του Νίκου Παλάτου

Στο σκηνοθετικό του ντεμπούτο, ο Ντέιβ Φράνκο (έχει επίσης συγγράψει το σενάριο, ενώ εκτελεί και χρέη παραγωγού) επιχειρεί έναν σχεδόν υβριδικού τύπου συνδυασμό από ψυχολογικό θρίλερ σχέσεων, με αυθεντικό slasher από τα παλιά. Ως κινητήριο μοχλό αμφότερων των επιμέρους κομματιών της ταινίας του χρησιμοποιεί τον φόβο και την ανασφάλεια που προκύπτει από την αίσθηση πως κάποιος παρακολουθεί όλες τις πτυχές της καθημερινότητάς μας, είτε για λόγους περιέργειας, είτε για λόγους ηδονοβλεψίας. «Σιωπηλός Μάρτυρας» (1954), είπατε; «Διχασμένο Κορμί» (1984); Ε, όχι δα! «Sliver» (1993) και ακόμη χειρότερα, είναι η σωστή απάντηση.

Επιθυμώντας να γιορτάσουν μεγάλη τους επαγγελματική επιτυχία, ο Τσάρλι (Στίβενς) και η συνεργάτιδά του Μίνα (Βαντ) κλείνουν χλιδάτο σπίτι με απίθανη θέα στον ωκεανό, θεωρώντας πως τους αξίζει η ανταμοιβή ενός πολυτελούς weekend. Καταφέρνουν να εκπλήξουν με την επιλογή τους τη σύζυγο Μισέλ (Μπρι) και το boyfriend (που τυγχάνει και αδελφός του Τσάρλι) Τζος (Γουάιτ), αντίστοιχα, με το καρέ να καταφθάνει περιχαρές στην εντυπωσιακή έπαυλη για ένα διήμερο πεζοπορίας, επιτραπέζιων παιχνιδιών, μάσας και ξάπλας. Η διαμονή τους δεν ξεκινά ακριβώς με το δεξί, καθώς ο επιστάτης που τους υποδέχεται για να τους κατατοπίσει είναι ένας στρυφνός τύπος, που δεν μοιάζει να διαθέτει και τους καλύτερους τρόπους. Η παρέα, πάντως, γνωρίζοντας πως έχει παραβιάσει τη ρητή εντολή περί απαγόρευσης κατοικιδίων, αφού ο μάλλον απερίσκεπτος Τζος έχει φέρει μαζί τον σκύλο του, δείχνει (με τα πολλά) να δίνει τόπο στην (διαφαινόμενη) οργή.

Τα μυστικά και ψέματα που αρχίζουν να βγαίνουν στην επιφάνεια, καθώς οι τέσσερις τακτοποιούνται στο σπίτι, δημιουργούν ένα διαρκές κλίμα υπόγειας έντασης σαν ένα καζάνι που σιγοβράζει. Με τη διάθεση να χαλαρώνει υπερβολικά εξαιτίας (και) της χρήσης ναρκωτικών ουσιών, αποκαλύπτεται πως ο Τσάρλι και η Μίνα θα ήθελαν να είναι κάτι παραπάνω από συνεργάτες, ο Τζος έχει παρελθόν βίαιης συμπεριφοράς και φυλάκισης, η δε Μισέλ δεν καταλαβαίνει τίποτα από όλα αυτά, έχοντας το μυαλό της μόνο στην απαρέγκλιτη τήρηση του προγράμματος των διακοπών. Η έκρηξη, που ολοφάνερα αναμένεται, έχει σαν αφετηρία τη… βλάβη του jacuzzi, η οποία σε συνδυασμό με την ανακάλυψη κρυφών καμερών στα δωμάτια της οικίας, το καταγεγραμμένο υλικό των οποίων μπορεί να εκθέσει τους πάντες, οδηγεί στο μεγάλο «μπαμ».

Το κακό είναι πως αυτό έρχεται με έναν τρόπο που περισσότερο με φάρσα μοιάζει, παρά θυμίζει slasher horror, όπως οι εμπνευστές του (πιθανότατα) θα ήθελαν. Οι κάθε λογής Μάικλ Μάγερς και Τζέισον Βόρχις του μάταιου αυτού κόσμου διατηρούσαν ένα παρελθοντικό υπόβαθρο στις ταινίες τους, που δικαιολογούσε την (κατά πάντων) φονική συμπεριφορά τους. Εδώ, ο αντίστοιχος μυστηριώδης τύπος, που αρχίζει να σπέρνει πτώματα, πέφτει όχι μόνο με υπερβολική καθυστέρηση στα φώτα της σκηνής, αλλά με τρόπο ατυχώς ουρανοκατέβατο, άνευ ενός background που κάπως θα αιτιολογούσε τα όποια κίνητρά του. Κατά τα φαινόμενα επιθυμεί να ελέγχει τις ζωές των θυμάτων του, χρησιμοποιώντας τα σαν πιόνια στα σχέδιά του, εξ ου και η παρακολούθηση μέσω καμερών και κυκλωμάτων. Εάν, όμως, το μυαλό πηγαίνει από ένα σημείο κι έπειτα σε κάτι σαν «Το Μικρό Σπίτι στο Δάσος» (2012), τότε είναι αυτό που λέμε… καμία απολύτως σχέση. Η σεναριακή πλοκή καταλήγει σε αχταρμά ανολοκλήρωτων ιδεών, οι εμπνευστές των οποίων φαίνεται να μετατοπίζουν εν πολλοίς εξηγήσεις και σκοπούς στο… sequel που ίσως έρθει κάποτε. Μέχρι τότε απλώς θα πρέπει να δεχθούμε πως αυτό που ξεκινά σαν ένα «Σαββατοκύριακο των Μυστικών», μπορεί να εξελιχθεί (παν)εύκολα σε λουτρό αίματος (με την πολύ ευρεία έννοια του rated R). Είναι να μη σου τύχει!