του Ηλία Φραγκούλη

Τούτο το πλέον δύσκολο και απαιτητικό στην προσέγγιση του κοινού του κινηματογραφικό είδος σπάνια μας χαρίζει την απόλαυση της ταύτισης με κάθε ηλικιακό target group. Σε παιδαγωγικό και καλλιτεχνικό επίπεδο μαζί, με περιεχόμενο ανθρωπισμού που το ενήλικο σινεμά ούτε που θα τολμούσε να φανταστεί, το «Ατίθασο Ρομπότ» είναι μια τέτοια περίπτωση. Και θα το αδικούσα εάν έλεγα πως είναι μονάχα η καλύτερη animated ταινία της σεζόν, διότι (μέχρι στιγμής) τυγχάνει να είναι και η καλύτερη συνολικά!

Με μια αισθητική «παλέτα» που εμπνέεται από τη θαυμαστή κλασική περίοδο των φιλμικών παραγωγών κινουμένων σχεδίων του studio της Disney έως και το σύμπαν δουλειάς του Χαγιάο Μιγιαζάκι, όπως δήλωσε ο ίδιος ο Κρις Σάντερς, τούτο το «Ρομπότ» σχεδόν «μιξάρει» το «The Iron Giant» (1999) με τα live action «Φτερουγίσματα» (1996), μ’ ένα επιπλέον touch από «WALL-E» (2008). Και καταφέρνει να τα ξεπερνά, διδάσκοντας ένα μάθημα εξοικείωσης, συνειδητοποίησης και αποδοχής των κανόνων της Φύσης, ενάντια σε οτιδήποτε (τεχνητά ή μη) προγραμματισμένο (από ανθρώπινα μυαλά).

Το «κλειδί» της ταινίας βρίσκεται στο «Wild» του πρωτότυπου τίτλου. Η Φύση οφείλει να είναι άγρια, όπως και ο ζωικός της πλούτος, που κατοικεί και επιβιώνει σ’ αυτήν τηρώντας μια αλυσίδα ζωής η οποία ενίοτε (για κάποια πλάσματα) μπορεί να είναι άδικη, όμως, έτσι έχει δημιουργηθεί αυτός ο κόσμος. Το ROZZUM Unit 7134 εμφανίζεται ως ένας παρείσακτος στο φυσικό στοιχείο της άγριας ζωής, δεν δύναται να κάνει «επαφή» μέσω των εντολών με τις οποίες έχει προγραμματιστεί για να υπηρετεί τον άνθρωπο κι αφού δώσει τον δικό του αγώνα για να παραμείνει σε λειτουργία, μετά από πολλαπλές επιθέσεις ζώων που θα το αντιμετωπίσουν εχθρικά, θα εγκλιματιστεί στο νέο και ξένο γι’ αυτό περιβάλλον, παίρνοντας ουσιαστικά και ρεαλιστικά μαθήματα έξω από… πρωτόκολλα επιστημονικής «κανονικότητας».

Μαθημένο στο να πραγματώνει tasks, το ROZZUM Unit 7134 θα μετατραπεί σε «μάνα» μιας χήνας που σκάει από το αυγό της μέσα στα χέρια του και θ’ ακολουθήσει τις συμβουλές μιας φιλικής αλεπούς η οποία θα το πείσει να εκτελέσει το «πρόγραμμα» Eat, Swim, Fly μέχρι την ενηλικίωση του φτερωτού προστατευόμενού τους, ώσπου να φτάσει η εποχή του φευγιού προς καταλληλότερα κλίματα, καθώς το νησί επιφυλάσσει θανατερό παγετώνα για τον χειμώνα.

«Πως αφηγείσαι μια ιστορία για κάτι για το οποίο λες ότι δεν ξέρεις τίποτα;», αναρωτιέται το robot, ζητώντας να καταλάβει (και να μάθει) τι είναι η αγάπη. Ο χρόνος θα διώξει την απορία του κι ο θεατής θα απολαύσει ένα χάρμα οφθαλμών και συναισθημάτων, με υλικά τα (εξαιρετικής ομορφιάς) ζωγραφικά backgrounds που λες κι έχουν ξεπηδήσει από έργα του Κλοντ Μονέ, όσο και μια τίμια κατάθεση ψυχής που αφορά πρωτίστως στα καθήκοντα ενός γονιού, καθώς το ROZZUM Unit 7134 αισθάνεται τη μητρική στοργή για το ζωντανό πλάσμα που ανέθρεψε και (κάποια στιγμή) πρέπει ν’ αποχωριστεί, δίχως τη σιγουριά πως θα το ξανασυναντήσει στο μέλλον.

Γεμάτο στιγμές και εικόνες που θα θυμόμαστε για καιρό (και χρόνια και δεκαετίες ολόκληρες, προφανώς), το «Ατίθασο Ρομπότ» μπαίνει αυτομάτως στη λίστα των καλύτερων animated ταινιών που δημιουργήθηκαν για τη μεγάλη οθόνη. Μέχρι που θα θέλατε να έχετε μικρά παιδιά, όχι μόνο για να το παρακολουθήσετε μαζί, μα και για να μεγαλώσετε μαζί με την ανάμνηση αυτής της πρώτης φοράς στο σινεμά! Είναι, άλλωστε, μία από εκείνες τις ταινίες που μπορούν να σε κάνουν ν’ αγαπήσεις το σινεμά.