του Νίκου Παλάτου

Έπειτα από χρόνια εμμονικής αναζήτησης, εξειδικευμένο πλήρωμα ναυαγιαιρεσιών υπό την καθοδήγηση του Γουόλτερ Μόρλαντ (Κάνινγκχαμ), εντοπίζει στα βάθη του Ατλαντικού ένα από τα καράβια του Άγγλου θαλασσοπόρου Φράνσις Ντρέικ, το οποίο κατά τον 17^ο αιώνα είχε βυθιστεί από την ισπανική αρμάδα. Καθώς, εν μέσω πανηγυρισμών, καταφέρνει ν’ ανασύρει από τον βυθό το πολύτιμο φορτίο του, προς μεγάλη του απογοήτευση βλέπει την Ακτοφυλακή να επεμβαίνει, κατάσχοντας αυτό που για τρεις περίπου δεκαετίες αναζητούσε. Ακόμα χειρότερα, το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης δικαιώνει τις ενέργειες της ισπανικής Κυβέρνησης, αφήνοντας τον Γουόλτερ με άδεια χέρια. Εκείνος, όμως, επειδή έχει φάει τα νιάτα του γυρεύοντας σε όλα τα μήκη και τα πλάτη των θαλασσών τα τρία θρυλικά νομίσματα που πάνω τους έχουν χαραγμένες τις συντεταγμένες του σημείου όπου ο Ντρέικ έθαψε, σχεδόν τέσσερις αιώνες πριν, τα κλοπιμαία από τις επιδρομές του στον (τότε) Νέο Κόσμο, δεν δύναται να κάτσει και με σταυρωμένα χέρια. Συγκροτεί ομάδα αποτελούμενη από «άσσους» κάθε απαραίτητου τομέα του σχεδίου το οποίο έχει καταστρώσει και βάζει πλώρη για το ακατόρθωτο: το θησαυροφυλάκιο της κεντρικής τράπεζας της Μαδρίτης!

Πατάνε πάνω στα τυπικά και σίγουρα του heist genre τούτοι οι «Διαρρήκτες», προτάσσοντας μια α λα «Mission Impossible» επιχείρηση κλοπής, που ως σύλληψη κι εκτέλεση βαδίζει στα χνάρια της «Συμμορίας των 11» ή της «Ληστείας αλά… Ιταλικά». Στο μείγμα, προσθέτει γυρίσματα στη Μαδρίτη τα οποία προσδίδουν έναν κάποιο κοσμοπολίτικο αέρα, το αποτέλεσμα που προκύπτει, όμως, πάσχει σοβαρά από την απουσία σασπένς, καθώς τα δυο-τρία twists που προκύπτουν ουδένα βραβείο έκπληξης διεκδικούν. Από την άλλη, τα κενά στο χτίσιμο της υπόθεσης, όσο και να θες να κάνεις τα στραβά μάτια, δεν γίνεται να μη σε προβληματίσουν, ενώ η έλλειψη ενός ηχηρού καστ που ενδεχομένως θα λειτουργούσε σαν κράχτης, «μακιγιάροντας» κατ’ αυτόν τον τρόπο τη μετριότητα του φιλμ, είναι φανερή διά της απλής ανάγνωσης των ονομάτων των ηθοποιών του έργου.

Ο τρόπος στρατολόγησης του παιδιού θαύματος της μηχανικής Τομ (Χάιμορ), αποτελεί εξαρχής σοβαρό πλήγμα στην αξιοπιστία του φιλμ, αφού κάποιες από τις πτυχές του χαρακτήρα του (όπως εμφανίζονται στην πορεία της πλοκής), ναι μεν ανοίγουν παράθυρο για κάτι που πιθανόν κρύβεται κάτω από την επιφάνεια της αθωότητάς του (εκείνη η ατάκα που ξεστομίζει ξαφνικά σε άπταιστα ισπανικά, λόγου χάρη), πλην όμως το σενάριο δεν ενδιαφέρεται για οτιδήποτε πέραν των «βασικών» trick. Οι υπόλοιποι της ομάδας του Γουόλτερ, που αποτελούνται από την ειδική στις μεταμφιέσεις Λορέν (Μπερζές-Φρισμπέ), τον σκληροτράχηλο Τζέιμς (Ράιλι), τον μάγο των computer Κλάους (Στάιν) και τον άνθρωπο για όλες τις δουλειές Σιμόν (Τοσάρ), εμφανίζονται ακριβώς όπως θα περίμενε ο καθένας, με το κακό να είναι πως αυτό συμπεριλαμβάνει και… τις προθέσεις εκάστου εξ αυτών.

Το πλεονέκτημα που οι καλοί ληστές ανακαλύπτουν πως διαθέτουν και έχει να κάνει με την άτυπη «ασπίδα προστασίας» που προσφέρει η επιτυχημένη παρουσία της Εθνικής ομάδας της Ισπανίας στα γήπεδα της Νοτίου Αφρικής (άπαντες θα είναι καρφωμένοι μπροστά από τις τηλεοράσεις τους για να δουν τους Ισπανούς ποδοσφαιριστές να κατακτούν – ως γνωστόν – το τρόπαιο), ενώ σαν σύλληψη είναι έξυπνη κι αβανταδόρικη, μάλλον περνά ανεκμετάλλευτη από τους… πέντε σεναριογράφους του φιλμ, οι οποίοι περισσότερο την μεταχειρίζονται ως συμπλήρωμα παρά ως ουσιαστικό κομμάτι της πλοκής. Η βεβαιότητα που εξαρχής δημιουργεί η σκηνοθετική καθοδήγηση, πως οποιαδήποτε αναποδιά παρουσιαστεί θα ξεπεραστεί με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, αφαιρεί πολλά από την εκ των ων ουκ άνευ επιδιωκόμενη αγωνία, αν και το μάλλον εξωφρενικό σχέδιο της ληστείας επιτελεί σε γενικές γραμμές την ψυχαγωγική δουλειά του. Η σπαζοκεφαλιά της αναπόφευκτης πλημμύρας του θησαυροφυλακίου, τα κόλπα με τις κάμερες ασφαλείας, η τρελή (και απραγματοποίητη στον εκτός σινεμά κόσμο!) ιδέα με το υγρό άζωτο, αλλά και οι… περούκες της Λορέν, δημιουργούν ένα συμπαθές heist κλίμα, που όμως για τους λάτρεις του είδους δεν μοιάζει παρά σαν απλή εισαγωγή στα βασικά του genre. Το δήθεν «παιχνιδιάρικο» φινάλε, που μέχρι και για ανάλογης λογικής sequel στρώνει δρόμο, ελάχιστα καταφέρνει να βελτιώσει την εν γένει αδιαφορία που προσφέρουν (σχεδόν καθ’ όλη τους τη διάρκεια…) «Οι Διαρρήκτες».