του Δημήτρη Κολιοδήμου

Δεν είναι η πρώτη φορά που χαρακτήρες του «The Looney Tunes Show» περνούν από τη μικρή οθόνη στη μεγάλη, μόνο που αυτή τη φορά το πέρασμα γίνεται χωρίς τη συνδρομή ενός επώνυμου συμπρωταγωνιστή, όπως ήταν ο μπασκετμπολίστας Μάικλ Τζόρνταν στην περίπτωση του «Διαστημικά Καλάθια», πριν τρεις σχεδόν δεκαετίες, το 1996. Κι αυτή τη φορά, όμως, η εξωγήινη παρουσία είναι γεγονός! Στην ταινία «Ο Πόρκι & ο Ντάφι Σώζουν την Γη» έχει τη μορφή ενός πράσινου πλάσματος από το μακρινό Διάστημα, με κατακόκκινα μάτια και σουβλερά δόντια (το από πού ακριβώς ήρθε παραμένει μέχρι τέλους ασαφές), το οποίο καταφθάνει στον πλανήτη μας για να τον κατακτήσει. Ή αυτή την εντύπωση μας δίνει, επειδή χρησιμοποιεί μία νέα super τσίκλα ώστε να μετατρέψει τους ανθρώπους σε άβουλα ζόμπι, που βρίσκονται υπό τον έλεγχό του και παράγουν… τσικλόφουσκες!

Από την άλλη, από το φιλμ απουσιάζουν οι περισσότεροι από τους παραδοσιακούς ήρωες των «Looney Tunes», με πρώτο και καλύτερο τον πασίγνωστο και δημοφιλή λαγό Μπαγκς Μπάνι. Κάτι απόλυτα εξηγήσιμο, ωστόσο, μιας και το εν λόγω φιλμ δεν αποτελεί παραγωγή της Warner Bros. αλλά μιας ανεξάρτητης εταιρείας, στην οποία το χολιγουντιανό studio «εμπιστεύτηκε» κάποια πολύτιμα ατού του: τους χαρακτήρες του Ντάφι Ντακ και του Πόρκι Πιγκ, κατ’ αρχάς – εν συνεχεία κι εκείνου της Πετούνια Πιγκ!

Μία πάπια κι ένα γουρουνάκι, λοιπόν, δύο «ριψοκίνδυνοι επαγγελματίες», που έχουν ριχτεί σ’ έναν απεγνωσμένο αγώνα για τη σωτηρία του σπιτιού τους, προορίζονται να… σώσουν τον κόσμο! Ο αδέξιος και καταστροφικός Ντάφι είναι «αδελφός» του συνετού και συγκροτημένου Πόρκι, που η αρχή της ταινίας τους δείχνει μόνους κι έρημους, σχεδόν μωρά, μέσα σε μια λιμνούλα, να ανακαλύπτονται από τον αγρότη Τζιμ και να υιοθετούνται απ’ αυτόν (όπως ξέρουμε ότι είχε συμβεί με τον βρεφικό Superman και την οικογένεια των Κεντ). Στον υπαινιγμό της «εξωγήινης» προέλευσης των δύο αυτών πρωταγωνιστικών χαρακτήρων έρχεται να αντιπαρατεθεί η σαφής εξωγήινη καταγωγή του τρίτου, που δεν έχει όνομα, αλλά φτάνει στον πλανήτη μας μ’ έναν ιπτάμενο δίσκο, προσπερνώντας «καθ’ οδόν» έναν αστεροειδή που κατευθύνεται κι αυτός προς τα μέρη μας, έχοντας πορεία σύγκρουσης. Ο Εισβολέας είναι κάποιος που ξέρει καλά τι θέλει και πώς να το πετύχει, όπως ακριβώς και η Πετούνια είναι μία πολύ μεθοδική και συγκροτημένη γυναίκα, δημιουργός γεύσεων σε εργοστάσιο τσίκλας, η οποία αγωνίζεται κι αυτή να πετύχει τον στόχο της.

Όπως σε κάθε ταινία κινουμένων σχεδίων που σέβεται τον εαυτό της (και το κοινό της), οι βασικοί χαρακτήρες είναι από την αρχή σαφείς και ξεκάθαρα διαγραμμένοι. Όπως καθαρές και ξάστερες είναι και οι επιδιώξεις τους, έτσι ώστε ο θεατής να παρακολουθεί τα… κατορθώματά τους. Τα οποία, φυσικά, θα οδηγήσουν στον θρίαμβο του Καλού, που θα παραγκωνίσει και θα επικρατήσει του Κακού. Μόνο που εδώ, εν τέλει, δεν υπάρχει… Κακό! Υπάρχουν «δόλιες» διαγωγές που σχετίζονται με τη συμπεριφορά κάποιων χαρακτήρων, οι οποίοι ενεργούν έτσι από φυσικού τους ή κινούνται από αγαθούς σκοπούς. Και, ίσως, σ’ αυτό να εντοπίζεται και η αδυναμία της ταινίας, που σε τελική ανάλυση είναι σεναριακή (ένας παρατηρητικός θεατής θ’ αντιληφθεί από τους τίτλους ότι το υπογράφουν έντεκα συγγραφείς και τέσσερις επιμελητές!). Αν απουσίαζαν ορισμένα «sketch», δεν θα επηρεαζόταν καθόλου η εξέλιξη της ιστορίας^. θα επηρεαζόταν, όμως, η συνολική διάρκεια του φιλμ, που μόλις μετά βίας συμπληρώνει τη μιάμιση ώρα!

Πολλά από τα «sketch» αυτά, όμως, είναι εξόχως διασκεδαστικά και η απουσία τους θα έκανε λιγότερο ευχάριστη τη θέαση της ταινίας. Που είναι παλαιομοδίτικη μεν, πλην όμως θαυμάσια για το είδος του animation. Και είναι «παλαιομοδίτικη» επειδή, στην εποχή της ψηφιακής τεχνολογίας και των τρισδιάστατων «μπαλονοειδών» μορφών, έγινε με την παραδοσιακή 2D τεχνοτροπία που γνωρίσαμε και αγαπήσαμε στα κλασικά κινούμενα σχέδια των αξέχαστων «Merry Melodies», αλλά και των πιο πρόσφατων, τηλεοπτικών ομολόγων τους «Tiny Toons Looniversity» και «The Looney Tunes Show». Σήμερα, στην εποχή των Minions και των επιτυχιών της Pixar, η τεχνοτροπία αυτή μπορεί να μοιάζει ξεπερασμένη, αλλά δεν είναι. Για τον γράφοντα, ταινίες αυτού του τύπου είναι πολύ πιο ενδιαφέρουσες από φιλμ που ξετρελαίνουν το κοινό, όπως (ας πούμε) το φετινό «Τα Μυαλά που Κουβαλάς 2».