FreeCinema

Follow us

ΤΟ ΞΥΠΝΗΜΑ ΤΗΣ ΑΝΟΙΞΗΣ (2016)

  • ΕΙΔΟΣ: Δράμα
  • ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Κωνσταντίνος Γιάνναρης
  • ΚΑΣΤ: Κωνσταντίνος Ελματζίογλου, Δάφνη Ιωακειμίδου-Πατακιά, Κώστας Νικούλι, Άγγελος Τζέγια, Φαμπρίτσιο Μούτσο, Κωνσταντίνα Τάκαλου, Γιούλη Τσαγκαράκη, Ράνια Σχίζα, Ζουλί Λεφέβρ, Γιάννης Τσορτέκης
  • ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 89'
  • ΔΙΑΝΟΜΗ: ODEON

Συμμορία εφήβων ανακρίνεται από την Αστυνομία ύστερα από σωρεία εγκλημάτων που φτάνει μέχρι και την ανθρωποκτονία. Το κακό ξεκινάει από το σπίτι, είναι η κοινωνία η άδικη ο φταίχτης ή έχουν και τα παιδιά αυτά ένα μερίδιο ευθύνης για τις πράξεις τους;

Η απάντηση δεν δείχνει να ενδιαφέρει και τόσο τους σεναριογράφους Κωνσταντίνο Γιάνναρη και Μαρία Πάουελ, οι οποίοι έχουν κυριολεκτικά τσουβαλιάσει κάθε δραματικό στερεότυπο χαρακτηρολογίας πάνω σε ένα στόρι αδικαιολόγητης αφέλειας, για να «απεικονίσουν» ένα σύγχρονο πορτρέτο εφηβικής επαναστατικότητας που αυτο-τιμωρείται και ηττάται ατιμασμένο από τις καταχρήσεις ναρκωτικών ουσιών και τις εγκληματικές, αδιέξοδες πράξεις των ηρώων του.

Από τη σκηνοθετική πλευρά τού πράγματος, ο Γιάνναρης κάνει το μέγα λάθος και αποπειράται να συγκριθεί με το ίδιο του το παρελθόν, προσεγγίζοντας νεαρούς χαρακτήρες που σαφώς συγγενεύουν με εκείνους «Από την Άκρη της Πόλης» (1999), φιλμ το οποίο αποτελεί σταθμό για το ελληνικό σινεμά (ελπίζω να μην είναι μονάχα προσωπική αυτή η εκτίμηση…). Το να βλέπεις τον ίδιο άνθρωπο να υπογράφει σήμερα μια ταινία σαν το «Ξύπνημα της Άνοιξης» είναι τουλάχιστον στενάχωρο, καθώς δεν αναγνωρίζεται στην οθόνη καμία από τις αρετές που τον είχαν αναδείξει στο παρελθόν.

Η προσέγγιση των νεαρών ηρώων μπορεί να παρομοιαστεί μονάχα με την έκφραση… «τρικυμία στο κρανίο», ανακατεύοντας ταξικά στερεότυπα, αντισυστημικό αναρχισμό (για τα πρώτα λεπτά της ταινίας, έστω, κατόπιν… ξεχνιέται σεναριακώς!), μέχρι και μεταναστευτικό σχόλιο γύρω από το (πλέον) γερασμένο αλβανικό ζήτημα. Ακόμη και αν υφίσταται ένα κάποιο κομμάτι σοβαροφάνειας σε όλα αυτά, η παιδιάστικα «γραφική» έκρηξη βίας (με τη σύσταση της συμμορίας) και ο εθισμός των κεντρικών χαρακτήρων στα ναρκωτικά μετατρέπουν την ταινία σε ένα λανθάνον μελοδραματικό φιάσκο… χωρίς αιτία, το οποίο γελοιοποιεί κάθε σημασία εφηβικής επανάστασης στο σήμερα.

Η μη χρονική αφήγηση μπλέκει τα μπούτια της δίχως σχεδιασμό, το «εύρημα» των διαφορετικών, ψευδών καταθέσεων των ηρώων για το τελευταίο τους (και πιο αιματηρό) χτύπημα… «δεν υπάρχει» μονταζιακά (ή όπως κι αν το δεις), οι γονείς που περιμένουν στους διαδρόμους της Ασφάλειας είναι ολοκληρωτικά αδούλευτοι ως παρουσίες (με κάποια φευγαλέα flashback να προσπαθούν να τους επιρρίψουν και ευθύνες από πάνω) και κάθε έννοια δραματουργίας δολοφονείται σταδιακά, αφήνοντας τον θεατή αμήχανο και αδιάφορο για τα δρώμενα, καθώς το σενάριο δεν ακουμπά κανέναν με θετικότητα. Τέλος, τα συνεχή freeze-frame στρετσαρισμένων, παραμορφωμένων με graphics αισθητικής 90’s (και κάτω…) εικόνων (για να μην μιλήσω και για την επεξεργασία στο coloring της ταινίας), αποτελειώνουν κάθε σκέψη φιλμικής πρότασης σε σχέση με τούτη την εποχή.

