του Νίκου Παλάτου

Μετά τη βαριά κι ασήκωτη «Μαχαιριά» τού 2014, ο Φατίχ Ακίν επιστρέφει με ένα φιλμ που δεν θα μείνει στην ιστορία σαν το καλύτερο της καριέρας του, μπορεί όμως να εκληφθεί ως επιστροφή στην καλή του φόρμα. Επιλέγει να μεταφέρει το βιβλίο του Γερμανού συγγραφέα Βόλφγκανγκ Χέρντορφ (ομώνυμο του original τίτλου της ταινίας), παραδίδοντας μια τρυφερή, συχνά πικρή και αρκούντως αστεία ιστορία ενηλικίωσης, σε μορφή road trip περιπλάνησης.

Ο δεκατετράχρονος Μάικ δεν είναι ακριβώς ο πιο δημοφιλής μαθητής της τάξης του. Προέρχεται από μια ευκατάστατη οικογένεια, η μητέρα του όμως αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα αλκοολισμού, μπαινοβγαίνοντας στα «κέντρα ομορφιάς», όπως σαρκαστικά η ίδια αποκαλεί τα κέντρα αποκατάστασης, ενώ ο πατέρας του τυπικά και μόνον δείχνει να ασχολείται μαζί του, καθώς δείχνει περισσότερο ενδιαφέρον προς τις νεαρές, όμορφες γυναίκες. Ο νέος του συμμαθητής, ονόματι Τσικ, που καταφθάνει λίγο πριν το τέλος της σχολικής χρονιάς, δεν κάνει σε κανέναν την καλύτερη δυνατή πρώτη εντύπωση. Ατσούμπαλος, με ξυρισμένο κεφάλι, ευρισκόμενος συχνά σε κατάσταση μέθης παρά το νεαρότατο της ηλικίας του, απέχει από τα να χαρακτηριστεί, με την πρώτη ματιά, η καλύτερη δυνατή παρέα. Το γεγονός πως οι δυο τους είναι οι μοναδικοί που δεν προσκαλούνται από την όμορφη συμμαθήτριά τους, με την οποία ο Μάικ είναι κρυφά ερωτευμένος, να παραστούν στο party των γενεθλίων της, θα αποτελέσει την αφορμή να έρθουν κοντά ο ένας στον άλλο. Της θερινής ραστώνης επιτρεπούσης, κλέβουν ένα θρυλικό Lada Niva και ξεχύνονται στο πουθενά, δίχως και οι ίδιοι να ξέρουν πού ακριβώς πηγαίνουν.

Δεν υπάρχει κάποιος συγκεκριμένος σκοπός στο ταξίδι που οι δυο τους θα ξεκινήσουν. Σε αντίθεση με τον στόχο της ανακάλυψης ενός φημολογούμενου πτώματος, από την παρέα του «Στάσου Πλάι μου» (1986), ταινία η οποία αποτελεί σημείο αναφοράς για το είδος των ιστοριών ενηλικίωσης, ο Μάικ και ο Τσικ θέτουν σαν κατάληξη της περιπέτειάς τους την έχουσα σχεδόν μυθική διάσταση (στα όρια του ανύπαρκτου για τον πρώτο εκ των δύο) περιοχή της Βλαχίας. Στον πηγαιμό, λοιπόν, για την… Ιθάκη τους, θα συναναστραφούν με συμπαθή πολυπληθή οικογένεια σε χωριό στη μέση του πουθενά, θα γνωρίσουν snob παιδιά της ηλικίας τους, θα μπλέξουν με την αστυνομία, θα κοιμηθούν κάτω από τα άστρα μιλώντας για ό,τι τους κατέβει στο κεφάλι και θα γοητευθούν από το κάλεσμα της δικιάς τους Σειρήνας, την οποία θα γνωρίσουν στο διόλου γοητευτικό φόντο μιας… χωματερής, παίρνοντάς τη μαζί στο ταξίδι τους. Η σκηνή στην οποία ο Μάικ και η έφηβη Ίζα βουτάνε στα νερά μιας λίμνης, κρύβει μια υποφώσκουσα νεανική έλξη, είναι όμως έτσι δοσμένη που μοιάζει με τελετή εξαγνισμού και άφεσης αμαρτιών, καθώς ο ένας πλένει τον άλλον. Η δε εξομολόγηση του Τσικ στον κολλητό του φίλο, σχετικά με το μυστικό που τον βασανίζει, δίνει νόημα στη σιγουριά και την άνεση που φαίνεται εξαρχής να έχει εκείνος με τα κορίτσια. Δεν υπάρχουν, πάντως, πολλές ανάλογες «εσωτερικές» σκηνές, καθώς υπερισχύει η σκηνοθετική λογική του «όπου μας βγάλει ο δρόμος», χωρίς αυτό να σημαίνει πως το φιλμ στερείται συνοχής.

Ο Ακίν είναι εξαιρετικός στο να παίρνει καλές ερμηνείες από τους ηθοποιούς του, κάτι που αποδεικνύεται κι εδώ, αφού το σχεδόν παιδικό πρωταγωνιστικό του δίδυμο αλωνίζει στην οθόνη, με άνεση βετεράνων. O εξωστρεφής και έχων άγνοια κινδύνου Τσικ κλέβει την παράσταση, έχοντας πάντως το πλεονέκτημα του πιο αβανταδόρικου ρόλου, ο Μάικ όμως είναι αυτός που βρίσκεται πιο κοντά σε έναν βγαλμένο από τη ζωή προεφηβικό χαρακτήρα. Ντροπαλός, φοβητσιάρης, με χαμηλό επίπεδο αυτοεκτίμησης, μέχρι που θα βρει την ευκαιρία να κάνει μέσα σε λίγες μέρες όσα δεν είχε τολμήσει τα (επίσης λίγα) προηγούμενα χρόνια της ζωής του. Οι κώδικες επικοινωνίας που αναπτύσσουν οι δυο τους, θυμίζουν συμπαίχτες που βρίσκονται στον αγωνιστικό χώρο με κλειστά μάτια. Το γήπεδο τους είναι η γερμανική εξοχή, παίζουν μπάλα με ένα σαραβαλιασμένο, «δανεικό» Lada Niva και κάνουν την πλάκα τους, τώρα που μπορούν. Τα ανέμελα παιδικά καλοκαίρια περνάνε γρήγορα, άλλωστε, έτσι δεν είναι;