ΟΙ ΝΕΚΡΟΙ ΔΕΝ ΠΕΘΑΙΝΟΥΝ (2019)
(THE DEAD DON'T DIE)
- ΕΙΔΟΣ: Παρωδία Τρόμου
- ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Τζιμ Τζάρμους
- ΚΑΣΤ: Μπιλ Μάρεϊ, Άνταμ Ντράιβερ, Τομ Γουέιτς, Κλόι Σεβινί, Στιβ Μπουσέμι, Τίλντα Σουίντον, Ντάνι Γκλόβερ, Σελίνα Γκόμεζ, Κέιλεμπ Λάντρι Τζόουνς, Ίγκι Ποπ, RZA, Κάρολ Κέιν
- ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 104'
- ΔΙΑΝΟΜΗ: TULIP
Οι κάτοικοι μίας μικρής επαρχιακής πόλης αρχίζουν να ανησυχούν όταν παρατηρούν πως η μέρα και η νύχτα χάνουν τον μπούσουλα μεταξύ τους, χωρίς να έχουν συνειδητοποιήσει το ακόμη χειρότερο φαινόμενο: οι νεκροί βγαίνουν από τους τάφους τους, αναζητώντας… μυαλά (κλασικά)!
Ας πούμε ότι είναι ένας τυπάς με φήμη über cool κι έχει μαζέψει το παρεάκι του κάπου και περνάνε ωραία και κάνουνε χαβαλέ μεταξύ τους. Και κάποια στιγμή ο τυπάς αποφασίζει να τους πει ένα ανέκδοτο. Το ανέκδοτο είναι πραγματικά άθλιο και διόλου αστείο. Τι κάνουν οι φίλοι του στο punchline; Ξεκαρδίζονται ή… «παγώνουν» σαστισμένοι; Υπάρχουν, βέβαια, κι εκείνοι που θα χαχανίσουν… από ευγένεια. Γιατί τους φίλους (υποτίθεται ότι) δεν πρέπει να τους κακοκαρδίζουμε. Μπορούμε, όμως, να λέμε πάντοτε «ναι»; Ακόμη και όταν το «αστείο» λειτουργεί εις βάρος μας;
Ας τα φέρουμε όλα αυτά στα μέτρα τούτης της ταινίας, στην οποία ο Τζιμ Τζάρμους συγκεντρώνει μία τεράστια κουστωδία ηθοποιών, μουσικών, σελεμπριτέ και cult «φατσέων», οι οποίοι ως επί το πλείστον έχουν συνεργαστεί μαζί του και στο παρελθόν, με σκοπό να γυρίσουν (κάτι σαν) παρωδία τρόμου με ζόμπι, η οποία σταδιακά επιχειρεί να περάσει και «μηνύματα» (φευ). Ενώ στην ουσία πρόκειται περί σκέτου γλεντιού με τους «κολλητούς» (εκτός κάμερας πρέπει να περνούσαν καλύτερα). Αρχικά, το σοβαρότερο πρόβλημα εντοπίζεται σε ένα… μάλλον ημιτελές σενάριο, το οποίο ενίοτε σπάει πλάκα και με το ίδιο το σενάριο (ο διάλογος μεταξύ των Μάρεϊ και Ντράιβερ στο περιπολικό, όπου κοντράρονται για το ότι ο Τζάρμους είχε δώσει ολόκληρο το script για ανάγνωση μόνο στον έναν, είναι μία από τις μοναδικά αξιοπρεπείς φάσεις χιούμορ του φιλμ), σε μία απόπειρα να καλύψει ανεπανόρθωτες τρύπες και «εξαφανίσεις» χαρακτήρων ή ολόκληρων υποπλοκών (όπως των έγκλειστων teens που… ποτέ δεν καταλάβαμε γιατί υπάρχουν εδώ), με εντελώς άτονους αστεϊσμούς και εξέλιξη πλοκής η οποία μάλλον προδικάζει τον ερχομό της γνωστής ατάκας… «κι ύστερα ήρθαν οι εξωγήινοι» (όταν η αφηγηματική κουλαμάρα παραγίνεται over the top).
Όσο ο Τζάρμους θεωρεί ότι γίνεται «πλακίτσα», το «Οι Νεκροί δεν Πεθαίνουν» είναι μία ανώδυνα κακή ταινία. Με αυτο-αναφορικά jokes που οι fans του σκηνοθέτη θα «πιάσουν» και ίσως μειδιάσουν (ο Ίγκι Ποπ σαν ζόμπι κατεβάζει καφετιέρες και φωνάζει «Coffee!» σε λούπα – ναι, τέτοια «πρωτότυπα»), περισσότερο από αμηχανία ή για να μην θίξουν το «ίνδαλμα» και κινδυνεύσει το χιπστερικό τους status. Όταν, όμως, ο Τζάρμους αποφασίζει να ενθέσει και πολιτικά σχόλια ή να κρίνει τα «κακώς κείμενα» της αμερικανικής (και όχι μόνο) κοινωνίας, τότε το φιάσκο ουρλιάζει από μακριά! Ο εύκολος και σχεδόν λαϊκίστικος σαρκασμός απέναντι στην Trump Era ξεθωριάζει γρήγορα, για να αντικατασταθεί από ένα γενικευμένο λογύδριο (ειδικά στο φινάλε) απόγνωσης για το πού οδεύει ο πλανήτης μας, σε μία κλιμάκωση πεσιμισμού που έχει σβήσει το χαμόγελο από το πρόσωπό σου για πάντα. Ατυχώς, όλα αυτά τα είχε σχολιάσει σαφώς πιο ουσιαστικά, κανιβαλιστικά αλλά και πολιτικά ο Ρομέρο από το 1978, κάνοντας τα smartphone ζόμπι του Τζάρμους που ψάχνουν απεγνωσμένα για… wi-fi να μοιάζουν με το πιο κακόγουστο «αστείο» της χρονιάς. Και ο καλύτερός σου φίλος να ήταν, θα έτρωγε φάπα για το κακό που σου έκανε…