του Ηλία Φραγκούλη

Συγκρούστηκα πολλές φορές με τον εαυτό μου μέχρι να καταλήξω σε μία βαθμολογική αξιολόγηση για τούτο το φιλμ. Και το αποτέλεσμα ίσως αδικεί αρκετά τμήματα της παραγωγής του. Αλλά δεν γινόταν διαφορετικά. Η κινηματογραφική μεταφορά του μιούζικαλ «Wicked» πραγματικά (σε) διχάζει.

Ομολογώ πως δεν γνωρίζω καθόλου το θεατρικό μιούζικαλ που ανέβηκε για πρώτη φορά στο Broadway το 2003. Λατρεύω, όμως, τον κινηματογραφικό «Μάγο του Οζ» του 1939, του οποίου το «Wicked» αποτελεί και sequel και prequel μαζί! Η δράση της ταινίας, βλέπετε, μπορεί να ξεκινά μετά τον θάνατο της κακιάς μάγισσας της Δύσης, όμως, σχεδόν ολόκληρο το φιλμ του Τζον Μ. Τσου (περισσότερο γνωστού για το ψυχαγωγικότατο «Τρελά Πλούσιοι» του 2018) αφηγείται γεγονότα που συνέβησαν πριν από το θρυλικό αριστούργημα του Βίκτορ Φλέμινγκ (με μια χείρα βοηθείας από τον Κινγκ Βίντορ). Τώρα, εάν όλα αυτά σας ακούγονται εντελώς ξένα, μην περάσετε ούτε απ’ έξω! Διότι, εκτός των άλλων, το φιλμικό «Wicked» διαρκεί (δίχως να γίνεται κατανοητός ο λόγος) 160 λεπτά κι όπως φανερώνει ο τίτλος του στη μεγάλη οθόνη… εδώ βλέπουμε μονάχα το πρώτο μέρος του!

Βασικός σκοπός του «Wicked», λοιπόν, είναι να μάθουμε πως στράφηκε στις δυνάμεις του Κακού η… καταπράσινη στην όψη Έλφαμπα Θροπ, παρακολουθώντας τα βιώματά της από την παιδική ηλικία μέχρι τη στιγμή που θα μπει στο Πανεπιστήμιο του Σιζ, ώστε να προσέχει την παραπληγική και νεότερη αδελφή της, Νέσαροουζ. Η Έλφαμπα θα μοιραστεί ένα δωμάτιο με την κακομαθημένη και über snob Γκαλίντα και σε αυτό το μεγαλύτερο μέρος του φιλμ τα πράγματα θα κυλούν κάπως… αργά και βασανιστικά, με το ύφος να ζηλεύει αφόρητα τα δρώμενα σε ένα κάποιο… Χόγκγουαρτς, δίχως την όλη μαγεία της σειράς του Χάρι Πότερ.

Τεράστια sets, υπερβολικά φορτωμένα με χρώμα, σε συνδυασμό με πληθώρα μουσικοχορευτικών σεκάνς που μπουκώνουν με επιθετικό τρόπο το κινηματογραφικό κάδρο, εναλλάσσονται δίχως έλεος και οικονομία χρόνου, ώσπου να φτάσουμε στην τελευταία ώρα του φιλμ, την πιο ουσιαστική σε πλοκή και εντυπωσιακή σε δράση, όπου εμφανίζεται (και) ο Μάγος του Οζ, ώστε να ξεδιαλύνει σημαντικό τμήμα του μυστηρίου που συνοδεύει την ύπαρξή του και το οποίο, επιτέλους, δένει (και) με την ταινία του 1939.

Προσωπικά, βίωσα μια απόλυτη σύγχυση, καθώς οι περισσότεροι ρόλοι των χαρακτήρων του «Μάγου του Οζ» που εμφανίζονται κι εδώ είναι… αντεστραμμένοι σε σχέση με την ταύτισή τους με το Καλό και το Κακό! Δεν γνωρίζω τι πρόκειται να συμβεί στο δεύτερο (φιλμικό) μέρος του «Wicked» (που θα δούμε στα σινεμά τον Νοέμβριο του 2025), όμως, αυτά που είδα να συμβαίνουν εδώ εννοιολογικά δεν βγάζουν νόημα. Η ταινία του Τσου μοιάζει με μια campy προπαγάνδα του δικαιώματος στη διαφορετικότητα, αλλά αν το καλοσκεφτείς… έχουν βάλει κανονικούς ανθρώπους να παίζουν τους κατοίκους της Μάντσκινλαντ (!) κι αυτό από μόνο του τουμπάρει (αν όχι γελοιοποιεί…) το σχετικό και κυρίαρχο μήνυμα του έργου.

Είναι κρίμα, διότι το μέγεθος της παραγωγής είναι τεράστιο και αδιανόητα φαντασμαγορικό, με σίγουρο το στοίχημα κατάκτησης του Όσκαρ καλύτερης σκηνογραφίας για το 2025 (για τα κοστούμια δεν βάζω το χέρι μου στη φωτιά, αλλά υποψηφιότητα θα έχουν). Οι λάτρεις του genre θα είναι σαφώς πιο δεκτικοί, οι πιο ορκισμένοι fans του «Wicked» θα τσιρίξουν στο (έξυπνο) cameo των δύο original πρωταγωνιστριών του μιούζικαλ στο Broadway, όμως, ο συνολικός μύθος του «Μάγου του Οζ» (δυστυχώς) ποτέ δεν βρήκε ικανοποιητικά ποσοστά ταύτισης με το ελληνικό κοινό. Όμορφα εξηγείται το πώς προέκυψε… κίτρινος ο τόσο διάσημος δρόμος χτισμένος από τούβλα, αλλά το μέγα ερώτημα είναι τούτο: θα είναι ξύπνιος ο θεατής ώσπου να φτάσει σε αυτό το σημείο η ταινία;