της Βαρβάρας Κοντονή

Βασισμένη στο παραμύθι της Τσέχας συγγραφέως Μποζένα Νέμκοβα, η οποία πήρε την κλασική πλοκή της Σταχτοπούτας και της έδωσε μια πιο ελεύθερη, μποέμικη διάσταση, η ταινία της Νορβηγίδας Σέσιλι Α. Μόσλι επιχειρεί να επαναπροσδιορίσει τον μύθο της «ωραίας του τζακιού», μεταφέροντας την ιστορία της κλασικής ηρωίδας στη χιονισμένη Νορβηγία, μια επιλογή που είχε τιμήσει και ο Τσέχος Βάτσλακ Βόρλιτσεκ το 1973, σκηνοθετώντας πρώτος το «Tri Orísky pro Popelku», ένα φιλμ που έμελλε να ταυτιστεί μια για πάντα με τη χριστουγεννιάτικη τηλεόραση των Νορβηγών, των Γερμανών, των Ελβετών, των Τσέχων και των Σλοβάκων. Και κάπου εδώ τελειώνουν οι όποιες ενδιαφέρουσες (;) πληροφορίες για τούτη την ταινία…

Μεταφερόμαστε στα χιονισμένα δάση της Νορβηγίας. Εκεί, η νεαρή Σταχτοπούτα δουλεύει ως παραδουλεύτρα για την κακιασμένη της μητριά, ικανοποιώντας κάθε καπρίτσιο της ίδιας, αλλά και της κακομαθημένης της κόρης. Όταν μια μέρα καταφθάσουν τα μαντάτα για τον πριγκιπικό χορό, στον οποίο ο πρίγκιπας του βασιλείου θ’ αναζητήσει την μέλλουσα γυναίκα του, μητριά και κόρη θα ξεκινήσουν εντατικές ετοιμασίες για να παρευρεθούν εκεί, παρά και τη δική τους… ταπεινή καταγωγή. Οι όποιες ελπίδες της Σταχτοπούτας να δοκιμάσει την τύχη της θα πέσουν στο κενό, τουλάχιστον μέχρι τη στιγμή που ο γέρος ιπποκόμος του χωριού της χαρίσει τρία μαγικά βελανίδια, ικανά να πραγματοποιήσουν κάθε ευχή της.

Χρονιάρες μέρες και τι καλύτερο από το να δει κανείς με τα παιδιά του το κλασικό παραμύθι των αδελφών Γκριμ (που… δεν είναι και ακριβώς των αδελφών Γκριμ, μιας και το story εκδόθηκε τουλάχιστον καμιά εκατοσταριά χρόνια νωρίτερα, από τον Ιταλό ποιητή και συλλέκτη παραμυθιών Τζιανμπατίστα Μπαζίλε); Αν απαντούσατε «τίποτα καλύτερο», παίζει και να είχατε δίκιο… εάν τούτη εδώ η ταινία ερχόταν στη χώρα μας χωρίς την ανεκδιήγητη κι αχρείαστη ελληνική μεταγλώττιση, που περισσότερο ταιριάζει με τα… Πάθη του Χριστού ως εμπειρία! Δεν είναι ότι τα πιτσιρίκια θα έχαναν και το φοβερό σενάριο σε περίπτωση που βλέπαμε την original version με ταπεινούς υπότιτλους, μιας που δεν (πιστεύω πως) υπάρχει παιδί που δε γνωρίζει το παραμύθι της Σταχτοπούτας.

Αν εξαιρέσει κανείς την ερμηνευτική απόπειρα της Έλεν Ντόριτ Πέτερσεν να προσδώσει στον χαρακτήρα της μητριάς μια κάποια πιστότητα, όλο το υπόλοιπο καστ πάει με ευκολία «κουβά», όντας (στην καλύτερη…) απλά αποδεκτό. Κανένα ενδιαφέρον, ούτε για την ίδια την κεντρική ηρωίδα, η οποία εδώ αποκαλύπτει και το κρυμμένο της ταλέντο στο κυνήγι (μία όντως ενδιαφέρουσα πτυχή, που όμως μένει ολότελα ανεκμετάλλευτη), ούτε σαφέστατα για τον πρίγκιπα που μοιάζει λες και μόλις τελείωσε το σχολείο, για να μη συζητήσουμε για τα… μαγικά βελανίδια που το μόνο μαγικό που διαθέτουν είναι να εμπλουτίζουν την περιορισμένη γκαρνταρόμπα της Σταχτοπούτας.