UNTIL DAWN (2025)
- ΕΙΔΟΣ: Τρόμου
- ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Ντέιβιντ Φ. Σάντμπεργκ
- ΚΑΣΤ: Έλα Ρούμπιν, Μάικλ Τσιμίνο, Οντέσα Α’τζιόν, Τζι-Γιούνγκ Γιου, Μπέλμοντ Καμέλι, Μάια Μίτσελ, Πίτερ Στορμάρε
- ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 103'
- ΔΙΑΝΟΜΗ: FEELGOOD
Παρέα φίλων ακολουθεί τα ίχνη της προ ενός έτους εξαφανισμένης αδελφής μιας από αυτούς και καταλήγει παγιδευμένη σε μία λούπα του χρόνου, στην οποία όλοι πεθαίνουν ξανά και ξανά, με μοναδική ελπίδα διαφυγής να μείνουν ζωντανοί μέχρι το ξημέρωμα. Γιατί; Η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά!
Αν δεν υπήρχε η σκηνή με το νερό (γέλια στο βάθος…), θα είχα κάνει την κινηματογραφική αίθουσα… μπουρλότο! Τι μαλακίες είναι αυτές που (γυρίζουν και μας βάζουν να) βλέπουμε; Τι κατάντια είναι αυτή για το σινεμά τρόμου; Εμφανίζεται το logo του PlayStation πριν ξεκινήσει η ταινία και σε λούζει κρύος ιδρώτας! Με το φιλμικό αποτέλεσμα να προκύπτει αθλιότερο κι από τους πιο τρομακτικούς σου φόβους!
Δεν γνωρίζω τι νόημα μπορεί να έχει ως video game το «Until Dawn», όμως, σε κινηματογραφικό πλαίσιο μιλάμε για κολοσσιαία «τρόμπα» αχταρμά, δίχως ίχνος συνοχής σε πλοκή και δρώμενα! Η παρέα των πρωταγωνιστών ανακαλύπτει ένα μυστηριώδες και «παλιακό» οίκημα σε ξέφωτο δάσους, όπου τα ανεξήγητα καιρικά φαινόμενα εξάπτουν την περιέργεια. Κάνουν το (τυπικό) λάθος να εισέλθουν σε αυτό και σταδιακά βρίσκουν φρικτό θάνατο, ενώ μια τεράστια κλεψύδρα δείχνει να χρονομετρά από μόνης της. Με το που ολοκληρώνει τον κύκλο της, αρχίζει να μετρά ξανά αντίστροφα και ο χρόνος μοιάζει να γυρνά πίσω, με όλους τους ήρωες ζωντανούς και… μελλοθάνατους απ’ την αρχή!
Ενίοτε απολαυστικά αιμοσταγές, το φιλμ σε κρατάει αποκλειστικά και μόνο γι’ αυτό το στοιχείο, ώσπου το περιεχόμενό του να εξελιχθεί σε κάτι το αδιανόητα αφόρητο και ν’ αρχίσεις να σκέφτεσαι αν υπήρξαν πραγματικοί άνθρωποι στη SONY οι οποίοι παρακολούθησαν το final cut και αποφάσισαν πως αυτό το πράμα μπορεί να διανεμηθεί στα σινεμά, αντί του να κάνει πρεμιέρα σε καμία σπιτική πλατφόρμα της πλάκας…
Η υποπλοκή με το ορυχείο που… «βούλιαξε» μια ολόκληρη πόλη στο παρελθόν δεν είναι ένα κακό εύρημα, όμως, πάει εντελώς στράφι σεναριακά, το «επιστημονικό» υπόβαθρο που προστίθεται στην ιστορία έχει αυτοπροσκληθεί από τον γάμο του Καραγκιόζη, τα πλάσματα που σκοτώνουν τους ήρωες είναι… από άλλο έργο και η φάση «Μέρα της Μαρμότας» σου προκαλεί μονάχα την επιθυμία να κάνεις «ντου» εντός της μεγάλης οθόνης και ν’ αρχίσεις να σκοτώνεις κι εσύ! Ή να σπάσεις τη γαμημένη κλεψύδρα!
Η απόπειρα να δοθεί λογική (γέλια στο βάθος…) εξήγηση για τα όσα συμβαίνουν σε τούτη την ταινία αποτελεί ένα χείριστο είδος προσβολής της ανθρώπινης (τουλάχιστον) νοημοσύνης, όσο κι ένα φτύσιμο χορταστικής και συμπαγούς ροχάλας στα μούτρα του κοινού που όντως αγαπά το horror genre. Είμαι ένας από αυτούς. Και, προφανώς, είμαι έξαλλος γι’ αυτά τα 103 δολοφονημένα λεπτά της ζωής μου.
