FreeCinema

Follow us

ΓΥΝΑΙΚΕΙΕΣ ΚΟΥΒΕΝΤΕΣ (2022)

(WOMEN TALKING)

  • ΕΙΔΟΣ: Δράμα
  • ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Σάρα Πόλεϊ
  • ΚΑΣΤ: Ρούνεϊ Μάρα, Κλερ Φόι, Τζέσι Μπάκλεϊ, Τζούντιθ Άιβι, Μπεν Γουίσο, Έμιλι Μίτσελ, Κέιτ Χάλετ, Λιβ ΜακΝιλ, Σίλα ΜακΚάρθι, Μισέλ ΜακΛίοντ, Όγκαστ Γουίντερ, Φράνσις ΜακΝτόρμαντ
  • ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 104'
  • ΔΙΑΝΟΜΗ: TULIP

Απηυδισμένες από την ανδρική κακοποιητική συμπεριφορά, βίαιες επιθέσεις και βιασμούς, οι γυναίκες μιας απομονωμένης θρησκευτικής κοινότητας που μοιάζει να ζει σε άλλο αιώνα αποφασίζουν να ψηφίσουν για τις τύχες τους: να μην κάνουν τίποτα, να μείνουν και να παλέψουν ή να φύγουν;

Τα τελευταία χρόνια έχουν ηχήσει πολλές φεμινιστικές «ντουντούκες» στην παγκόσμια κινηματογραφική παραγωγή, όμως, σπάνια είδαμε να συνδυάζεται σωστά το ταλέντο με κάποιο καλλιτεχνικό project που να οδήγησε σε αξιόλογο αποτέλεσμα. Προσωπικά, θεωρώ πως το «Revenge» (2018) της Κοραλί Φαρζά ήταν το καλύτερο παράδειγμα, το οποίο όμως και παραγνωρίστηκε λόγω κομπλεξισμού απέναντι στο genre του θρίλερ και εμφανίστηκε λίγο νωρίτερα από το μαζικό… hype, που εσχάτως έχει υποχρεώσει (για να μην πω καταντήσει) να βραβεύεται (πρωτίστως φεστιβαλικά) οτιδήποτε έχει σκηνοθετηθεί από γυναίκα γιατί «έτσι πρέπει». Οι «Γυναικείες Κουβέντες», επιτέλους, αποτελούν μία λαμπερή εξαίρεση!

Με πηγή έμπνευσης ένα πραγματικό περιστατικό (που συνέβη σε σχεδόν ξεκομμένη από τον υπόλοιπο κόσμο κοινότητα Μεννονιτών στη Βολιβία), η Σάρα Πόλεϊ μεταφέρει τη δράση του έργου σ’ έναν αχαρτογράφητο «μη τόπο», απομακρυσμένο από τεχνολογικές εξελίξεις και ανθρώπινα δικαιώματα, όπου το αρσενικό είναι ο απόλυτος ηγέτης και η θρησκεία ο απόλυτος… φόβος. Συνειδητοποιώντας ότι οι περισσότερες γυναίκες έχουν πέσει θύματα βιασμού στον ύπνο τους, ναρκωμένες εν τη αγνοία τους από άνδρες (της όποιας συγγενικής σχέσης!) και ουχί από «φαντάσματα» ή τον ίδιο το Σατανά, συγκεντρώνονται σ’ ένα στάβλο για να συνεδριάσουν και να ψηφίσουν κάτι το (ενδεχομένως) ριζοσπαστικό: να μείνουν ή να φύγουν.

Δέκα χρόνια μετά την τελευταία της σκηνοθετική απόπειρα και με τρεις μόλις ταινίες στο ενεργητικό της πίσω από τις κάμερες, η (πιο γνωστή σε όλους μας ως ηθοποιός) Πόλεϊ ξαφνιάζει κυριολεκτικά με την αρτιότητα της δουλειάς της, σε στυλ και ρυθμό αφήγησης. Με ένα υλικό που παραπέμπει περισσότερο σε θεατρικό (το μεγαλύτερο μέρος του φιλμ εξελίσσεται σε κλειστό και συγκεκριμένο χώρο), ποτέ δεν αφήνει τα κάδρα της να αδρανούν, ενώ η επιλογή του σχεδόν αποχρωματισμένου, ψυχρού και «ξεπλυμένου» από τετράχρωμες εντάσεις, τονίζει σημειολογικά τη στέρηση των ελευθεριών από τις γυναίκες της κοινότητας. Ενίοτε «σπάζοντας» την ακολουθία των διαλόγων με πλάνα παιδιών που παίζουν ανέμελα στη φύση (και σε mode… Τέρενς Μάλικ), για να δηλώσει τον ερχομό της ελπίδας από τις νεότερες γενιές στις οποίες οι μανάδες οφείλουν την επιλογή της φυγής, η Πόλεϊ στήνει ένα διόλου πληκτικό «λαϊκό δικαστήριο» με καλά δομημένο σασπένς, περιμένοντας την αυγή της μεγάλης απόφασης.

