της Βαρβάρας Κοντονή

Η αλήθεια είναι πως το μόνο που έλειπε αυτή την κινηματογραφική περίοδο από τις ελληνικές αίθουσες ήταν ένα… ρωσικό animation του 2016, από εκείνα τα «κομμένα» και «ραμμένα» θαρρείς για κάποια τηλεοπτική προβολή πρωινού Σαββάτου γύρω στις 07:00, αποκλειστικά προορισμένα να παίζουν για ξεκάρφωμα στο ενδιάμεσο διαφημίσεων για παιδικά δημητριακά και παριζάκια. Περίμενες ότι το «Πρόβατα Εναντίον Λύκων» θα ήταν η εξαίρεση; Ας βελάξω!

Με την περίοδο της ηγεσίας του να έχει πια παρέλθει, ο μέχρι πρότινος αρχηγός των λύκων αποφασίζει να αποσυρθεί δίνοντας την ευκαιρία στα υπόλοιπα μέλη της αγέλης να διεκδικήσουν τη θέση του, με τους υποψήφιους να επιδίδονται σε έναν σκληρό αγώνα σώμα με σώμα, μέχρι τελικής επικράτησης του καλύτερου. Ο διψασμένος για εξουσία Ράγκναρ θα διεκδικήσει το αξίωμα με νύχια και με δόντια, καλούμενος να αντιμετωπίσει τον Γκρέι, έναν δίκαιο (αν και κάπως αφελή) νεαρό λύκο. Όταν, τελικά, η αδυναμία τού Γκρέι να διαχειριστεί με σοβαρότητα ένα τόσο σημαντικό γεγονός τού κοστίσει τη σχέση του με μια όμορφη λύκαινα, την Μπιάνκα, θα στραφεί για βοήθεια στη Μάμι, μια περιπλανώμενη τσιγγάνα κουνέλα που θα τον προτρέψει να πιεί το μαγικό της φίλτρο προκειμένου να αλλάξει και έτσι να κερδίσει πίσω την καρδιά της αγαπημένης του. Ο Γκρέι όντως θα αλλάξει μετά από αυτό, όχι όμως όπως ακριβώς το περίμενε, αφού η ξαφνική του μεταμόρφωση σε… κριάρι θα τον αναγκάσει να αναζητήσει καταφύγιο στο γειτονικό κοπάδι των προβάτων, ανεπιθύμητος καθώς είναι πια από το ίδιο του το είδος. Στο μικρό, χαριτωμένο χωριό των προβάτων, ο Γκρέι θα μάθει τι σημαίνει πραγματική φιλία, αλλά και πόσο σημαντικό είναι να σε αποδέχονται γι’ αυτό που πραγματικά είσαι.

Θεωρητικά, τούτο εδώ είναι ένα φιλμ που προορίζεται (ή τουλάχιστον έτσι νομίζει) για την ανήλικη πιτσιρικαρία, αν και στην πραγματικότητα τα μόνα άτομα που πρόκειται πραγματικά να παρακολουθήσουν αυτό το σενάριο – κουβάρι είναι οι δύσμοιροι γονείς που θα συνοδεύσουν τα βλαστάρια τους στο σινεμά. Η ταινία των Γκαλάτ και Βολκόφ αποτελεί ένα κινουμένων σχεδίων παιδικό ευρείας κατανάλωσης, το οποίο όμως έχει την τεράστια ατυχία να το παρακάνει με αμέτρητες υποπλοκές και ακατάπαυστους διαλόγους που το πιθανότερο είναι να αποπροσανατολίσουν τα παιδιά, αναγκάζοντάς τα να στρέψουν αλλού το ενδιαφέρον τους. Από σκηνοθετικής άποψης δεν το λες και κελεπούρι, δεδομένου ότι παραπέμπει σε εκείνες τις φτηνιάρικες παραγωγές του σωρού, τύπου «έλα μωρέ, δε βαριέσαι, δώσε στα παιδάκια εκεί σχέδια και χρώματα και ξεμπερδέψαμε», μόνο που αυτοί οι μικροί θεατές έχουν πλέον απαιτήσεις και σίγουρα δεν θα εκτιμήσουν τόσο την – σχεδόν – ολοκληρωτική έλλειψη των ηχητικών και σωματικών γκαγκ που θυσιάζονται εδώ στον βωμό (κλαίω) μιας ιστορίας πιο μπερδεμένης και από τις αφηγήσεις του… Αντιπροέδρου του Εδεσσαϊκού.