του Ηλία Φραγκούλη

Έχω μία απίστευτη περιέργεια να μάθω και να δω τι είδους άνθρωποι (;) είναι αυτοί που διαβάζουν σενάρια και εγκρίνουν τις χρηματοδοτήσεις ταινιών μυθοπλασίας μεγάλου μήκους στο Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου! Γιατί δεν έχουν δεχθεί ακόμα… χουλιγκανική επίθεση θεατών που με κάποια αφέλεια μπορεί να οδηγήθηκαν σε σινεμά (παρακινούμενοι από τις συνήθεις γλειψιματικές «κριτικές» των δύο ή των τριών «αστεριών») τα οποία πρόβαλαν ελληνικές παραγωγές πληρωμένες «με τα λεφτά του Έλληνα φορολογούμενου» (sic); Γιατί δεν έχουν σκάσει βομβιστικές ενέργειες, γιατί δεν έχει ξεκινήσει ένας Εμφύλιος, ένας Τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος, κάτι;

Η αρχική σεκάνς του «Τελευταίου Ταξιτζή» αποτελεί μία διόλου πρωτότυπη ιδέα για μικρού μήκους φιλμ με λανθάνουσα αντίληψη του χιούμορ και highlight την γκρίνια ενός πελάτη TAXI για την τιμή χρέωσης που αναγράφει το ταξίμετρο, μ’ ένα διπλό συνοδευτικό twist (της αυτοκτονίας και του χρηματικού ποσού που αναιρεί σουρεαλιστικά τον προηγούμενο διάλογο). Το ξεδίπλωμα της υπόλοιπης ιστορίας, όμως, πελαγοδρομεί μέσα σ’ έναν ανυπόφορο ρυθμό auteur-ίστικης νωχέλειας και νοηματικής ασημαντότητας, με το σκεπτικό της γραφής να προσεγγίζει αφηγηματικά (και λίαν επικινδύνως…) το επίπεδο επεισοδίου των… «Οικογενειακών Ιστοριών» του ALPHA! Με τη μόνη διαφορά ότι ένα τέτοιο δεν ξεπερνά καν τη διάρκεια της μίας ώρας, ενώ εδώ ο Στέργιος Πάσχος πλησιάζει το (χαλαρότατο…) δίωρο, δίχως να έχει να πει το παραμικρό παραπάνω! Αλλά δεν πειράζει. Εδώ κάνουμε «Τέχνη».

«Η πρόθεσή μου ήταν να φτιάξω μια ταινία με τη δομή του αστυνομικού θρίλερ, αλλά με κεντρικό θέμα την υπαρξιακή αναζήτηση του πρωταγωνιστή. Το σκέφτομαι τώρα και γελάω», σημειώνει ο σκηνοθέτης, αλλά για τον θεατή το γέλιο πρόκειται να κοπεί εσπευσμένα, καθώς το σενάριο περιλαμβάνει περισσότερη (και ακατάσχετη) φλυαρία παρά δραματουργία, η οποία (σταδιακά) περιορίζεται στο σεξουαλικό πάθος του (παντρεμένου) ταξιτζή για μια νεαρή που πενθεί τον αυτόχειρα και κάπως (πρέπει να) σχετίζεται με δαύτον.

Το τετριμμένο της κρίσης ηλικίας (του ταξιτζή) και το νεαρό του αντικειμένου του πόθου (του) αιωρείται πάνω σ’ ένα παντελώς αδιάφορο καταστασιακό, όπου η σεναριακή ανάπτυξη μοιάζει με πολυτέλεια και οι χαρακτήρες δεν έχουν ίχνος υπαρξιακής βαρύτητας, για να καταλήξουμε σε μια τεράστια σε μέγεθος σεκάνς κορύφωσης που (κανονικά) θα έπρεπε να έχει φέρει τους τρεις (παρόντες) ηθοποιούς σε άσχημη αμηχανία. Ειλικρινά, αισθάνθηκα οίκτο για την Κλέλια Ανδριολάτου, η οποία εκτίθεται ανεπανόρθωτα δίχως αντίκρισμα, επιδεικνύοντας μέγα ποσοστό επαγγελματικής σοβαρότητας, την οποία το φιλμ ούτε στη φαντασία του δεν θα ήταν ικανό ν’ αγγίξει. Και κάπου εδώ ν’ αναρωτηθώ: τι φάση με τον Πάσχο και τις σκηνές σεξ (κάτι που με είχε προβληματίσει και στο «Άφτερλωβ»); Τι «πρόβλημα» πρέπει να λύσουμε (πάλι) τούτη τη φορά για Έλληνα «δημιουργό»;

Όλο το φιλμ λες κι έχει γυριστεί για να υπάρξει αυτή η αποθέωση του awkward (και της… κλειδαρότρυπας!), ενώ εσύ αναζητάς σημασία και συνοχή σ’ ένα σκοτωμένο σεναριακά και σκηνοθετικά πλαίσιο, σερβιρισμένο με εικόνα «βιντεΐλας» που δεν αξιοποιεί κανένα τμήμα δουλειάς καλλιτεχνικά. Ο «επίλογος» του γιορτινού τραπεζιού, με το κοντινό πλησίασμα της Μαρίσσας Tριανταφυλλίδου, αν έβγαζε… υπότιτλους της σκέψης του χαρακτήρα (sic) της συζύγου, θα έγραφε: «Ποια είμαι; Τι κάνω εδώ; Ποιος είναι αυτός που μπήκε τώρα στο σπίτι; Ο άλλος, ο νεαρός, έχει αρραβωνιάρα, δηλαδή; Ακρίβυναν τα φασολάκια στο supermarket;».