του Ηλία Φραγκούλη

Παραγνωρισμένο από κοινό και μεγάλη μερίδα της κριτικής στην εποχή του, το ντεμπούτο του Βρετανού Φίλιπ Ρίντλεϊ (στη συνέχεια γύρισε μόλις δύο μεγάλου μήκους ταινίες κι ύστερα στράφηκε προς το θέατρο) στέκει σήμερα ως ένα από τα πλέον αξιοθαύμαστα έργα με θέμα τον εφιάλτη που μερικοί αποκαλούν… παιδική ηλικία. Ίχνη της επίδρασής του στα κινηματογραφικά πράγματα ακόμη διαφαίνονται αραιά και που, με αποκορύφωμα το σοκαριστικής ομοιότητας «Tideland» (2005) του Τέρι Γκίλιαμ.

Επιλέγοντας μια λιτή γραμμή στη φόρμα, πέρα από τις αντιθέσεις του αγοραφοβικά wide μεγαλείου του φακού του Ντικ Πόουπ και των λυρικά αποθεωτικών συνθέσεων του Νικ Μπικά, ο Ρίντλεϊ αφηγείται την ιστορία του πάνω στον άξονα της ατάκας «Sometimes terrible things happen quite naturally». Η φυσικότητα αυτή πηγάζει από το αθώο βλέμμα του μικρού Σεθ Νταβ, ο οποίος χρεώνεται κληρονομικά τις δεισιδαιμονίες μιας κλειστής κοινωνίας θρησκευτικού φανατισμού και νοσηρών σεξουαλικών αποκλίσεων, μα αντιστέκεται μέσα από την αφέλειά του προς τον άγνωστο, ενήλικο κόσμο, για να γεννήσει δικές του φοβίες κι αντιλήψεις που δημιουργούν ένα είδος προστατευτικού «αλεξίσφαιρου» γύρω του.

Σαν ένας πεσιμιστικός θρίαμβος της σήψης επί του ανθρώπινου είδους, το «Διάφανο Δέρμα» αποσυνθέτει σταδιακά την κόλαση της παιδικής ηλικίας και καταλήγει στην τραγωδία της ενηλικίωσης ή ενός βίου που όσο προχωρά μας καταδικάζει να μεταμορφωθούμε σε κάτι διόλου όμορφο και… ζωντανό. Διαχωριστική γραμμή, η παράδοση στην ερωτική επιθυμία ως μορφή αμαρτίας που, μοιραία κι αυτή, βρίσκει την ολοκλήρωσή της στο θάνατο.

Σε μία εποχή όπου οι επανεκδόσεις μαστίζονται από μια στείρα έμπνευση παλαιολιθικής «κουλτούρας», η επανεμφάνιση τούτου του σπάνιου φιλμ στη μεγάλη οθόνη δίνει ελπίδα και το ερέθισμα για περισσότερο τολμηρές και αληθινά cult προτάσεις. Ελπίζω να υποστηριχθεί η απόπειρα και να μην θρηνήσουμε… απόντες. Γιατί, αν μη τι άλλο, κάθε φορά που κλαίμε σκοτώνουμε κι έναν άγγελο…