του Ηλία Φραγκούλη

Η σύσταση του κεντρικού χαρακτήρα αποτελεί μία από τις πιο εθιστικές εμπειρίες για το είδος των νεανικών ταινιών, από εποχής «Risky Business» (1983)! Διόλου τυχαία η αναφορά στο breakthrough φιλμ του Τομ Κρουζ, εξαιτίας των παράλληλων αμοραλιστικών μηνυμάτων. Όπως κάθε teenager με λογική, ευαισθησίες και cult status διαχρονικής αξίας, ο Σαπίρο είναι κλεισμένος στον εαυτό του, δεν είναι δημοφιλής στον περίγυρό του (εκτός από τις στιγμές που όλοι τον έχουν ανάγκη για να προμηθευτούν τη δόση τους), δεν έχει ιδέα από σεξ ή αγάπη, αλλά γνωρίζει ποιο είναι το αληθινό motto του ανθρώπινου βίου: γεννιέσαι, πας σχολείο, πιάνεις δουλειά, κάνεις οικογένεια, πεθαίνεις. Διαφωνείς;

Άσχετα από την αβεβαιότητα και την πεσιμιστική ματιά προς το μέλλον, ο Λουκ Σαπίρο του σήμερα έχει δύο ουσιαστικές ανάγκες: χρειάζεται έναν άνθρωπο στον οποίο μπορεί να μιλάει, με τη σιγουριά πως τα λόγια του δεν (θα) βγαίνουν από το ένα αυτί στο άλλο του «ακροατή», κι έναν άνθρωπο τον οποίο θ’ αγαπήσει. «And be loved in return», που λέει και το άσμα… Πολλές φορές, θέλουμε να βρούμε και τα δύο σ’ έναν άνθρωπο. Απόπειρα που στέφεται με γκρεμοτσάκισμα (πλειοψηφικά ελεγμένο…). Ο Σαπίρο δεν κάνει αυτό το λάθος. Ζητά στο πρόσωπο ενός ανορθόδοξου ψυχαναλυτή (ο Μπεν Κίνγκσλεϊ σε τυπικό recital… άνεσης) τον φίλο που δεν έχει στη ζωή, εκεί έξω. Συμπτωματικά, η θετή του κόρη μοιάζει ιδανικά πλασμένη γι’ αγάπη, οπότε, οι ρόλοι «κλειδιά» έχουν καλυφθεί. Τι δεν πάει καλά, όμως; Η πραγματικότητα δεν τηρεί συνήθως τους κανόνες του παιχνιδιού και η πάλη με τη συνείδηση του καθενός, πόσω μάλλον εκείνου που επιλέγει να επιζήσει συντροφιά με τη «διαφορετικότητά» του, είναι μια ιστορία τόσο σικέ.

Μέσα από στιγμιότυπα ζωής δίχως πολλές ελπίδες, ενίοτε ιδωμένης με χιούμορ, αλλά πάντοτε θαμπωμένης από το πλούσιο φως της διευθύντριας φωτογραφίας Πέτρα Κόρνερ, ο Τζόναθαν Λεβίν αναπτύσσει σεναριακά τη σχέση του Λουκ με τον Δρ. Σκουάιρς σαν να πρόκειται για τον ίδιο χαρακτήρα, τονίζοντας τα σωστά και τα λάθη σημεία της επιλογής στην παρατεταμένη ανωριμότητα, αφήνοντας στο point of view του θεατή τον ρόλο του κριτή. Εκείνοι που θα ευχαριστηθούν περισσότερο το φιλμ είναι, προφανώς, όσοι κουβαλάνε παρόμοια μυαλά, δηλαδή εκείνοι που ποτέ δεν θ’ ασχοληθούν με το έτος γέννησής τους ή την «ασφάλεια» μιας τυποποιημένης, «νορμάλ» ζωής, μεμψιμοιρώντας και προσδοκώντας ταυτόχρονα να κατακτήσουν τον κόσμο με έναν δικό τους τρόπο. Ακόμη κι αν, κατά βάθος, γνωρίζουν πως σε τούτο το χυμαδιό, το «δικό σου» είναι κάτι τόσο ουτοπικό…