Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΩΝ ΝΕΚΡΩΝ (2015)
(THE LAZARUS EFFECT)
- ΕΙΔΟΣ: Τρόμου
- ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Ντέιβιντ Γκελμπ
- ΚΑΣΤ: Ολίβια Γουάιλντ, Μαρκ Ντουπλάς, Έβαν Πίτερς, Ντόναλντ Γκλάβερ, Σάρα Μπόλτζερ
- ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 83’
- ΔΙΑΝΟΜΗ: ΣΠΕΝΤΖΟΣ / SEVEN FILMS
Πανεπιστημιακή ομάδα ερευνητών πειραματίζεται με ορό… «του Λαζάρου», επιτυγχάνοντας αρχικά τη νεκρανάσταση ενός σκύλου, που όμως αλλάζει συμπεριφορικά. Ένα ατύχημα θα κοστίσει τη ζωή μιας από αυτούς. Μάντεψε τι δοκιμάζουν μετά…
Μια low-budget παραγωγή που ολοκληρώθηκε το 2013 και, όχι άδικα, παρέμεινε στα ράφια μέχρι σήμερα, για να απογοητεύσει ακόμη και τους fans τού κάπως πιο… «κλινικού» υπο-είδους τού τρόμου, απομεινάρι μιας «φρανκενσταϊνικής» λογικής.
Κεντρικός άξονας, το ζεύγος των επιστημόνων Φρανκ και Ζόι (οι Ντουπλάς και Γουάιλντ είναι μάλλον ικανότεροι ρολίστες από αυτό που τους ζητείται να κάνουν εδώ…), που σχεδόν ακατανόητα πειραματίζεται με αυτόν τον – προφανώς επικίνδυνο – ορό, ο οποίος θα νεκραναστήσει μέχρι και τη δεύτερη, όταν βρεθεί στα πατώματα από ηλεκτροπληξία (ζορισμένη δικαιολογία). Οι γνώστες θεατές θα αντιληφθούν ότι μιλάμε για ένα φιλμικό «κόψε-ράψε» που συνδυάζει «Flatliners» (1990) με «Re-Animator» (1985) και ώς εκεί είναι μετρημένα ανεκτό, με την περιέργεια να δεις πώς θα χειριστεί ο Ντέιβιντ Γκελμπ τη συνέχεια. Δυστυχώς, αυτή έρχεται όχι (κλεμμένη) από άλλο φιλμ μόνο αλλά… από κακό ανέκδοτο!
Η ηρωίδα αναπτύσσει ικανότητες τύπου… «Lucy» (!), κάτι οραματικές εικόνες με κοριτσάκι που «ανάβει» φωτιές σε κάνουν να χάσεις εντελώς τον μπούσουλα με την πλοκή και υπάρχει μέχρι και φευγαλέα σκηνή με πολλαπλά «ξυπνήματα» σε νεκροτομείο, που όπως εμφανίστηκε, έτσι και χάνεται! Ακόμη και δίχως ίχνος πρωτοτυπίας, θα ήταν έστω ενδιαφέρον να παρακολουθήσουμε ένα μεταφυσικό θρίλερ τρόμου που κρίνει (ξανά μανά) ήρωες οι οποίοι «το έπαιξαν Θεοί» με τη ζωή, όμως, αυτή η «Επιστροφή των Νεκρών» πατάει πάνω σ’ ένα σενάριο που στερείται υποπλοκών (μπας και νικούσε τη βαρεμάρα), επιλογών στην εξέλιξη και μιας κάποιας ικανοποιητικής λύσης για φινάλε (δηλαδή, οι παραγωγοί έβλεπαν δυνατότητες ύπαρξης sequel για δαύτο;).
Στην τελική, η μεγαλύτερη ύβρις δεν είναι το πόσο αδιάφορα κακό είναι τούτο το φιλμ, αλλά η δραματικά αφελής απόπειρά του να χαρακτηριστεί ως κινηματογραφική παραγωγή. Ακόμη κι ένα σχεδόν ωριαίο επεισόδιο της περσινής, πρώτης περιόδου τού τηλεοπτικού «Helix» (για παράδειγμα), δείχνει πιο ακριβό, συναρπαστικό και ψυχαγωγικό ως θέαμα! Όταν, λοιπόν, το προϊόν που προορίζεται για τις «λιγοστές» ίντσες τού home entertainment μπορεί να αρπάξει με ευκολία την… μπουκιά από το στόμα τής μεγάλης οθόνης εκεί έξω, τότε έχουμε σοβαρότατο πρόβλημα. Κι άντε βρες τον «ορό» ύστερα…