του Άγγελου Μαύρου

… απλώς κάποιοι εκ των άνωθι λεγάμενων αποδεικνύονται έκπαλαι γνωστοί. Αλλά και αν δεν έβαλε τελικά κάτω το Μάμετ, «μ’ ένα σμπάρο δυό τρυγόνια» έχει «και την πίτα ολόκληρη και το σκύλο χορτάτο» (κάτι ανάμεσα στις δύο δικές μας παροιμίες «λέει» το ισπανικό γνωμικό που βαφτίζει το φιλμ) ο Βαρκελωνέζος του «Ζευγάρια στην Πόλη», που τα ξανακοιτάζει 10 χρόνια μετά υπό το πρίσμα της ήττας του machismo στην πιο απολαυστικά, ενδοσκοπικά fuerte ταινία του.

Απερίφραστα, το «Πριν τα Μεσάνυχτα» αποκτάει νιλαμπιουτικά τον καταλανικό portmanteau ανταγωνιστή του σ’ αυτές τις 6 πράξεις για το – «cherchez la femme» δάκτυλου – 40+ ανδρικό ασθενές φύλο, όπου η φοβία ή το τίμημα του επωμισμού των ευθυνών, η πατρική απώλεια και η πατρότητα (ή όχι), η ενεργητική ή παθητική απιστία, η με λουφαγμένη την τεστοστερόνη ζηλοφθονία, η επαγγελματική και η γαμήλια αποτυχία, η κρυπτομισογυνική ή φαντασιωσική συμπτωματολογία, η «δε μου κάνει κούκου» παθολογία, η παραλλαγμένη εφηβική φιλία και η προκλιμακτηριακή κραυγή για μία δεύτερη ευκαιρία γίνονται εν πολλοίς έξοχα φέτες.

Φέτες (όχι χαμόν, μακριά από μας) στιχομυθιών και συμπεριφορικού βάλε-βγάλε μασκών με λεπτές αποχρώσεις σε μιά γκάμα απ’ το εξορκιστικό, συμπάσχον χιούμορ (το 1ο σκετς) ως το «φάε πόρτα» των σχέσεων (το 2ο) κι απ’ το bromance κέρατο (το 3ο) ως τις «καρφωμένες» απ’ τα θηλυκά αγκυλώσεις και ματαιώσεις των hombre (το 4ο και το 5ο), ενίοτε μ’ ένα twist καταστασιακής έκπληξης, συνηθέστατα με πειστικότητα, και πάντα σερβιρισμένες σε μία «πώς τα φέρνει η ζωή» συγκυρία.

Πλάι στους διαλόγους (η πιο σοφιστικέ στιγμή του – μόνιμου συνσεναριογράφου του Μπλαουγκράνα δημιουργού – Τομάς Αραγκάι) «γράφει» και η διδασκαλία υποκριτικής (εντυπωσιακά κερδισμένο το ρίσκο διανομής στον gay Κάμαρα ως straight διαζευγμένο μπαμπά και τον γόη Νοριέγκα ως οικογενειάρχη χαρτογιακά ρεζίλι σε απόπειρα ξενοπηδήματος), ενώ η ούτε για ένα δευτερόλεπτο βαρετή πλανοθεσία (ο θρίαμβος του less is more ντεκουπάζ που δίνει λύσεις) σε κρατάει διαρκώς κοντά στους χαρακτήρες, από τους οποίους ουδείς γίνεται αντιπαθής.

Επίτευγμα δεδομένου του σχεσεακού και εγώ φορτίου που κουβαλιέται εδώ, με τις μικροπαρασπονδίες σε ρολίστικες τσαλκάντζες ερμηνειών και τη δραματουργία (κυρίως στη ρομπιαστικά ευνουχιστική girl power τροπή – καθρέφτη επιβήτορα και στο «κατάπιε το» στο… τελείωμα του εναλλάξ striptease συζύγων και στη μάζωξη αρσενικών) να συγχωρούνται. Πήδα το αυτό και είσαι κι εσύ εδώ με «Ένα Πιστόλι σε Κάθε Χέρι». Το έχει μάλλον βιωμένο ο Σπανιόλος και το «παίζει» έτσι των αρσενικών το ahora mismo χουνέρι…