του Παναγιώτη Παναγόπουλου

Το «Κάτσε Φρόνιμα» θυμίζει μια σειρά από άλλες ταινίες που εξελίσσονται σε περιβάλλον σχολείου και έχουν να κάνουν με παρεξηγήσεις και προβληματικές σχέσεις μεταξύ καθηγητών και μαθητών, από το «Election» μέχρι ακόμη και το «In & Out». Όλες τους είναι καλύτερες… Δεν μπορείς να πεις το «Κάτσε Φρόνιμα» ακριβώς κακή ταινία, επειδή δεν είναι. Διαθέτει ένα καλό καστ, μια συμπαθητική ιστορία, ρέει γρήγορα. Ποιο είναι, λοιπόν, το πρόβλημα; Ότι δεν έχει τίποτα για να ξεχωρίσει. Εκτός από τους ηθοποιούς, όλα τα άλλα είναι απολύτως μέτρια, ξαναπαιγμένα και χωρίς πρωτοτυπία, σα να βλέπεις σε επανάληψη επεισόδιο του «Glee» και να μη σ’ αρέσουν και τα τραγούδια.

Το βασικό πρόβλημα της ταινίας – και κυρίως του σεναρίου – φαίνεται από τις πρώτες σκηνές που μας συστήνουν τη Λίντα και τη ζωή της. Με ένα σπικάζ που θυμίζει «Νοικοκυρές σε Απόγνωση», τη βλέπουμε με τα άκομψα γυαλιά της, την αλογοουρά, σε μια σειρά αποτυχημένα ραντεβού. Είναι μόνη, αλλά προτιμά τα βιβλία από έναν άνδρα που δε μοιάζει με λογοτεχνικό ήρωα.

Σημαντικό στραβοπάτημα του σεναρίου είναι ο άτσαλος τρόπος με τον οποίο παρουσιάζεται η αλλαγή στη ζωή της Λίντα, αφού πρώτα έχει διαβάσει το θεατρικό έργο του Τζέισον, πρώην μαθητή της, έχει μείνει κατάπληκτη και έχει κάνει τα αδύνατα δυνατά για να ανέβει. Ένα βιαστικό πήδημα στη σχολική αίθουσα θα τα αλλάξει όλα και η ευγενής γεροντοκόρη θα διαλύσει τα πάντα. Τη δουλειά της, τις σχέσεις της με τους άλλους, θα φανεί ότι έχει προδώσει, προσχεδιάσει, εξαπατήσει. Ακόμη και η χάρη, σε συνδυασμό με την αφοσίωση και το φιλότιμο, που χαρακτηρίζουν κάθε ερμηνεία της Τζουλιάν Μουρ, είναι δύσκολο να κάνουν πιστευτή αυτή τη μετάλλαξη.

Σε ό,τι αφορά το υπόλοιπο καστ, δεν είναι εύκολο να δεις τον Μάικλ Ανγκαράνο ως μοιραίο άνδρα που προκαλεί τόση αναστάτωση στο σχολείο. Ο Γκρεγκ Κινίαρ είναι όπως πάντα αξιόπιστος και ο Νέιθαν Λέιν έχει μπει για το camp στοιχείο του καθηγητή θεάτρου. Αν ήταν ελληνική σειρά, θα φορούσε και φουλάρι. Άσε μας.