρη εικόνα της δυναμικής των (αγγλιστί) «Boonie Bears».

Καθώς τούτο το «Ταξίδι στο Χρόνο» αποτέλεσε την πρώτη μου επαφή με την «Αρκουδοσυμμορία», ομολογώ πως από τα πρώτα κιόλας λεπτά της θέασης κατέληξα στο (διόλου βιαστικό) συμπέρασμα ότι για να καταλάβω τι ακριβώς συμβαίνει… θα έπρεπε να είχα παρακολουθήσει τα επτακόσια τριάντα δύο τηλεοπτικά επεισόδια, τις εννέα προηγούμενες ταινίες, τις δύο τηλεταινίες και να είχα φροντίσει (ίσως) να διαθέτω ένα τουλάχιστον μπλουζάκι με τον Βικ, τον Μπράιαρ και τον Μπραμπλ! Όσο τα λεπτά περνούσαν, τόσο αντιλαμβανόμουν το σφάλμα της αρχικής μου εκτίμησης. Ακόμη και όλα τα παραπάνω να είχα παρακολουθήσει (από δύο φορές, μάλιστα!), αποκλείεται να έβγαζα (μετά βεβαιότητος) άκρη για το τι παίζει εδώ χάμω! Προσπαθώντας να περιγράψω μέσω πασίγνωστων κινηματογραφικών παραπομπών την πλοκή του φιλμ, θα έλεγα πως κάπως έτσι θα ήταν το «Μία Υπέροχη Ζωή» (1946) αν πάθαινε animated «Επιστροφή στο Μέλλον» (1985), μπλέκοντας με τους Avengers στην «Τελευταία Πράξη» (2019), ενώ έβλεπε «Τα Πάντα Όλα» (2022) με τα μάτια δύο αρκούδων, ασκώντας παράλληλα μία ελαφριά αντικαπιταλιστική κριτική (και δεν κάνω καθόλου πλάκα).

Από τη στιγμή που ο απογοητευμένος από τη ρουτίνα της ζωής στην πόλη υλοτόμος Βικ ακολουθεί την αυστηρή διευθύντριά του σ’ έναν πελάτη της εταιρείας τους στην εξοχή, αρχίζουν να γίνονται πράγματα αλλοπρόσαλλα, που δεν μπορούν να βγάλουν νόημα σε όποια πραγματικότητα κι αν τα δει κανείς! Ένας τρελός επιστήμονας σε φάση Ντοκ Μπράουν, κάτι multiverse αλά Marvel, μερικά επικίνδυνα πλάσματα που θέλουν το κακό μας, μία τεράστια μάχη, ένα παιδικό τραύμα της υποτιθέμενης σκληρής businesswoman που βγαίνει στην επιφάνεια, ένας μετανιωμένος ξυλοκόπος που αντιλαμβάνεται πως απαρνήθηκε τα όνειρά του κυνηγώντας υλικά αγαθά και… δύο αρκούδες που κάνουν κάτι περάσματα μπας και δικαιολογηθεί ο τίτλος της «Αρκουδοσυμμορίας».

Προτάσσοντας την άμεση ανάγκη ώστε να βρεθεί το γεγονός – κλειδί, μπας και αλλάξει η χάλια τωρινή πραγματικότητα και επανέλθει η χαρούμενη παλιά, το δίδυμο των δυστυχισμένων ομήρων της αστυφιλίας επιχειρεί να ταξιδέψει στα ορθά θραύσματα του χρόνου, με απώτερο στόχο να τα καταφέρει πριν να είναι αργά. Ή κάτι τέτοιο, τέλος πάντων. Η ποιότητα παραγωγής είναι υψηλού επιπέδου (καμία σχέση με τα δεύτερης διαλογής ανατολικοευρωπαϊκά προϊόντα), όμως, αυτό είναι και το μοναδικό θετικό της ταινίας, το οποίο σε κάθε περίπτωση χάνεται σε κάποιο από τα ακατανόητα multiverse του αγαθού Βικ.