της Ιωάννας Παπαγεωργίου

Φιλμ χωρίς λόγο ύπαρξης, με σενάριο προσδοκιών μέτριας τηλεταινίας και τον Καβίζελ να παλεύει μάταια, ελπίζοντας ακόμη στην… ανάσταση της καριέρας του μετά τα προ οκταετίας «Πάθη του Χριστού». Και αδιάντροπος, εξωφρενικά προβλέψιμος ύμνος στην Αγία, αμερικανική οικογένεια, η οποία, ενωμένη, μετατρέπεται σε πανίσχυρη και αήττητη εξολοθρευτική μηχανή – πιο μοιραία από τους αλιγάτορες στο ποτάμι ή τους στυγνούς, επαγγελματίες κακοποιούς που την κυνηγούν, διαπράττοντας υπέρτατη ύβρη.

Το σασπένς, ως τελευταία ελπίδα σωτηρίας του όλου εγχειρήματος, απορρέει αναιμικό, ανεβάζοντας μόνο περιστασιακά παλμούς, αλλά για τους λάθος λόγους: τις αιφνίδιες συμπεριφορές και αντιδράσεις των αψυχολόγητων – καλών και κακών – ηρώων, και όχι τη δράση, που συχνά εκτυλίσσεται ακαταλαβίστικα (δεν ξέρεις ποιος και πώς κυνηγά ποιον με το αυτοκίνητο, ή ποιος και πώς πυροβολεί ποιον). Άρα τι μένει, για να σε κρατήσει σε αυτή την – κυριολεκτικά και μεταφορικά – φτηνή ταινία; Η άρνησή της να κλείσει τα μάτια στη βία και το αίμα. Η επιλογή της να μην τραβήξει διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα στα φύλα: στο σύμπαν της, άντρες και γυναίκες είναι εξίσου ικανοί για το καλύτερο και το χειρότερο. Και πάνω απ’ όλα, ο τρόπος που κινηματογραφεί, με επιβλητικό, ακραίο contrast (που «καίει» τα λευκά, ενώ ζωντανεύει πληθωρικά τα χρώματα) και ταιριαστά ανισόρροπα πλάνα τη «γοτθική» υγρασία της φύσης της Λουιζιάνα.