ΟΙ ΑΝΑΛΩΣΙΜΟΙ 2 (2012)
(ΤΗΕ EXPENDABLES 2)
- ΕΙΔΟΣ: Περιπέτεια
- ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Σάιμον Γουέστ
- ΚΑΣΤ: Σιλβέστερ Σταλόνε, Τζέισον Στέιθαμ, Ζαν-Κλοντ Βαν Νταμ, Ναν Γιου
- ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 102'
- ΔΙΑΝΟΜΗ: ODEON
Έχοντας… καθαρίσει «φάση» στο Νεπάλ, το σμάρι του Ρος εκβιάζεται λόγω χρέους στον Τσερτς να περισυλλέξει software – χάρτη από συντρίμμια πτήσης στην Αλβανία αλλά σπείρα με διαβολικό αρχηγό το κλέβει, μοιραία για έναν τους. Θα πάρουν τη δέουσα εκδίκηση – και πίσω ένα ραδιενεργό φορτίο προς πώληση από ρωσικό έδαφος;
Απερίστροφα: «Και οι 11 Ήταν Καθάρματα». Τουλάχιστον, το κατά περίπτωση Σώμα και Αίμα κυρίου (και μίας κυρίας για πρώτη φορά) δίνεται πιο al fresco, πιο παρεΐστικα και πιο ιδιοσαρκαστικά στο παραμάζωμα από τον Σάιμον Γουέστ του νεόκοπου franchise macho οπλοχρησίας, σε μια μισθοφορική περιπέτεια «αρπαχτής», στραβής και διασωστικού ρεβανσισμού «η ισχύς εν τη ενώσει», όπου το σκότωμα παλαιμάχων action ατακών μεγαλοστομίας, οι Γουίλις – Σουορτσενέγκερ που ρίχνουν ερμηνευτικά στο γάμο του Καραγκιόζη και «ότι να’ ναι» σεναριακοί ακροβολισμοί ανατινάζουν τις σποραδικές ριπές έμπνευσης ανθρωποκτονικών (ένα γαζωμένο πτώμα περνάει από ανιχνευτή ακτίνων Χ terminal), αυτοαναφορικών (ο Άρνι μπουκάρει σ’ ένα υβριδικό αμαξάκι τραβώντας και ξεμπασκώνοντας την πόρτα) και λεκτικών (το «Rest in Pieces» του Σλάι μετά από ένα «φύτεμα» θα μπορούσε να είναι το σλόγκαν της ταινίας) γκαγκ, «ασφάλεια» του γεμιστήρα πυρομαχικής ή «τα κορμιά και τα μαχαίρια» αδρεναλίνης.
Και, ευτυχώς, αυτός είναι που δεν αδειάζει εν γένει εδώ. Μολονότι συχνά déjà vu από παλιότερα commando ή σπαζοκοκαλιών «έπη», οι ατραξιόν των κασκαντών σε – υπέργεια και υπόγεια – στεριά, θάλασσα και αέρα μετρούν κορυφαία στο «αποστολή εξετελέσθη τους»: μια απόδραση (post απελευθέρωσης ομήρου) με βίντσι μέσα από δάσος, ταχύπλοα και την ανατίναξη μίας προβλήτας – μπλόκου, μια φονικά εκούσια συντριβή – ακρωτηριασμό αεροπλάνου και το σώμα με σώμα «The Mappes Show», ιδίως από τους καρατέκα της παρέας, το όλον ενώ διατρητικά κι εκρηκτικά εφέ παίρνουν μετάλλιο ανδρείας στη σπλατεριά. Άπασα αυτήν την ώρα, ασφαλώς, ασφαλέστατα αιμορραγούν στιχομυθίες που… λιανίζουν από το υπόβαθρο των χαρακτήρων (εκείνο του Λούντγκρεν είναι για φάπες) ως το τι κάνει το πλουτώνιο, φτηνά inside jokes σύσφιξης γομωμένα από 70’s κι 80’s σινε-νύξεις κι αναμνήσεις, συν μελό ethnic πληγών και απωλειών ομάδας με σιγαστήρα ελεγείας «βετεράνου» τρίτης ηλικίας – αν και η «πού σε πονεί και πού σε σφάζει» κινησιολογία του chief ήρωα κάνει… μπαμ περί αυτού πολύ πιο εύγλωττα. Και, όχι θα το ξέχναγα, η εν είδει «από μηχανής Θεού» επιστράτευση του Τσακ Νόρις είναι όντως ανέκδοτο – αν και για μένα εν ψυχρώ. Αλλά πολεμικές μηχανές με τραύματα για ένα hit and run προσέλαβες. «Οι Αναλώσιμοι 2» χτυπάνε, άρα, ως μια κυριολεξία…