του Ηλία Φραγκούλη

Δράμα επαναπροσδιορισμού θέσης στη ζωή, πληγών που πρέπει να επουλωθούν και αναζήτησης λύτρωσης μέσω… ομαδικού ανδραγαθήματος, ο «Δρόμος της Επιστροφής» είναι ένα καλοσυνάτων προθέσεων έργο με αθλητικό background που μοιράζει σωστά τη δράση του ανάμεσα στην προσωπική (τραγική) κατάσταση του κεντρικού ήρωα και την ανοδική πορεία μιας νεανικής ομάδας basketball που δεν έπαιρνε τον εαυτό της στα σοβαρά, μέχρι την εμφάνιση του… κατάλληλου ανθρώπου.

Αυτός είναι ο Τζακ Κάνινγκχαμ, ένα λαϊκό παιδί που δουλεύει σε μεγάλα δημόσια έργα για το μεροκάματο, σπαταλάει τον χρόνο του στο local bar και τον μεταφέρουν λιώμα και σηκωτό τη νύχτα σπίτι του, ώσπου να τον βρει το ξημέρωμα μ’ ένα ανοιχτό κουτάκι μπύρας κάτω από το νερό της ντουζιέρας… Ο Τζακ είναι ένας «χαλασμένος» άνθρωπος με προσωπικά μυστικά, τα οποία το φιλμ αποκαλύπτει σταδιακά, ώστε να καταλήξουμε να τον συμπονέσουμε πραγματικά προς το φινάλε, μιας και η ιστορία (και το παρελθόν του) κρύβει αιτίες στενάχωρες που τον δικαιολογούν. Σε πρώτο επίπεδο, του λείπει η γυναίκα του, που (μάλλον) τον παράτησε γιατί δεν άντεχε την κάτω βόλτα που έπαιρνε εκείνος, βουλιάζοντας όλο και πιο βαθιά στην κατανάλωση αλκοόλ, σχεδόν ολόκληρο το 24ωρο. Όταν ο Τζακ μαθαίνει σε ένα οικογενειακό τραπέζι στο σπίτι της αδελφής του πως η Άντζελα ρωτούσε γι’ αυτόν, βλέπει μία αναλαμπή επιστροφής σε μία σχέση που μπορεί να αναθερμανθεί και να του επιτρέψει να σταθεί ξανά στα πόδια του. Τα πράγματα, όμως, δεν είναι ακριβώς έτσι…

Παράλληλα, το σχολείο στο οποίο διέγραψε μία μυθική διαδρομή ως παίκτης του basketball, τον εκλιπαρεί να αναλάβει χρέη προπονητή για μία από τις… χειρότερες μαθητικές ομάδες της χώρας. Ο Τζακ θα το τολμήσει, στην αρχή θα το δει σαν αγγαρεία, όμως θα καταλάβει τις ανάγκες αυτών των παιδιών, θα ξεχωρίσει τα ταλέντα ανάμεσά τους και χάρη στην αγάπη του για το sport θα τους αναδείξει σε ομάδα με σοβαρές διεκδικήσεις. Ποτέ, όμως, δεν σταματάει να πίνει και αυτό θα προκαλέσει συγκρούσεις και καινούργιους μπελάδες που δεν θα είναι ικανός να κουμαντάρει.

Ιδιαίτερα πειστικός (αφού και ο ίδιος πέρασε πρόσφατα από θεραπεία αποτοξίνωσης, με άλλες τρεις παρελθούσες απόπειρες κατά τη διάρκεια των τελευταίων δεκαεπτά ετών) στον κεντρικό ρόλο, ο Μπεν Άφλεκ σηκώνει το φιλμ στους ώμους του με μία αμηχανία στα όρια του sober, «σέρνοντας» το διογκωμένο σώμα ενός «μπουνταλά» αναίσθητου, ο οποίος κρύβει μέσα του σοβαρής βαρύτητας πονετικά μυστικά. Ουσιαστικά, αυτό το δραματικό κομμάτι έχει μεγαλύτερο ενδιαφέρον, όσο μελοδραματικό κι αν φαίνεται στην περιγραφή, δίπλα στο τμήμα της «αθλητικής ταινίας» με το δυνατό (και προφανές) μήνυμα για την ανθρώπινη θέληση και το στερεότυπο του «νους υγιής εν σώματι υγιεί». Φυσικά, η ομάδα των νεαρών θ’ αρχίσει να κερδίζει το ένα παιχνίδι μετά το άλλο από τη στιγμή που ο Τζακ θα δώσει βάση στον προπονητικό του ρόλο, όμως το προσωπικό του δράμα μοιάζει με ένα «εκκρεμές» που δεν λέει να παραμείνει στάσιμο, ταράζοντας έντονα και ενίοτε εντελώς απότομα την καθημερινότητά του.

Το τελικό αποτέλεσμα χαρίζει περισσότερους πόντους στη δυνατότητα και το θάρρος του Άφλεκ να εκτεθεί (ελαφρώς ψυχοθεραπευτικά) μέσα από τον συγκεκριμένο ρόλο, αφήνοντας τον σκηνοθέτη Γκάβιν Ο’Κόνορ («Ο Λογιστής») να υπογράφει με απλότητα (και ευτυχώς όχι… φωνακλάδικους τόνους melo) ένα δράμα επούλωσης που, αν μη τι άλλο, δεν υπερασπίζεται έναν δρόμο ευκολιών για να φτάσεις τη λύτρωση. Αν τη φτάσεις ποτέ…