της Ιωάννας Παπαγεωργίου

Το θαυμάσιο «Ο Εγγλέζος που Ανέβηκε ένα Λόφο και Κατέβηκε ένα Βουνό» από το 1995 μου καρφώθηκε στο μυαλό από τα πρώτα λεπτά αυτού του καναδέζικου φιλμ (που αποτελεί αγγλόφωνο remake του επίσης καναδέζικου, αλλά γαλλόφωνου, «La Grande Séduction» του 2003). Λες και αυτός «Ο Αξέχαστος Μήνας» αποτελεί ένα ακόμα κομμάτι του puzzle μιας σειράς ταινιών με την ίδια θεματολογία: το πώς δηλαδή σύσσωμοι οι κάτοικοι ενός μικρού χωριού συνεργάζονται για να πετύχουν απίθανα, φαινομενικά αδύνατα εγχειρήματα, ώστε να εξασφαλίσουν ένα καλύτερο αύριο για την ιδιαίτερη πατρίδα τους, την οποία αρνούνται πεισματικά να εγκαταλείψουν.

Έτσι, παρόλο που ο εν λόγω «Εγγλέζος» ανεβαίνει και κατεβαίνει ένα λόφο που έγινε βουνό στην Ουαλία του 1917, ενώ ο Δρ. Λιούις περνάει έναν αξέχαστο μήνα στο λιμανάκι Τικλ Κόουβ του Νιουφάουντλαντ του σήμερα, αμφότερες οι ταινίες σε… αποπλανούν με χαρακτηριστική αμεσότητα. Μια αμεσότητα που ευφραίνει καρδίαν, χάρη στο διακριτικό κι όμως τόσο διαπεραστικό, φλεγματικό χιούμορ της (το οποίο, όπως και οι περισσότεροι νυν κάτοικοι του Νιουφάουντλαντ, κατάγεται από τη Μεγάλη Βρετανία και ειδικά την πιο… προχώ, Βόρεια και μη, αυτόνομη Ιρλανδία), εκφρασμένο από μια ομάδα… γήινων, αφτιασίδωτων ποιητών ήθους, οι οποίοι μπορεί να έχουν περάσει από το Χόλυγουντ, ακούσια ή εκούσια, όμως, δεν επωμίσθηκαν τo – larger than life – σταριλίκι που συχνά συνεπάγεται.

Με πρώτο βιολί (κυριολεκτικά, αφού για μια ακόμη φορά, μετά τα «Επιστροφή στο Cold Mountain» και «Μάικλ Κόλινς, Ο Επαναστάτης», επιδεικνύει τις ικανότητες του στο συγκεκριμένο έγχορδο επί της οθόνης, αλλά και μεταφορικά) τον πάντα αθόρυβα, αλλά ουσιαστικά, από κάθε άποψη γενναιόδωρα πληθωρικό και πολυσχιδή Γκλίσον στο ρόλο του πολυμήχανου Δημάρχου, και απόλυτα εναρμονισμένα δεύτερα τον… ζεν γερο-σοφό του χωριού, Πίνσεντ («Το Υστερόγραφο μιας Σχέσης») και τον σχεδόν αγνώριστο στην εδώ αποτελεσματική, ερμηνευτική λιτότητά του, Κιτς (που έγινε star στις ΗΠΑ χάρη στο τηλεοπτικό «Friday Night Lights», αλλά μετά έφαγε τα μούτρα του στην εξόρμησή του στη μεγάλη οθόνη εξαιτίας των εμπορικά αποτυχημένων «Battleship» και «John Carter»), αυτή η ταινία αποκλείεται να μη σου φτιάξει τη διάθεση. Ειδικά κατά τη διάρκεια ενός από, ή όλων των επεισοδίων της προετοιμασίας και εξέλιξης του πιο… γεια σου παιχνιδιού cricket που είδες ποτέ, της παρακολούθησης των τηλεφωνικών συνομιλιών του γιατρού από τις δύο νοικοκυρές / ορχήστρες / θείτσες για όλες τις δουλειές του χωριού, του παραπλανητικού πήγαιν’ έλα σύσσωμων των κατοίκων ανάμεσα στο bar και την εκκλησία ή του εναλλακτικά αθώου… τριολέ στο κρεβάτι τού Σάιμον – Πίνσεντ, μην ξαφνιαστείς αν πιάσεις τον εαυτό σου να… γουργουρίζει από ευχαρίστηση.

Μ’ αυτά και μ’ αυτά καθημερινοί, οικείοι προβληματισμοί όπως η ανάγκη του να δουλεύεις, του να είσαι και να αισθάνεσαι παραγωγικός, όχι ως προϋπόθεση επιβίωσης, αλλά αυτοεκπλήρωσης και ευτυχίας, καθώς και η – τόσο παρεξηγημένη στη χώρα μας τελευταία – ανάπτυξη, όταν γίνεται ανθρωποκεντρική μέσα στο πλαίσιο μιας ευνομούμενης κοινωνίας, επικοινωνούντα αβίαστα, αποκτούν σημασία και γίνονται τόσο τροφή για τη σκέψη, όσο και ανακουφιστική συμπαράσταση. Δυστυχώς, τίποτα απ’ όλα αυτά δε θα διαρκέσει για πολύ. Γιατί αν και αυτός ο «Μήνας» έπεται σχεδόν μια δεκαετία του προαναφερθέντος «Εγγλέζου», δεν καταφέρνει να ολοκληρώσει την ιστορία του εξίσου απρόοπτα και πρωτότυπα με εκείνον. Η έκβαση του διλήμματος του γιατρού να φύγει ή να μείνει γίνεται από νωρίς αδιανόητα προβλέψιμη, ειδικά από τη στιγμή που το σύμπαν συνωμοτεί, θαρρείς, ώστε να του την κάνει πανεύκολη. Το ρομάντζο του με την ταχυδρόμο του χωριού, Καθλίν (στο ρόλο της οποίας, στη Μπάλαμπαν, οι μύστες του «Supernatural» θα αναγνωρίσουν την αγαπημένη τού Σαμ στον 8ο κύκλο), είναι τόσο απογοητευτικά υποανάπτυκτο και… ουρανοκατέβατο, όσο και αδικαιολόγητα ο χαρακτήρας τής συγκεκριμένης. Και το προκαθορισμένο happy-end, αν και κλείνει χαριτωμένα και ικανοποιητικά τον κύκλο της ιστορίας αυτής της ταινίας, σε αφήνει με μια αίσθηση αποκλιμάκωσης και ουχί αποκορύφωσης.