ΤΟ 24ΩΡΟ ΜΙΑΣ ΞΑΝΘΙΑΣ (2014)
(WALK OF SHAME)
- ΕΙΔΟΣ: Κωμωδία
- ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Στίβεν Μπριλ
- ΚΑΣΤ: Ελίζαμπεθ Μπανκς, Τζέιμς Μάρσντεν, Τζίλιαν Τζέικομπς, Σάρα Ράιτ, Κεν Νταβίτιαν
- ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 95’
- ΔΙΑΝΟΜΗ: VILLAGE FILMS
Η παρουσιάστρια ειδήσεων ενός τοπικού καναλιού του Λος Άντζελες χάνει τον γκόμενό της και την ευκαιρία να την πάρουν σε κανάλι εθνικής εμβέλειας. Απογοητευμένη, βγαίνει με τις φίλες της να τα σπάσει και γνωρίζει έναν συμπαθέστατο barman. Η επαγγελματική ευκαιρία, όμως, επανέρχεται και εκείνη φεύγει άρον άρον από το σπίτι τής νέας γνωριμίας… χωρίς αυτοκίνητο, χωρίς λεφτά, χωρίς κινητό, και ντυμένη με ένα κατακίτρινο super mini που θα τη βάλει σε μεγάλους μπελάδες.
Βλέποντας αυτή την «κωμωδία» (η οποία εύλογα στην Αμερική βγήκε σε VOD, ταυτόχρονα με μια πολύ περιορισμένη κινηματογραφική διανομή), δεν απορεί κανείς που ο Στίβεν Μπριλ, σκηνοθέτης ταινιών του Άνταμ Σάντλερ, δεν μπορεί να διαχειριστεί ένα αστείο. Απορεί, όμως, γιατί οι παραγωγοί της ταινίας πρόσφεραν έναν τέτοιο ασήμαντο ρόλο στην ταλαντούχα και αναβαθμισμένη τα τελευταία χρόνια Ελίζαμπεθ Μπανκς, ρόλο που θα απέρριπτε και στη χειρότερη φάση της καριέρας της η Άννα Φάρις (την οποία λατρεύω, αλλά έχει παίξει και σε πολλά σκουπίδια).
Από πού να το πιάσει κανείς; Από την αναληθοφάνεια του ότι η παρουσιάστρια του δημοφιλούς κατά τα άλλα τοπικού καναλιού δεν αναγνωρίζεται από κανέναν παρά μόνο σε άσχετες στιγμές; Ή από τη σχεδόν μισογυνική αντίληψη (η Παπαγεωργίου έπρεπε να το γράψει…) ότι μια γυναίκα με mini φόρεμα είναι ή stripper ή μασέζ ή πόρνη ή κοκαρισμένη πόρνη ή μάγισσα που βάζει σε πειρασμό την πίστη ενός θρησκόληπτου Εβραίου (σοβαρά, έχει και τέτοια σκηνή).
«Είμαι καλό κορίτσι», λέει και ξαναλέει η Μέγκαν Μάιλς, την οποία υποδύεται η Μπανκς, ενώ της συμβαίνουν όλα όσα μπορούν να αποδείξουν το αντίθετο, αφού πέφτει πάνω σε ξελιγωμένους ταξιτζήδες, βλαμμένους εμπόρους ναρκωτικών, ηλίθιους αστυνομικούς, μονόχνωτους Εβραίους και ξεροκέφαλους υπαλλήλους. Σχεδόν τίποτα δεν είναι πιστευτό, γι’ αυτό και δεν είναι αστείο.
Παρά το κακό υλικό με το οποίο έχει να δουλέψει, η Μπανκς κάνει ό,τι μπορεί πέφτοντας με τα μούτρα (κυριολεκτικά) και σε μερικές σκηνές ο ζήλος και οι ικανότητές της μπορεί να σε κάνουν να χαμογελάσεις. Για τον πολυτάλαντο Μάρσντεν, ο ρόλος περιορίζεται στον όμορφο και καλοσυνάτο παρτενέρ που αν δεν ξαναδείς μπορεί και να ξεχάσεις ότι υπήρξε.