του Ηλία Φραγκούλη

Ο κόσμος εκεί έξω είναι εντελώς παρανοϊκός. Και από στιγμή σε στιγμή, μπορεί να γίνει ακραία βίαιος. Και να σε πετύχει. Χωρίς να το περιμένεις. Χωρίς να έχεις φταίξει σε τίποτα. Δεν γνωρίζουμε ποιο είναι το «έγκλημα» που έχει διαπράξει το ζευγάρι της εναρκτήριας σεκάνς, όμως, ένα κατά τα άλλα ήσυχο βράδυ, ένας άνδρας που είναι παρκαρισμένος έξω από το σπίτι τους, φτάνει μέχρι την πόρτα με μια βαριοπούλα, μπουκάρει μέσα, βαράει στο δόξα πατρί τον άνδρα που κατοικεί σε αυτό, σκοτώνει και τη γυναίκα που βρίσκεται μαζί του, βάζει φωτιά και φεύγει, αφήνοντας πίσω του συντρίμμια. Είναι μια μορφή «Έκρηξης Θυμού» που κανείς μας δεν ξέρει αν θα συναντήσει πρόσωπο με πρόσωπο στην καθημερινότητά του. Ή αν θα φτάσει ακόμη και ο ίδιος σε έναν τέτοιο βρασμό ψυχής…

Χωρίς συστάσεις ή περαιτέρω πληροφορίες, την επόμενη μέρα, ο Ντέρικ Μπόρτε μας πηγαίνει στην οικία της Ρέιτσελ, μιας πρόσφατα χωρισμένης νεαρής γυναίκας που αγωνίζεται να τα φέρει βόλτα με τον 15χρονο γιο της, ενώ ο πρώην έχει διαρκείς απαιτήσεις που την έχουν ρημάξει οικονομικά και, πλέον, διεκδικεί και το σπίτι της. Η Ρέιτσελ έχει ξυπνήσει με μικρή καθυστέρηση, πρέπει να πάει το παιδί στο σχολείο και να προλάβει μια πελάτισσά της, αλλιώς χάνει τη δουλειά της. Πέφτει πάνω σε κυκλοφοριακή κίνηση. Σε ένα πράσινο φανάρι, το μπροστινό όχημα δεν βάζει μπρος, εκείνη φλιπάρει, κορνάρει εκνευρισμένη και το προσπερνάει. Λίγο αργότερα, ο οδηγός του της ζητά συγγνώμη και απαιτεί το ίδιο και από αυτήν. Είναι ο άνδρας της εναρκτήριας σεκάνς.

Εύκολα μπορεί να φανταστεί κανείς τη συνέχεια σε τούτο το θρίλερ καταδίωξης που θα μπορούσα να παρομοιάσω με τον «Άγνωστο του Πασίφικ Χάιτς» (1990)… σε ρόδες! Το σενάριο δεν κρύβει τόσο ύπουλη πλοκή κι ανατροπές, αλλά ο Μπόρτε καταφέρνει να κρατά το σασπένς σε υψηλά επίπεδα διαρκώς, «τσιτώνοντας» την ψυχολογία του θεατή. Δεν έχει τη μαεστρία του Στίβεν Σπίλμπεργκ στη «Μονομαχία» (1971), ώστε να χειριστεί την εκρηκτική παρουσία του (ογκωδέστατου, πλέον!) Ράσελ Κρόου σαν μια «άγνωστη», σχεδόν μεταφυσική απειλή, από τη στιγμή που έχει επιλέξει να του δώσει κανονικό πρωταγωνιστικό ρόλο, άρα αυτό που του μένει να κάνει (και το κάνει σωστά στην κλίμακα μιας περιορισμένου budget ταινίας) είναι να κρατήσει το γκάζι τού ρυθμού πατημένο, χαρίζοντάς μας και μερικές αναπάντεχες στιγμές οδικών συγκρούσεων που φτάνουν μέχρι τον απόλυτο… διαμελισμό!

Παραδόξως, η μεγαλύτερη «τρικλοποδιά» στην «Έκρηξη Θυμού» είναι η σκηνοθετική διαχείριση της κεντρικής ηρωίδας και το casting της Κάρεν Πιστόριους, η οποία δείχνει ελάχιστη και δραματικά ανισοβαρής δίπλα στη «νέμεση» του αντίπαλου δέους που λες και έχει ορκιστεί να εξαφανίσει από προσώπου γης τη Ρέιτσελ και… όλο της το σόι! Ευτυχώς, σε μια περίοδο που ακόμη και οι ταινίες τρόμου… «παιδιαρίζουν» για να πάρουν ένα rating που θα επιτρέψει και σε έφηβους να μπουν στις αίθουσες, ο Μπόρτε και οι παραγωγοί τούτου του φιλμ δεν διστάζουν να μας προσφέρουν εικόνες έντονης βίας (μια κλωτσιά λίγο πριν το φινάλε παραλίγο να με κάνει να χτυπήσω παλαμάκια!), ενισχύοντας τη σχεδόν συμβολιστική ένταση της ανηθικότητας του ήρωα, όσο και της εποχής στην οποία προσπαθούμε να ζήσουμε σήμερα. Και προσοχή στα κορναρίσματα…