της Ιωάννας Παπαγεωργίου

Απορίες. Πολλές απορίες προκαλεί αυτή η ταινία. Κατ’ αρχήν, τι δουλειά έχει στις ελληνικές αίθουσες έναν χρόνο μετά την επί της μεγάλης οθόνης διανομή (και… άπατη πορεία) της σε όλον τον υπόλοιπο κόσμο; Γιατί να μην κάνει πρεμιέρα κατευθείαν στο home cinema, όπου και καλύτερα… αντέχεται και διαθέσιμη είναι ήδη στις περισσότερες χώρες του εξωτερικού; Άντε μετά να πατάξετε την «πειρατεία»…

Κατά δεύτερον και κυριότερο, όσον αφορά την ταινία αυτή καθεαυτή (και ουχί την άστοχη ελληνική διανομή της): μα, κανείς από τους χαρισματικούς, αδιαμφισβήτητα ταλαντούχους, βραβευμένους και μη συμμετέχοντες, οι οποίοι στριμώχνονται μπροστά από την κάμερα σε ρόλους που – κυριολεκτικά ή φαινομενικά – δεν ξεπερνούν τα 20 λεπτά, δεν έριξε μια ματιά έστω στο σενάριο πριν πει «ναι» σε αυτή την ταινία; Και καλά αυτοί, αλλά ούτε ο Χίλκοουτ, παρόλο που είναι ικανός για παραλίγο θαύματα («Ο Δρόμος», «The Proposition»), μόνο όταν διαθέτει ένα κάτι παραπάνω από αξιοπρεπές σενάριο ή τις μελωδίες μιας μουσικής ιδιοφυίας (ως σκηνοθέτης music promos / μικρού μήκους για τους Placebo, τον Νικ Κέιβ, τον Τζόνι Κας και τον Μπομπ Ντίλαν, μεταξύ άλλων); Γιατί αυτό είναι το πρόβλημα τούτης της ταινίας. Ένα. Ουσιαστικό και ανυπέρβλητο. Το φύρδην μίγδην, ανυπόφορα σοβαροφανές, επιτηδευμένο και δη περιστασιακά κατά λάθος αστείο σενάριό της.

Σενάριο, που χρησιμοποιεί τους χαρακτήρες του ως κούφια, επίπλαστα γκρίζα πιόνια σε ένα και καλά αδυσώπητο παιχνίδι διαφθοράς και διαπλοκής, το οποίο προσπαθεί τόσο να σοκάρει που καταντά κοινότοπο, κλισέ και εκνευριστικά δήθεν. Κανένα κίνητρο, κανένα συναίσθημα, καμία ιδέα, κανένα σημείο γόνιμης επαφής ή λυτρωτικής ταύτισης, τίποτα ανθρώπινο κάτω από τη στυλιζαρισμένη, όλο πόζα επιφάνεια οποιουδήποτε από όσους περνούν από την οθόνη δεν αποκαλύπτεται ή κοινωνείται, αποκλείοντας οποιαδήποτε συναισθηματική εμπλοκή τού θεατή. Έτσι οι απανωτές ανατροπές μόνο στιγμιαία μπορεί να εκπλήξουν. Να συνεπάρουν δεν τα καταφέρνουν, καθώς είναι αδύνατο να ενδιαφερθεί κανείς για όλους αυτούς τους τύπους, που περιφέρονται αποσπασματικά και βιαστικά στην οθόνη και διαπράττουν απίστευτα εγκλήματα στον βωμό μιας γενικής κι αόριστης ιδέας οικογένειας. Συν ότι η αφήγηση αλλάζει διαρκώς κέντρο βάρους / πρωταγωνιστή (ξεκινά από τους Ράσελ του Ρίντους, Μάικλ του Ετζίοφορ και Ιρίνα της Γουίνσλετ, προχωρά στους Μάρκους του Μάκι, Τζέφρι του Χάρελσον, Κρις του Άφλεκ και Γκέιμπ του Πολ, πριν καταλήξει στους Φράνκο του Κόλινς Τζούνιορ και Τζέφρι ξανά μανά), ενώ οι δύο «κυρίες» της υπόθεσης, Γουίνσλετ και Γκαντότ, προκύπτουν… πιο camp πεθαίνεις (ειδικά η Γουίνσλετ ως Ρωσίδα αρχιμαφιόζος βγάζει κατά λάθος ξεκαρδιστικά μάτι). Και ποιος ο λόγος για όλα αυτά;

Ίσως καταλάβεις ότι το ζητούμενο είναι να μπεις στη θέση αυτών των χαρακτήρων, παγιδευμένων στο δολοφονικό αλισβερίσι εξουσίας που οι ίδιοι στήνουν, όπου τίποτα δεν είναι δεδομένο, κανέναν δεν μπορείς να εμπιστευτείς, η ζωή σου είναι αναλώσιμη και οι μόνοι που μπορούν να ελπίζουν σε επιβίωση (και όχι σε νίκη) είναι οι παντελώς αθώοι ή / και αφελείς. Αμέσως, όμως, θα συνειδητοποιήσεις πως και στη θέση τους ήταν αδύνατον να μπεις και πολύ καλύτερα, διαπεραστικά, κινηματογραφικά αλισβερίσια εξουσίας έχεις όχι μόνο δει, αλλά και νιώσει στο πετσί σου. Έτσι θα ρίξεις πίσω σου ως μαύρη πέτρα αυτό το «Triple 9», ξεχνώντας γρήγορα ακόμα και τις όποιες αρετές του: τη λανθάνουσα retro ατμόσφαιρα που το τοποθετεί ιντριγκαδόρικα εκτός χρόνου και του δίνει αίσθηση μεταμοντέρνου γουέστερν. Τις εξαιρετικά γυρισμένες, καλοκουρδισμένες σκηνές των δύο ληστειών, στην αρχή και λίγο πριν το τέλος, που πατούν (φευγαλέα, έστω) γκάζι στο χτυποκάρδι σου. Τη δεόντως κινηματογραφημένη βία, άνευ αποστείρωσης ή ωραιοποίησης. Και τον… Ντάριλ να ‘ναι και ότι να ‘ναι (για τους fans του «The Walking Dead») Νόρμαν Ρίντους.