ΣΚΥΛΑΚΙΑ ΣΤΗΝ ΟΠΕΡΑ (2023)
(VELIKOLEPNAYA PYATERKA)
- ΕΙΔΟΣ: Animation
- ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Βασίλι Ροβένσκι
- ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 75'
- ΔΙΑΝΟΜΗ: ROSEBUD.21
Καλόκαρδος σκύλος του αλωνιού βοηθά σκυλίτσα του σαλονιού να εντοπίσει έγκαιρα την πολύτιμη τιάρα της prima ballerina αφεντικίνας της, η οποία εκλάπη από τα καμαρίνια της Μητροπολιτικής Όπερας της Νέας Υόρκης, λίγο πριν τη μεγάλη πρεμιέρα της «Κάρμεν». Η αυλαία ετοιμάζεται να σηκωθεί. Θα προλάβουν;
Αν υπάρχουν πράγματα τα οποία μπορείς να καταλογίσεις στον Βασίλι Ροβένσκι, τότε σίγουρα η ασυνέπεια δεν περιλαμβάνεται σε αυτά. Έπειτα, λοιπόν, από τη Αγία Πετρούπολη και τις «Γάτες στο Μουσείο» (2023), ο Ρώσος σκηνοθέτης χτυπά ξανά στο ίδιο χρονικό timing προτάσσοντας τούτη τη φορά Νέα Υόρκη και… «Σκυλάκια στην Όπερα»! Από μία άποψη, το(ν) λες και τίμιο.
Για να είμαι δίκαιος με τον εξειδικευμένο στη διασκέδαση της πιτσιρικαρίας παραγωγό, γραφιά και σκηνοθέτη, οφείλω να του αναγνωρίσω πως μία ελάχιστη βελτίωση σε σχέση με τα… νιαουρίσματα της προηγούμενης φορά, τούτα τα γαυγίσματα την επιδεικνύουν. Δεν πρόκειται για τίποτα σπουδαία βήματα προς τα μπρος, αλλά η λανθάνουσα heist πλοκή η οποία περιστρέφεται γύρω από τον εντοπισμό και την επανάκτηση της τιάρας που ο ρόλος της Κάρμεν απαιτεί να φοριέται επί σκηνής, διατηρεί ένα minimum ενδιαφέροντος ικανό να κρατήσει τα μάτια των… εξάχρονων στην οθόνη. Τούτο, άλλωστε, αποτελεί και το μοναδικό ζωντανό στοιχείο του φιλμ, αφού τα υπόλοιπα είναι είτε χαζολογήματα με λεφούσι αδέσποτων που προσπαθεί επί καθημερινής βάσης να παραπλανήσει τοπικό χασάπη ώστε να ξεγελάσει την πείνα του με λαχταριστά λουκάνικα, είτε ανήκουν στην κατηγορία «του γιατρού», με την αποκάλυψη της διττής αιτίας που κρύβεται πίσω από την κλοπή του πολύτιμου κοσμήματος, το οποίο άνηκε (λέει) στη Βασίλισσα Ελισάβετ. Στη δεύτερη περίπτωση, μάλιστα, οι γονείς συνοδοί θα κληθούν (υποθέτω) να εξηγήσουν στα παιδάκια τους πράγματα που είναι… ανεξήγητα, απ’ όποια σκοπιά κι αν το δει κανείς.
Η κλεψιμαίικη διάθεση που (όπως έχουμε επισημάνει αρκετές φορές εσχάτως) χαρακτηρίζει το ρωσικό animation ασφαλώς και δεν λείπει από τα «Σκυλάκια». Η γερή δόση από το ντισνεϊκό classic «Η Λαίδη και ο Αλήτης» (1955) συμπληρώνεται από επιτυχίες πρόσφατης εσοδείας, με τη μερίδα του λέοντος να διεκδικείται (και να κερδίζεται!) από το «Μπάτε Σκύλοι Αλέστε» (2016). Το κινούμενο σχέδιο είναι χαμηλότατης ποιότητας, με όσα συμβαίνουν (ειδικά) σε δεύτερο πλάνο να έχουν μια αφύσικα αργή κίνηση, είτε αυτό αφορά τετράποδα είτε… δίποδα. Σε αντίθεση, δε, με το Ερμιτάζ του «Γάτες στο Μουσείο», στο οποίο τα έργα Τέχνης έπαιζαν πρωτεύοντα ρόλο στην πλοκή, εδώ η Όπερα της Νέας Υόρκης υπάρχει για… να υπάρχει, καθώς σχεδόν τα πάντα διαδραματίζονται εκτός αυτής! Το κλίμα εποχής των αρχών του εικοστού αιώνα διαθέτει μια κάποια «παραμυθένια» γοητεία, όμως, αυτό ελάχιστα μπορεί να σώσει τα δύσμοιρα «Σκυλάκια».