της Βικτωρίας Μιχαήλ

Νεαρός, χήρος και με αγοράκι δικηγόρος απ’ το βικτωριανό Λονδίνο, σε χωριό για τακτοποίηση των τίτλων αδειανού αρχοντικού ψιλορημαδιού, ακούει φωνές στη σιγαλιά και βλέπει νεκρούς ανθρώπους, ενώ του φορτώνονται σωβινιστές ντόπιοι, αυτόχειρες παρθένοι, αερικά. Αλλά το déjà vu στοιχειωτικής γριφοπλοκής, οι μία ιδέα σκιαχτικές «να ‘το, πετιέται» τεχνικές, το ημινόθο σάβανο baroque chic & ομιχλωδών ατμοσφαιρών, άσε τα σάπια τού Αποκάλυψη Τώρα επεξηγηματικού ματσό λαλά χαροκαμένης και τού εξορκισμού πτωματικού αναπαμού τη φύλαγαν στην προ τριετίας συγγνωστή τυμβωρυχία εις βάρος (και του ισπανικού «Το Ορφανοτροφείο») του best seller της Σούζαν Χιλ – αν και ο Διευθυντής μας έχει ελαφρώς θετικότερη άποψη για δαύτο.

Με το δέος για την κλασική αχλύ τής ξανά συμπαραγωγού Hammer Films σε υποχώρηση (και λόγω των νέων χρονοσυντεταγμένων) αλλά ξανά θύμα εμπνεύσεων του ασιατικού φανταστικού σε ανεπιθύμητα κρούσματα, στη δεύτερη séance επίκλησής της, «Η Γυναίκα με τα Μαύρα» μένει τελικά, η δύστυχη, εκ νέου σκιά τού δυνητικά σοκαριστικού εαυτού της. Τώρα ως, αξιοσημείωτα υποδόρια μα λειψά και τελικά ξέπνοα υποβάλλον τη φρίκη τού πολέμου, rustique έπους του ‘40 μεταγοτθικό και σιριαλκιλερικά εκδικητικού κλου ντουβρουτζά επιβίωσης horror μυστήριο φαντασματικό, που δε σε στοιχειώνει.

Το παίρνουν στο λαιμό τους επίσης το ότι, αν και η δυσοίωνη madam κινεί τα νήματα των ντου, η διαλείπουσα… φιγούρα της τη στιγματίζει ως λίγο – πολύ άφαντη (και στο πρώτο φιλμ αυτό το φαινόμενο ήταν πρόβλημα), κάτι που εξαϋλώνει και δραματουργικά την ύστερη αχρείαστη αιφνίδια τροπή διεκδίκησης δεσμών αίματος με τον πιτσιρίκο του original ως ξεφουρνισμένο αίτιο της εκδικητικής εγκαταβίωσής της στο συφοριασμένο οίκημα. Το ότι το διακύβευμα παιδιού – ενδιαμέσου & στόχου σε παραψυχολογικό χαμό έχει ξεσκιστεί στο παίξιμο την τελευταία πενταετία (από φραγκοφονιάδες όπως τα «Παγιδευμένη Ψυχή» και «Το Κάλεσμα»). Το ότι τα εφετζίδικα «αρπάγματα» του μοντάζ (ιδίως τα blink and you miss them «ηλεκτροσόκ») παθαίνουν αντί να σου προκαλούν σύγκρυο. Το ότι στην κλιμάκωση το «φύγε συ – έλα συ» επαπειλούμενων προσώπων κρεμάται επί… ξύλου ντεκουπαζιακά.

Καταληκτικά, το ότι η εκμυστήρευση του τραύματος του πιλότου σκάει φροϋδικά ψιλοαπότομα και βαλτά, προτού βουτήξει (νύξη…) ξανά εξιλεωτικά προβλεπτά, ενόσω το τελειώνει σχηματικά η «Δώσε και Σώσε» survivor θυσία υπό το νερό – και μετά γιατρεύεται και παίρνει και πάνω του (ανακουφιστικά κιόλας) ξαφνικά το μικρό. Είναι… αμαρτία – καθώς το πρώτο ημίωρο υπόσχεται δέος λάου λάου χτίζοντας σασπένς στα θεμέλια, το βιζέρ καδράρει στοχευμένα κολοριζέ τις γκραβούρες με συνεργό το design που αραχνιάζει ωραία το νοτισμένο ερμάριο παλιάμπελου, και φοβιστικά εμψυχωμένα παιχνίδια, μια φουρκισμένη μακρυμαλλούσα, ένα τυμπανισμένο στο ύδωρ ανήλικο κορμί, ένα πουλί βαρεμένο σε πόρτα παρότι δεν κοψοχολιάζουν (συν)εκτιμώνται ως σκιαχτικά «νούμερα», με τη Φίμπι Φοξ όχι άμοιρη μιας υποκριτικής Έκτης Αίσθησης (με κάτι από Νατάσα Μποφίλιου!), τη Χέλεν ΜακΚρόρι προσηκόντως αυστηρή παρουσία και τον βουβό μπούλη νέο «Ντέιμιαν» στο πιο στρουμπουλό και μη κακιασμένο. Αλλά «Η Γυναίκα με τα Μαύρα 2» Άγγελος του δικού της Θανάτου ως franchise είναι. Μαζί με το γλίσχρο υστέρημά σου και κατάρα δίνε…