Στην τελική, το «Ξύπνημα της Άνοιξης» μπορεί αν σου… ξυπνήσει αναμνήσεις από το «Hardcore» (2004) του Ντένη Ηλιάδη, το «Wasted Youth» (2011) του Αργύρη Παπαδημητρόπουλου ή ακόμη και τους (αποτυχημένους) «Κλέφτες» (2007) του Μάκη Παπαδημητράτου, αν θέλουμε να παραμείνουμε στα ντόπια εδάφη. Η ταινία του Γιάνναρη δεν έχει να προσθέσει τίποτε περισσότερο (ή και καλύτερο) επάνω στη συγκεκριμένη θεματολογία, παρά μόνο να απογοητεύσει για την απομόνωση του ελληνικού κινηματογράφου από την πραγματικότητα – και το κοινό του, προφανώς. Μια καθόλου αστεία διαπίστωση, που λυπεί ιδιαίτερα όταν προέρχεται από μια μεγάλη σκηνοθετική ελπίδα του πρόσφατου παρελθόντος…

ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ;

Ενδιαφέρεσαι για ένα φιλμ μυθοπλασίας που προσπαθεί να μιλήσει για τη σημερινή νεολαία «της κρίσης» με τρόπο εντελώς στερεοτυπικό, ντεμοντέ και δίχως γερές σεναριακές βάσεις ή και μια ένδειξη συμπόνιας και ταύτισης με τους ήρωες; Το ρίσκο δικό σου. Δεν θέλεις να συνειδητοποιήσεις τι απέγινε το ταλέντο του Κωνσταντίνου Γιάνναρη; Εδώ κι αν είμαι μαζί σου!


MORE REVIEWS

28 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ

Ενώ η Μεγάλη Βρετανία βρίσκεται ακόμα σε καραντίνα, παρά το πέρασμα τόσων χρόνων, μια ομάδα επιζώντων υποχρεώνεται να ζει απομονωμένα σε κοντινή νήσο η οποία συνδέεται με την ηπειρωτική χώρα μέσω μονοπατιού που φανερώνει η άμπωτη. Ένας πατέρας θα περάσει τον γιο του στην απέναντι όχθη με σκοπό να χάσει την «παρθενιά» του στην εξολόθρευση ζόμπι, όμως, τίποτα δεν θα εξελιχθεί βάσει σχεδίου.

ΕΛΙΟ

Μετά τον ξαφνικό θάνατο των γονιών του, ο ορφανεμένος Έλιο ονειρεύεται να… απαχθεί από εξωγήινους! Από καθαρή σύμπτωση θα τα καταφέρει, όμως, οι μορφές ζωής από το έξω διάστημα που το έκαναν πράξη έχουν την εντύπωση πως ο ανήλικος Λατίνος είναι ο… αρχηγός της Γης!

ALPHAVILLE

Ιδιωτικός ντετέκτιβ που έχει αναλάβει μυστική αποστολή στη διαστημική πόλη Alphaville, συνειδητοποιεί πως τα πάντα εκεί ελέγχονται από έναν παντοδύναμο ηλεκτρονικό υπολογιστή, τον οποίο πρέπει πάση θυσία να καταστρέψει.

ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΚΑΙ ΤΟ ΔΕΛΦΙΝΙ

Στο νησί της Ύδρας, μαζεύοντας σφουγγάρια από τον βυθό της θάλασσας, η Φαίδρα ανακαλύπτει ένα αρχαίο γλυπτό αμύθητης αξίας, εξαφανισμένο για τουλάχιστον 2.000 χρόνια. Ποιος, όμως, θα καταφέρει να γίνει ο τελικός αποδέκτης του θησαυρού της; Ένας έντιμος αρχαιολόγος που έχει σκοπό να το παραδώσει στις ελληνικές Αρχές ή ένας αδίστακτος αρχαιοκάπηλος που θα το μοσχοπουλήσει στο εξωτερικό;

ΔΙΠΛΗ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ

Ένστολη Αστυνόμος που έχει διεισδύσει ως μυστική πράκτορας σε πυρήνα της ΕΤΑ, τουλάχιστον επί έξι χρόνια, πλησιάζει σε επιτυχία που ενδεχομένως να βοηθήσει στην εξάρθρωση της οργάνωσης. Βασισμένο σε πραγματικά γεγονότα.