του Δημήτρη Δημητρακόπουλου

Λογικά, η συμμετοχή του Πολ Γουόκερ στο «Fast & Furious» franchise τού δίνει το άλλοθι να πρωταγωνιστεί τυφλά σε κάθε ταινία που περιλαμβάνει αυτοκίνητα, καταδιώξεις και παράνομες δραστηριότητες. Δεν εξηγείται αλλιώς η παρουσία του στο «Μαχητή», όπως επιλέχθηκε να μεταφραστεί στα ελληνικά το «Vehicle 19», τίτλος ο οποίος είναι ταιριαστά αδιάφορος και γενικόλογος, ακριβώς όπως και η ταινία.

Η βασική ιστορία υπόσχεται ένα φιλμ που παρουσιάζει δυναμική τύπου «Η Αρπαγή». Η περίπτωση ενός ανθρώπου που βρίσκεται στο λάθος μέρος τη λάθος στιγμή και μπλέκει άθελα σε μια μεγαλύτερη ιστορία χωρίς να μπορεί να ξεφύγει είναι μια θεματική που, όσο κι αν ανακυκλωθεί, στα κατάλληλα χέρια μπορεί να οδηγήσει σε μια περιπέτεια γεμάτη αδρεναλίνη και υψηλές ταχύτητες. Στο «Μαχητή», όμως, δεν υπάρχει κανένας Λικ Μπεσόν από πίσω για να στηρίξει την παραγωγή ή για να προσδώσει στο φιλμ την απαιτούμενη ένταση. Ούτε ο Πολ Γουόκερ κατέχει την αμεσότητα (ποιος θα φανταζόταν ότι θα το λέγαμε αυτό) ενός Λίαμ Νίσον. Στα άπειρα χέρια του Μουκούντα Μάικλ Ντιούιλ, ο «Μαχητής» γίνεται μια άνευρη συρραφή κλισέ, που πασχίζει μάταια να κερδίσει το ενδιαφέρον του κοινού για ενενήντα λεπτά.

Παρά το γεγονός ότι η ταινία ξεκινάει με ένα ξέφρενο κυνηγητό αυτοκινήτων στους δρόμους του Γιοχάνεσμπουργκ, ποτέ η εγγύτητα του κινδύνου δε γίνεται αισθητή. Παρά το γεγονός, επίσης, ότι η πλειοψηφία του φιλμ εκτυλίσσεται μέσα σε ένα αυτοκίνητο, ποτέ η ταινία δε δημιουργεί κλειστοφοβική ένταση. Το νοτιοαφρικάνικο σκηνικό, δε, αξιοποιείται μόνο για να εμφανιστούν στην πορεία του φιλμ αμέτρητοι έγχρωμοι εγκληματίες, έτοιμοι να απειλήσουν με ένα μαχαίρι στο λαιμό τον ξανθό τουρίστα με τα γαλάζια μάτια. Τέλος, η διεφθαρμένη δομή της χώρας χρησιμοποιείται τόσο αδέξια και για να δημιουργήσει ξαφνικά μια ασύμμετρη απειλή για τον ήρωα που, στην τελική, φαίνεται ως «κλεψιά».

Παρά την αδιάφορη παρουσία του, ο Πολ Γουόκερ δεν μπορεί να κατηγορηθεί για την αποτυχία της ταινίας γιατί ουσιαστικά δεν έχει τίποτα να κάνει. Το ίδιο το φιλμ δεν έχει τίποτα να προσφέρει, ούτε καν την ένταση μιας σπινταριστής περιπέτειας, Θα μπορούσε κανείς να είχε βρει την ίδια ταινία στο ράφι ενός video club τη δεκαετία του 1980 ή να την πετύχει μεταμεσονύκτια σε κάποιο τηλεοπτικό κανάλι τη δεκαετία του 1990. Δυστυχώς, ο «Μαχητής» δίνει την αρνητική διάσταση στην έννοια του «διαχρονικού».