του Ηλία Φραγκούλη

Η παράξενη καριέρα (και φιλμογραφία) του Ζανγκ Γιμού, του μάλλον πιο φημισμένου Κινέζου σκηνοθέτη στην ιστορία του σινεμά, μοιράζεται μεταξύ λαϊκών μελοδραμάτων, art-house «μπιμπελό» και περιπετειών πολεμικών τεχνών με την πιο λυρική τετραχρωμία που γνώρισε το είδος. Από το 1991 και το (υποψήφιο για το Όσκαρ καλύτερου ξενόγλωσσου φιλμ) «Σήκωσε τα Κόκκινα Φανάρια», ο Γιμού θα μπορούσε να έχει προσανατολιστεί στη Δύση και να εξελιχθεί σε κάτι πιο… χολιγουντιανό. Παρέμεινε, όμως, στην πατρίδα του, χτίζοντας ένα όνομα σεβαστό, που μέχρι και τελετή έναρξης και λήξης Ολυμπιακών Αγώνων (το 2008, στο Πεκίνο) «υπέγραψε» δημιουργικά.

Μπορεί για μεγάλη μερίδα της κριτικής, το «Σινικό Τείχος» να είναι η μεγαλύτερη… κατρακύλα στην καλλιτεχνική πορεία του Γιμού, όμως το φιλμ αποτελεί ένα σχεδόν υβριδικό και πρωτοφανές παράδειγμα παραγωγής, που δύσκολα συγκρίνεται με οτιδήποτε έχουμε παρακολουθήσει στο είδος της επικής φαντασίας από το παγκόσμιο σινεμά μέχρι σήμερα! Εάν περιμένεις ανάπτυξη ιστορίας ή σενάριο με βάθος εδώ, ατύχησες. Εάν περιμένεις να ανοίξει διάπλατα το μάτι σου, όμως, δεν υπάρχει αντίλογος. Η ταινία αυτή προσφέρει ό,τι υπόσχεται: θέαμα μεγέθους.

Οι δύο κεντρικοί ήρωες (ο Ματ Ντέιμον και ο Πέδρο Πασκάλ του «Game of Thrones») είναι μισθοφόροι που αναλαμβάνουν κάθε δύσκολη αποστολή σε όποιο μέρος του πλανήτη, αρκεί στο τέλος να αμειφθούν πλουσιοπάροχα. Αναζητώντας την πυρίτιδα στην Κίνα, χαμένοι κάπου στην έρημο, θα αναμετρηθούν με μια άγνωστη δύναμη που εξολοθρεύουν (ή τρέπουν σε φυγή;), κρατώντας αντί αναμνηστικού το άκρο ενός μάλλον τερατώδους πλάσματος, το οποίο θα αποτελέσει και το «διαβατήριο» της ελευθερίας τους, αφού συλληφθούν από τη στρατιά του Σινικού Τείχους. Οι Κινέζοι πολεμιστές θα εντυπωσιαστούν από αυτό το αποδεικτικό στοιχείο της πάλης με τα Τάο Τέι, αρχαία τέρατα που γεννήθηκαν από την απληστία του ανθρώπου και κάθε 60 χρόνια κάνουν την εμφάνισή τους πάνω από την επιφάνεια της γης για να τον πολεμήσουν, κάθε επόμενη φορά ακόμη πιο σκληρά και με πιο περίτεχνη στρατηγική.

Μονάχα αυτή είναι η βασική πλοκή της ταινίας, που προσφέρει ασταμάτητες σκηνές μαχών και συγκρούσεων με τα τέρατα, μέσα σε ένα εικαστικό περιβάλλον που δεν μοιάζει με προγενέστερες κινηματογραφικές εμπειρίες, διατηρώντας έντονα το πολιτισμικό στοιχείο της Κίνας και αναμειγνύοντας την ακραία σε μελέτη προσοχή στη λεπτομέρεια της σκηνογραφίας (οι πολεμικές μηχανές που φτιάχτηκαν κανονικότατα είναι ασύλληπτες) με θαυμαστά χορογραφημένους σχηματισμούς επίθεσης του γήινου στρατού, δίπλα στις ψηφιακές ορδές των τεράτων (που φέρνουν στο νου τις τακτικές με τις οποίες σκαρφάλωναν σα μπουλούκι τα ζόμπι του «Παγκόσμιος Πόλεμος Ζ»).

Η κάθε επιτυχημένη αναχαίτιση ακολουθείται από μια πιο ισχυρή επίθεση κατά του Σινικού Τείχους, με τις ανθρώπινες απώλειες να αυξάνονται διαρκώς και τα τέρατα να… διορθώνουν τα λάθη της κάθε προηγούμενης επίθεσης, με σκοπό να προσπεράσουν το απόρθητο τείχος και να προχωρήσουν προς το εσωτερικό της Κίνας και, σταδιακά, να καταλάβουν τα πάντα! Ο Γουίλιαμ (Ντέιμον), φυσικά, θα μετατραπεί σε ηρωικό πρότυπο και συμπολεμιστή των Κινέζων, αφήνοντας πίσω του τα «λάφυρα» της πυρίτιδας που κρύβεται σε μεγάλες ποσότητες σε αποθήκη εντός του τείχους και θα ρισκάρει τα πάντα για την προστασία του ανθρώπινου είδους, σε σκηνές ανθολογίας οι οποίες κορυφώνονται με ένα τεράστιο πανηγύρι συγκρούσεων από γη και ουρανό, τις οποίες δεν θα σχολιάσω εκτενώς προς αποφυγήν… spoilers.

Το «Σινικό Τείχος» υπάρχει (και δημιουργήθηκε) με μοναδικό σκοπό να προσφέρει μεγαλειώδες θέαμα, ασυνήθιστο σε σύλληψη, είναι η αλήθεια, και μάλλον αποτελεί ένα creative breakthrough «πείραμα» για την έναρξη μιας πιο στενής συνεργασίας μεταξύ Χόλιγουντ και Κίνας. Ακόμη κι αν δεν επιτυγχάνει σε κάθε τομέα, δεν ξεγελάει τον θεατή που ζητά να καταναλώσει απίστευτες εικόνες και να βυθιστεί στο κάθισμά του, απολαμβάνοντας επικές μάχες, στο πλαίσιο του φανταστικού πάντοτε. Αν ζητάς πιο ουσιαστικές εξηγήσεις στα ερωτήματα που θα θέτεις κατά τη διάρκεια του φιλμ, σίγουρα δεν είχες τη διάθεση να δεις ένα επικό παραμύθι σε τούτες τις γιορτές…