του Νίκου Παλάτου

Η δεύτερη ταινία των αδελφών Σπίεριγκ σε τούτη τη σεζόν, μετά το απογοητευτικό «Saw: Legacy», μοιάζει εκ πρώτης όψεως ικανή να ξεφύγει από την τυπική ιστορία φαντασμάτων ενός στοιχειωμένου σπιτιού. Οι σκηνοθέτες και σεναριογράφοι εδώ αντλούν έμπνευση από την αληθινή ιστορία της χήρας Γουίντσεστερ, η οποία προκειμένου να καταπολεμήσει την κατάρα που πίστευε πως είχε κληρονομήσει από τον οπλοποιό άντρα της (το τουφέκι Γουίντσεστερ έπαιξε τεράστιο ρόλο στο χτίσιμο του θρύλου της Άγριας Δύσης, μεταξύ άλλων), βάλθηκε να αναστηλώσει την πολυτελή της κατοικία με έναν άκρως χαοτικό τρόπο, καθώς η έπαυλη βρισκόταν (σύμφωνα με τις οδηγίες της) σε συνεχή ανακατασκευή, μέχρι τον θάνατό της, το 1922. Αποτελώντας σημαντικό τουριστικό αξιοθέατο της περιοχής πια, εξαιτίας του θρύλου που κουβαλά, είναι σαφές πως το υλικό που παρέχει η συγκεκριμένη οικία προσφερόταν για μια πέραν του τυπικού προσέγγιση του genre, με τις υποσχέσεις να στέκουν, δυστυχώς, έωλες.

Κεντρικός ήρωας της υπόθεσης είναι ο ψυχολόγος Έρικ Πράις, ο οποίος προσπαθεί να ξεπεράσει τον πρόωρο χαμό της γυναίκας του βρίσκοντας παρηγοριά στις ναρκωτικές ουσίες. Παρά την όχι και τόσο καλή κατάσταση της υγείας του, το διοικητικό συμβούλιο της εταιρείας Γουίντσεστερ βλέπει στο πρόσωπό του τον πλέον κατάλληλο άνθρωπο για να διερευνήσει την υπόθεση που τους ενδιαφέρει. Έχοντας σοβαρές αμφιβολίες για το κατά πόσο η γηραιά χήρα Σάρα μπορεί να ασκήσει πλέον διοίκηση, ο εκπρόσωπος του συμβουλίου που την πλησιάζει, μεταφέρει την επιθυμία των μελών του και φιλοδοξεί να προχωρήσει σε μια γρήγορη γνωμάτευση περί απώλειας των λογικών της, ώστε να είναι εύκολη η άμεση καθαίρεση από τη θέση της.

Φτάνοντας στην ευρύτερη περιοχή του παλιού σπιτιού, στο Σαν Φρανσίσκο, ο Πράις γνωρίζεται με την ανιψιά της ηλικιωμένης γυναίκας, αλλά και με τον μικρό γιο της, ο οποίος φαίνεται πως ταλαιπωρείται από το… party φαντασμάτων που έχει στηθεί στην έπαυλη. Ο ιατρός σύντομα θα αντιληφθεί από πρώτο χέρι πως τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά, όσο δηλαδή τα φανταζόταν πρo της αφίξεώς του εκεί. Η Σάρα Γουίντσεστερ έχει μεν την όψη μιας διαταραγμένης γυναίκας, πόσω μάλλον καθώς κατοικεί σε ένα σπίτι το οποίο βρίσκεται υπό καθεστώς συνεχών εργασιών επί εικοσιτετραώρου βάσεως. Η τρομακτική πραγματικότητα που βιώνει ο ορθολογικός συνήθως επιστήμονας εντός τού χάους της οικίας, όμως, είναι αδύνατον να εξηγηθεί βάσει της λογικής του.

Οι Σπίεριγκ βγάζουν από τη φαρέτρα τους τα συνηθισμένα κόλπα που συναντώνται στα φιλμ του genre, δηλαδή φιγούρες που κινούνται απόκοσμα, σκιές στο ημίφως και ξαφνικούς θορύβους που εγγυημένα οδηγούν σε τινάγματα από την καρέκλα, δεν το κάνουν όμως (αρχικά, τουλάχιστον) απλά και μόνο για να ικανοποιήσουν τη μερίδα του κοινού που αυτό αναζητά αποκλειστικά από ένα θρίλερ τρόμου. Προσπαθούν να φτιάξουν ατμόσφαιρα που ξεφεύγει από τα πρόσφατα τετριμμένα του είδους, με τη φωτογραφία και τα κοστούμια εποχής να θυμίζουν αμυδρά (έστω) τις γοτθικές ανάλογες παραγωγές της Hammer. Η αλήθεια είναι ότι αποτυγχάνουν (ελλείψει σεναρίου) να μπορέσουν να ανεβάσουν την ταινία τους σε ένα κάπως πιο αξιομνημόνευτο επίπεδο, ενώ ούτε λόγος να γίνεται για συγκρίσεις με τον περίπου παρόμοιας θεματολογίας αριστουργηματικό «Στοιχειωμένο Πύργο» (1963).

Η δαιδαλώδης έπαυλη με τα αμέτρητα δωμάτια και τους διαδρόμους, που ολημερίς και ολονυχτίς χτίζεται, ουδέποτε μπαίνει ουσιαστικά στην καρδιά της υπόθεσης, παρά τις εύλογα αμέτρητες ευκαιρίες που υπάρχουν. Η υποπλοκή με το δαιμονισμένο μικρό αγόρι δεν χρησιμοποιείται με τρόπο που να βοηθά στην εξέλιξη της ιστορίας, αποτελώντας την εναρκτήρια σεκάνς του φιλμ που καταλήγει να μοιάζει περισσότερο με «γέμισμα». Αντίθετα, ο κορμός τού όλου στόρι βασίζεται στον χαρακτήρα του ιατρού και τις προσπάθειές του να ανακαλύψει τι επιτέλους συμβαίνει με τη χήρα Γουίντσεστερ και τα οράματά της, με την πλοκή που έχει να κάνει με την αποθανούσα γυναίκα του να φωνάζει από μακριά. Το πιο απογοητευτικό για τα αδέλφια Σπίεριγκ, όμως, είναι το σχόλιό τους (ή μάλλον η απουσία σχολίου;) σχετικά με τη χρήση των όπλων και δη της συγκεκριμένης καραμπίνας. Ενώ θέτουν τη χρήση της εντός του πλαισίου της αμερικανικής Ιστορίας (που αφορά την εποχή του Εμφυλίου και της δουλείας), η λύση των προβλημάτων που αντιμετωπίζουν οι βασικοί ήρωες έρχεται με έναν αντιφατικό τρόπο που ακυρώνει εντελώς όσα είχαν αφήσει να εννοηθούν σχετικά με την οπλοκατοχή και οπλοχρησία, ακόμα και σε καιρούς βίαιους όπως ήταν η Αμερική του 19^ου αιώνα.