του Ηλία Φραγκούλη

Πολυεργαλείο ο Άννα Κέντρικ! Στο σκηνοθετικό της ντεμπούτο, το «Ραντεβού με Έναν Serial Killer», καθοδηγεί μαστορικά το σασπένς, ηγείται… τσαχπίνικα του καστ και αντλεί από κάθε κοπέλα (κυρίως) ερμηνείες που σε κάνουν να θέλεις να προσέξεις το μέλλον της καριέρας τους. Όλα αυτά με μία ιστορία αρκετά εξωφρενική, γι’ αυτό και… εμπνευσμένη από αληθινά περιστατικά!

Σπάζοντας έξυπνα την timeline της αφήγησης, το φιλμ ξεκινά σε παρελθόντα χρόνο και με συμβάν εγκλήματος νεαρής γυναίκας σαδιστικά εκτελεσμένου, έτσι ώστε να έχουμε μία σοβαρή πρώτη άποψη για το ποιόν και την διόλου μυστική δράση του κεντρικού ήρωα. Παράλληλα με μικρές σεκάνς ψυχρών δολοφονιών ή στοχεύσεις υποψήφιων θυμάτων από διαφορετικές χρονολογικές περιόδους, παρακολουθούμε το άγχος των προσδοκιών της Σέριλ, wannabe ηθοποιού που μετακόμισε στην Καλιφόρνια με την ελπίδα μιας κάποιας δόξας στο επάγγελμα, η οποία δέχεται (με μισή καρδιά) την πρό(σ)κληση της agent της, να συμμετάσχει στο τηλεπαιχνίδι «The Dating Game» (με λίγα λόγια… το «Ραντεβού στα Τυφλά»!). Ατυχώς για την Σέριλ, μονάχα ο θεατής (ή όχι μόνο;) γνωρίζει την πραγματική ταυτότητα ενός από τους υποψήφιους καβαλιέρους της, που δεν είναι άλλος από τον Ρόντνεϊ Αλκάλα, serial killer με πλούσια δράση στις ΗΠΑ κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του ’70.

Η Κέντρικ επιλέγει το τηλεπαιχνίδι να γίνει η ραχοκοκαλιά της ταινίας, δίνοντας πάτημα στην ανάπτυξη της ετοιμότητας της ηρωίδας της μπροστά από τις κάμερες, κερδίζοντας με ερμηνευτική ευχέρεια και χιούμορ την «παρτίδα», μετατοπίζοντας μάλιστα το ενδιαφέρον της πλοκής προς διδακτισμούς ενάντια στον μισογυνισμό, έτσι ώστε τούτο το «Ραντεβού» να ταυτιστεί σε μηνύματα (και) με τα σημεία των καιρών (μας). Ευτυχώς, δεν το κάνει κραυγαλέα, ούτε μοιάζει με δήθεν «βεγγαλικό» αυτή η απόφαση, καθώς από δίπλα συμμετέχει διαρκώς μια υπόγεια ένταση για την κατάληξη της Σέριλ: θα είναι ή όχι ένα από τα επόμενα θύματα του Ρόντνεϊ (ασχέτως τελικής επιλογής στο τηλεπαιχνίδι);

Στα θετικά του σεναρίου, η παράλληλη δράση μπρος και πίσω στον χρόνο δημιουργεί μερικές υποπλοκές που υποστηρίζουν λειτουργικότατα την εναγώνια αναμονή του θεατή για την έκβαση της ιστορίας. Εκεί που χάνει πόντους το έργο είναι στην ανάλυση ή το πλησίασμα του «εσωτερικού» κόσμου του serial killer, αφήνοντας να επικρατεί μια απόλυτη σύγχυση γύρω από την ψυχοσύνθεση του Ρόντνεϊ και τα αίτια που τον οδήγησαν σε αυτή τη συμπεριφορά. Μια βιαστική αναφορά στον ρόλο που έπαιξε η σχέση του με τον πατέρα του ή και ένα περιστατικό ομοφυλοφιλικού ενδιαφέροντος – «παγίδα» για πιθανό θύμα δεν αποτελούν τα καλύτερα δείγματα γραφής του σεναρίου, στο οποίο ο σχεδιασμός χαρακτήρα αβαντάρει ξεκάθαρα την Σέριλ (και την πρωταγωνίστρια, προφανώς).

Παρά τις άνωθεν αδυναμίες, η Κέντρικ αποδεικνύεται ικανότατη πίσω από τις κάμερες και κάνει την έκπληξη ακόμη και στην καθοδήγηση των ηθοποιών, άσχετα από το πόσο μικρός μπορεί να είναι ο ρόλος τους, με την ολόφρεσκη κινηματογραφικά Ότομν Μπεστ να μετατρέπεται σε περίπτωση «one to watch» για το μέλλον. Σε κάθε περίπτωση, το «Ραντεβού με Έναν Serial Killer» σε κερδίζει ως μία αληθινά ευχάριστη έκπληξη, που θα ξάφνιαζε ακόμη περισσότερο αν δεν είχαμε τόσο πρόσφατο στη μνήμη μας το επίσης τηλεοπτικού φόντου (και περιόδου) «Στενές Επαφές με τον Διάβολο».