του Άγγελου Μαύρου

Ο νους μεν πρόθυμος, η δε σαρξ ασθενής. Έστω κι έτσι, κάπως σαν το «Παρθένος Ετών 40» να το κάνει με «Το Αριστερό μου Πόδι» (αρρωστάκι λίγο, όπως καταλαβαίνεις), κάποιες βασικές βιολογικές και συναισθηματικές ειδικές ανάγκες σου τις καλύπτει το τέταρτο και πιο καρπερό σινεξεπέταγμα του τάλε κουάλε Μπεν Λιούιν (ο Βόλφγκανγκ Ζόιμπλε της TV και του ντοκιμαντέρ), με μία αληθινή ιστορία (βασισμένη σε αυτοβιογραφικό άρθρο τού… σκεύους ηδονής κι επίσης του οσκαρικού μικρού μήκους doc «Breathing Lessons: The Life and Work of Mark O’ Brien» της Τζέσικα Γιου), κλινήρη στο πανί ως κομεντί τρυφεράδας, με μοτίβα – φαρμακάκι την καψούρα ως λιπαντικό της θέλησης για ζωή, τη χειραφέτηση από τις πληγές της bondage τρόικας «οικογένεια, θρησκεία, υγεία», και το «ποτέ δεν είν’ αργά» της εκσπερμάτισης του «εκφράζεσθαι» πηγαία σωματικά.

Οι πλέον… «Άθικτοι» του εν προκειμένω ιδρύματος ανιάτων είναι η διακεκομμένη συνουσία των μισής ντουζίνας setpieces φίκι φίκι (σπάνια το γυναικείο γυμνό και η επίμαχη «πράξη» αποδίδονται τόσο φυσικά ακομπλεξάριστα, αμήχανα και – γιατί όχι; – ερεθιστικά ταυτόχρονα), η αγωγή χιούμορ στο φορείο τού ΑΜΕΑ και μελό ουμανισμού και η ντούρα διανομή (fluffer – έκπληξη το pin-up girl Μουν Μπλάντγκουντ), με την κα «Καλύτερα Δε Γίνεται» κυριολεκτικά γυναίκα από πάνω και τον μεταμορφωμένα ξώστερνο, ξέπνοο, ξάπλα (και στο τσακ ξωπεταγμένο απ’ την αρσενική πεντάδα της Ακαδημίας) «κακό» των «Στην Καρδιά του Χειμώνα» και «Μάρθα Μάρσι Μέι Μαρλίν» μεταδοτικά υποκριτικά αρτιμελή.

Αυτά που εδώ νοσούν είναι «Το Σκάφανδρο και η Πεταλούδα» τηλεφόρμας (κουσούρι που έχουν αφήσει τόσο το φιλμογραφικό ιατρικό ιστορικό του δημιουργού όσο και η μηχανική υποστήριξη της πάμφθηνης ανεξάρτητης αυτής παραγωγής), η μοντάζ σουίτα όπου ξάπλωσαν, κυλίστηκαν στην αμαρτία και ατρόφησαν μυικά ή πήραν πόδι σκηνές (πάρτε προσεκτικά μάτι το «βοήθημα» της ερωτικής επιστολής: η «δασκάλα στο κρεβάτι» συγκινείται ως θηλυκό ή λειτουργός; Άγνωστο…), όπως και εν είδει χειρογλύκανου αναλγητικά – κυρίως το ηρώο κηδείας ημέρας θετικής ενέργειας και το συζυγικό ζόρι ζήλειας ύστερα από το «άγγιγμα» του μέσα της αλτρουίστριας παρτενέρ, αμφότερα στο τερματικό στάδιο του crowdpleasing του θεατή, βεβαίως. «Η Θάλασσα Μέσα μου», όμως, αισθάνεται ότι τα «Μαθήματα Ενηλικίωσης» θα «φτιάξουν» και εσένα. Και ο σακάτης έχει (μολονότι όχι γερή) κράση σαρκική λειτουργική…