της Βικτωρίας Μιχαήλ

Δεν είναι ζαργάνα όσο «Η Ταινία LEGO», που… έχτιζε κάτι νέο, στα ξεκαρδιστικά ειρωνικά «κουφά». Αλλά πιάνει λαβράκια «κουλά», με δόλωμα τον cult τηλεήρωα, του συνσεναρίστα τού original, Πολ Τίμπιτ, επίσης filmer πια, η δεύτερη αούα κινηματογραφική ψαριά. Που με την επικουρία τής μελάνης των Γκλεν Μπέργκερ και Τζόναθαν Έιμπελ («Kung Fu Panda») καταρχήν διατρανώνει, πνίγοντας στο γέλιο, τα ηθικά διδάγματά της: από το «ο εγωισμός δε μας πάει, το teamwork νικάει» (πρώτα μ’ ένα πανούργο γκαγκ προδοσίας με δράστη τον επιστήθιο Πάτρικ και μετά με το φωτορυθμικά τραγουδιστικό music video ιντερλούδιο «Ομάδα!») ώς το κατακριτέο πέταμα της ανακύκλωσης κυριολεκτικά στα σκουπίδια μέσω μιας ιλαρής κρισούλας αυτοσεβασμού.

Ακολουθεί, με το πελαγίσιο σχεδιαστήριο να φυσάει, το ξεφτίλισμα στο… νερό (με χαρακτηριστική πινελιά την κόκκινη μπαντάνα και μουσική επένδυση spaghetti γουέστερν!) του «Rambo», σε μια τροπή face to face με doppelgänger μέσω χρονομηχανής τού «Looper» (ή, για τους καρτουνάδες, του «Free Birds»), στη φιγούρα τού ομιλούντος-«Γουίλι»-στιλ-Ναμπού-στο-όρθιο-και-στο-WC-με-laser τού «Star Wars: Επεισόδιο Ι – Η Αόρατη Απειλή», στο κλου εξωυδάτινης απόβασης και αυθυπαρξίας fiction ηρώων το «Πιο Παράξενο κι από Παράξενο», και σ’ όλη την κορύφωση υπερηρωικής μεταμόρφωσης Υπερέξι και χαμού εναντίον κακού το «The Avengers». Όλα αυτά ενώ η αρχική σπογγώδης υφή τής υποχρεωτικής ελληνικής μεταγλώττισης γρήγορα αναπνέει με τα βράγχιά της, η μετάφραση αποδεικνύεται μαργαριτάρι, και το κοινό περιμένει sui generis χάχανο έως σημείου βασανιστηρίου (οι πιστοί του Μπομπ εννόησαν…).

Με τι καμενιές για τους ιχθύες στη σχάρα; Το «γλείψε μας» ψηστήρι από τα δίδυμα παγωτά ξυλάκια, το #wtf γατάκι, τον εμετό – ουράνιο τόξο, το ζωντανά παιγμένο πιανάκι χειρός για τ’ ακροπατήματα απόπειρας αρπαχτής, το «γ@μήθηκε ο Δίας (κι ο Κρόνος)» κάτω απ’ το χαλάκι, τον Καλαμαρόσαυρο Rex, το μαστούρικο μαλλί της γριάς, το ξεβράκωμα και την καραμούζα του ζαβού κολλητού. Κίνητρα και συμπεριφορές κάνουν τη σουπιά κάπως σφεντόνα σε θάλασσες και ακτές και στην τελική εμψύχωση διαρκείας στην πόλη, η a posteriori στερεογραφία δε φέρνει δάκρυα χαράς στα μάτια σου από άμμο ή λέπια ή άλλα «ιπτάμενα» props, ο μαυρογένης Μπαντέρας ως άνθρωπος κι αυτός εξοκέλλει, ένα κοπάδι γλάρων δε «λέει» ως τα Minions του και το πατιρντί καταδίωξης με την άγκυρα στους δρόμους θυμίζει κυρίως Aardman. Αλλά δε στεγνώνει από τα… υγρά του ο Μπομπ ο Σφουγγαράκης «Έξω απ’ τα Νερά του». Γιατί, επίσης, πέραν πάσης αμφισβήτησης πλέον, αυτό το ζωόφυτο είναι straight (βαρεμένο). Στεριανές, τριφτείτε του…