του Ηλία Φραγκούλη

Υπάρχει κάτι ευεργετικό σε τούτο το franchise. Οτιδήποτε θελήσετε να τραβήξτε επάνω στο σώμα σας θα… μεγαλώσει. Τα μαλλιά, τα βυζιά, το πέος. Τουλάχιστον. Μην το επιχειρήσετε και με το μυαλό σας, όμως, αυτό δεν πρόκειται να τεντώσει με τίποτα. Ούτε και θα μπορέσει να κατανοήσει τι είδους άνθρωποι κάθονται και γράφουν τέτοια σενάρια.

Το υποσχόμενα «τελευταίο» (γέλια στο βάθος…) «Venom» φιλμ δεν είναι ακριβώς το χειρότερο της σειράς (αυτό ήταν – με απόλυτη βεβαιότητα – το προηγούμενο), αλλά αυτή η διαπίστωση βασίζεται μονάχα στα production values και το πόσο καλογυρισμένο είναι (στο πλαίσιο της περιπέτειας φαντασίας). Οτιδήποτε άλλο σχετίζεται με την «Τελευταία Πράξη» σε αφήνει λίγο μαλάκα. Από την πλοκή, τις ερμηνείες, το «χιουμοράκι», έως και το γεγονός ότι εδώ μιλάμε για το… σκηνοθετικό ντεμπούτο (!) μιας κάποιας Κέλι Μαρσέλ, με προηγούμενα credits σεναριογράφου, ηθοποιού και παραγωγού. Είναι προφανές ότι πρόκειται για «αχυράνθρωπο» της Marvel, κάτι που συνηθίζεται εσχάτως σε ταινίες του συγκεκριμένου genre, καθότι… της μοδός η «ισότητα» πίσω από τις κάμερες. Όσο πιο… κουλαμάρα το έργο, τόσο πιο… «άσχετο» και άγνωστο το όνομα το οποίο αναλαμβάνει να υπογράψει ένα τέτοιο έκτρωμα, με την ελπίδα ότι δεν θα γραφτούν «χοντράδες» διότι… γυναίκα σκηνοθέτις = «πολιτική ορθότητα»!

Σαν να μου έχουν κάνει λοβοτομή παρακολουθούσα με υπομονή τα τεκταινόμενα επί της μεγάλης οθόνης, με εξωγήινα «κατσαριδοειδή» τέρατα που περνούσαν στον γήινο κόσμο μας μέσω «timeholes» από το πουθενά (μόνο ο Doctor Strange δεν ξεπετάχτηκε από μέσα για σύντομο cameo) για να εντοπίσουν το πολυπόθητο «κλειδί» (αυτό κι αν θα προτιμήσω ν’ αφήσω ασχολίαστο…) το οποίο είχαν καθήκον να αποσπάσουν από τον Έντι / Venom, ώστε ο super κακός από κάποιο άλλο σύμπαν να δραπετεύσει από τη «φυλακή» του και… να καταστρέψει οτιδήποτε ζωντανό… διαγαλαξιακά. Ή κάτι τέτοιο.

Επειδή όλο αυτό δεν αρκεί για ν’ αντέξεις εντός αιθούσης για κάνα δίωρο, το «δημιουργικό» (#sarcasm) team της «Τελευταίας Πράξης» έχει φορτώσει στο σενάριο ουκ ολίγες (και πραγματικά άκυρες) υποπλοκές που ή προσθέτουν σεκάνς δράσης (τυποποιημένες αν και χορταστικές, με πιο κραυγαλέα εκείνη της πτήσης επιβατικού αεροσκάφους, του οποίου η τύχη πηγαίνει… στον βρόντο!) ή (μας) κάνουν πλάκα (κανονικά!). Κυριαρχεί το στόρι της οικογένειας των «new age» χίπηδων που πάνε να δουν αν υπάρχουν εξωγήινοι στη διαβόητη Area 51, στο εντελώς ερημικό νότιο τμήμα της Νεβάδα. Σε αυτές τις σκηνές οι λεκτικοί αστεϊσμοί απευθύνονται σε IQ το οποίο δεν θα ήθελα να θίξω, ενώ το ομαδικό τραγούδι στο βανάκι με το «Space Oddity» του Ντέιβιντ Μπόουι είναι άθλια θλιβερό.

Μακάρι να κρατήσουν την υπόσχεσή τους και να είναι όντως το τελευταίο «Venom», όμως, με τη «λογική» της Marvel και τα αμέτρητα άλλοθι των… multiverse (πληροφορία – κλείσιμο ματιού στην αρχική σεκάνς του bar στο Μεξικό) ή την πληθώρα των συμβιωτικών (που συστήνονται εδώ), τίποτα δεν πεθαίνει κινηματογραφικά. Αρκεί να είναι προσοδοφόρο (το) franchise. Όλα τ’ άλλα… βρίσκονται, μωρέ!