Περιέργως, το «ασαφές» χωροχρονικό μπερδεύει και σε κάποια σημεία αστοχεί. Η Πόλεϊ «μαρτυρά» κανονικά ότι τα δρώμενα τοποθετούνται στο έτος 2010 (ενώ δεν ήταν καθόλου αναγκαίο), το ενδυματολογικό παραπέμπει αρκετά σε ανατολικοευρωπαϊκό έδαφος περασμένων δεκαετιών, ενώ το αγροτικό φορτηγάκι που παίζει το «Daydream Believer» με το συγκρότημα των The Monkees δίνει μια νότα «αμερικανιάς» που, αναπόφευκτα, προδίδει κάπως (έχοντας παραγνωρίσει εξαρχής τη χρήση της αγγλικής γλώσσας στους διαλόγους) την απόκρυψη της χώρας δράσης.

Μερίδα θεατών μπορεί άνετα να φέρει στο νου και το εξαιρετικό «Σκοτεινό Χωριό» (2004) του Μ. Νάιτ Σιάμαλαν, με τις «Γυναικείες Κουβέντες» να μοιάζουν με το… φεμινιστικό «αδελφάκι» του! Εννοείται όχι απαραίτητα θεματικά, αλλά σε συνάρτηση με την παραβολική «ουτοπία» μιας τέτοιου είδους κοινωνίας.

ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ;

Να και μία ταινία η οποία θέτει σωστά και τίμια τα ζητήματα των γυναικείων διεκδικήσεων και δικαιωμάτων, εμπεριέχοντας έως και μια μικρή «παρένθεση» που αφορά στην επιλογή ταυτότητας φύλου (μέσω του χαρακτήρα «του» Μέλβιν). Και το πετυχαίνει καλλιτεχνικά, σε κάθε τομέα δουλειάς, μ’ ένα θαυμάσιο καστ πρωταγωνιστριών που δεν «κοντράρονται» για υπεροχή και βραβεία, δίνοντας προσγειωμένες και συντονισμένες στο ύφος του έργου ερμηνείες. Προτάθηκε για Όσκαρ καλύτερης ταινίας και διασκευασμένου σεναρίου. Το ανδρικό κοινό ας μη φοβηθεί να μπει μέσα, η οθόνη δεν… ευνουχίζει!


MORE REVIEWS

ΠΕΣΜΕΝΑ ΦΥΛΛΑ

Μεροκαματιάρης εργάτης με «αθώο» πρόβλημα αλκοολισμού γνωρίζει προλετάρια «αδελφή ψυχή» σε karaoke bar, εμφανίζεται το ενδεχόμενο του ρομαντικού σκιρτήματος, μα η κακοτυχία δέρνει και τους δύο, λες κι η μοίρα δεν επιθυμεί την ένωσή τους.

ΣΙΩΠΗΛΗ ΟΡΓΗ

Πατέρας που πενθεί τον θάνατο του γιου του, ορκίζεται να εκδικηθεί τις συμμορίες ναρκωτικών που μεταμόρφωσαν τη ζωή του σε βουβό δράμα. Όταν μιλούν τα πιστόλια, ποιος έχει ανάγκη τα λόγια;

ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΘΑΝΑΤΟΥ

Στο Σέιλεμ, ομάδα από νεαρά αγόρια και κορίτσια ανακαλύπτει κατά τύχη ένα καταραμένο μαχαίρι. Μέσα από μια σειρά από flashbacks, μαθαίνουμε πως το συγκεκριμένο αντικείμενο υπήρξε η αφορμή για πολλούς θανάτους και καταστροφές στο παρελθόν. Η χρήση του σε δαιμονικά παιχνίδια μεταξύ των παιδιών, αποκαλύπτει μια μικρή λεπτομέρεια: ο κάθε χαμένος, πεθαίνει πραγματικά!

ΦΟΝΙΣΣΑ

Σ’ ένα νησιωτικό χωριό, γύρα στα 1900, η γιαγιά Φραγκογιαννού αποφασίζει να κάνει πράξη αυτό που της δίδαξε η ζωή: απαλλάσσει βρέφη θηλυκά και μικρά κορίτσια από τη μαρτυρική εμπειρία του να μεγαλώσουν και να υποταχθούν σε μια σκληρή κοινωνία ανδροκρατίας, που μόνο βάσανα και δυστυχία μπορεί να τους προσφέρει.

ΝΑΠΟΛΕΩΝ

Μέσα στην οργή και τις κοινωνικές αναταραχές που ακολούθησαν της Γαλλικής Επανάστασης, ο Κορσικανός στρατιωτικός διοικητής Ναπολέων Βοναπάρτης εκμεταλλεύεται τους θριάμβους του στα πεδία των μαχών για ν’ ανέλθει στην εξουσία, ενώ παράλληλα φλέγεται από την ερωτική του επιθυμία για την Ιωσηφίνα ντε Μποαρνέ.