του Νίκου Παλάτου

Πριν μερικά χρόνια, η ποδοσφαιρική ομάδα του Αστέρα Εξαρχείων είχε υποβιβαστεί από την πρώτη κατηγορία του τοπικού πρωταθλήματος Αθηνών στη δεύτερη, κάτι που (επί τη ευκαιρία) έκανε τους φιλάθλους του συλλόγου να οργανώσουν (στον λόφο του Στρέφη, αν δεν με απατά η μνήμη μου) ένα ολονύχτιο… party καθόδου. Θυμήθηκα το γεγονός αυτό καθώς παρακολουθούσα τούτο το «Πάρτι Χωρισμού», καταλήγοντας (δύο ώρες μετά…) στο συμπέρασμα πως εκείνο ήταν ως ιδέα πολύ πιο σουρεαλιστικό και εύστοχο, ως εκτέλεση, δε, (υποθέτω) σημαντικά πιο διασκεδαστικό.

Τοποθετημένο στη σύγχρονη Μαδρίτη, το «Πάρτι Χωρισμού» αφηγείται την ιστορία ενός ζευγαριού – ή μάλλον του χωρισμού του. Μετά από δεκαπέντε χρόνια, μαζί η Αλέ και ο Άλεξ χωρίζουν προς μεγάλο σοκ των φίλων και των οικογενειών τους, που πάντα τους θεωρούσαν το τέλειο ζευγάρι. Παραδόξως, όλα είναι εντάξει μεταξύ τους. Αυτός είναι ο λόγος που διοργανώνουν ένα party, για να σηματοδοτήσουν την ευκαιρία του φιλικού χωρισμού τους, εμπνευσμένοι από κάτι που έλεγε ο πατέρας της Αλέ: είναι καλύτερα να γιορτάζεις έναν χωρισμό παρά μια ένωση, καθώς ποτέ δεν ξέρεις πόσο θα διαρκέσει ένας γάμος. Ταυτόχρονα, είναι και οι δύο τόσο απασχολημένοι με τις δουλειές τους, με την σκηνοθέτιδα Αλέ να προσπαθεί να τελειώσει την ταινία της (που έχει θέμα έναν… χωρισμό), στην οποία τον πρωταγωνιστικό ρόλο κρατά ο (οσονούπω) πρώην της!

Το «εύρημα» της ταινίας μέσα στην ταινία φαίνεται στην αρχή να λειτουργεί αποπροσανατολιστικά, δημιουργώντας απορίες για το ποια από τα όσα γίνονται αποτελούν πραγματικότητα και ποια όχι. Σταδιακά, εν τούτοις, γίνεται ολοφάνερο πως αφενός όλα συμβαίνουν στ’ αλήθεια, αφετέρου η «κινηματογραφική» διάσταση της πλοκής ουδεμία αξία (και σημασία) έχει. Οποιοδήποτε επάγγελμα και ν’ ασκούσαν η Αλέ και ο Άλεξ, το αποτέλεσμα θα ήταν ακριβώς το ίδιο, καθώς το επιτηδευμένο θόλωμα των γραμμών ούτε θέση σατιρικού σχολίου για τον κόσμο του σινεμά ενέχει, ούτε (τελικά) μπερδεύει το κοινό όπως (ίσως) θα ήλπιζε. Η αλληλουχία συναντήσεων του ζεύγους με φίλους και συγγενείς, ώστε να ανακοινώσουν τα καθέκαστα, προσκαλώντας τον καθέναν εξ αυτών στο επικείμενο party, δίνει στην πλοκή μία ανούσια επαναληπτικότητα (η οποία, σε μία έκλαμψη σαρκασμού, σχολιάζεται ως τέτοια στη δοκιμαστική προβολή της «ταινίας»), με τα αλλεπάλληλα set διαλόγων να είναι μονότονα αντί αποκαλυπτικά και καθημερινά (σε βαθμό αδιαφορίας) αντί πνευματώδη.

Ο Ισπανός auteur Χονάς Τρουέμπα καταθέτει σαφέστατες επιρροές από το έργο του Ίνγκμαρ Μπέργκμαν και του Γούντι Άλεν, όμως, ξεχνά ότι ο πρώτος «ξεγύμνωνε» τους ήρωές του βγάζοντας τα εσώψυχά τους στη φόρα, μην αφήνοντας στον θεατή καμία απορία για τα πως και τα γιατί, ο δε δεύτερος έγραφε καυστικές ατάκες για να πέφτεις κάτω. Αντιθέτως, το δίωρης σχεδόν διάρκειας (γιατί;) «Πάρτι Χωρισμού» του ολοκληρώνεται δίχως ο θεατής να έχει πληροφορηθεί το οτιδήποτε για το παρελθόν της σχέσης της Αλέ και του Άλεξ (ένα video από νεανική τους επίσκεψη στο Παρίσι δεν προσφέρει τίποτα), ούτε και τους λόγους που τους έφεραν ένα βήμα πριν τον χωρισμό. Από χιούμορ… μηδέν εις το πηλίκον, με τις επεξηγήσεις του πατέρα για τη δίκην αστεϊσμού ιδέα του περί χωρισμών και εορταστικών εκδηλώσεων να μπλέκει με τέτοιο τρόπο κλασικές κομεντί του Χόλιγουντ, παραδόσεις της… Μαυριτανίας και θεωρίες του Σέρεν Κίρκεγκορ, που ούτε ο σπουδαιότερος hipster-ας δεν θα τολμούσε! Στο φινάλε, όλοι διασκεδάζουν με την τροπή των πραγμάτων. Η δοκιμαστική εκείνη προβολή, όμως, θα έπρεπε να είχε βάλει την Αλέ σε σκέψεις για το τι θα σκεφτεί το κοινό της για το «Πάρτι Χωρισμού»…