της Βικτωρίας Μιχαήλ

Είναι κι αυτό ένας κάποιος δείκτης του ότι σε πήραν τα χρόνια: κάποτε έβλεπες τη Μάντι Μουρ να πρωταγωνιστεί σε μετεφηβικά κωμειδύλλια, τώρα τη βλέπεις να σαπορτάρει ως κηδεμόνας κορασίδων. Το φλέγον – που λέει ο λόγος – ζήτημα είναι άλλο, βέβαια: πήραν τα χρόνια και το είδος (αμφιβάλλει κανείς ότι πρόκειται περί τέτοιου;) του Υoung Αdult, καθιστώντας περιττή μια ακόμα εγγραφή του στη μεγάλη οθόνη; Η απάντηση είναι «ναι» στο πρώτο σκέλος, και «όχι» στο δεύτερο, καθώς, αν και κουβαλώντας καθυστερημένα (#diplhs) όλα τα γνωρίσματα μιας ο-κλέψας-του-κλέψαντος ομοταξίας, η σινεμεταφορά τού πρώτου βιβλίου τής ακυκλοφόρητης στα ελληνικά 2010s τρόικας της Αλεξάντρα Μπράκεν επιδεικνύει τα δικά της μικρά χαρίσματα. Το… μεγαλύτερο απ’ αυτά πιθανότατα είναι ότι γνωρίζει ακριβώς σε ποιους θέλει να μεταδώσει τον ιό της. Συγχωρητέο το ότι ενίοτε υπολείπεται στο πώς, κάτι για το οποίο το (αμφίβολο, πάντως) ενδεχόμενο δύο ακόμη μελλοντικών κρουσμάτων θα μπορούσε να επανορθώσει.

Οι αποβλητέοι μεταλλαγμένοι υπεράνθρωποι και οι εγκεφαλικές αναμετρήσεις του «X–Men». Το τηλεοπτικό έρεισμα των ψευδών ενός εθνάρχη – εχθρού και το ερωτικό τρίγωνο του «Αγώνες Πείνας». Οι με βάση τα διακριτικά της προσωπικότητας φατριασμοί και το one of a kind θήλυ του «Η Τριλογία της Απόκλισης». Η μόχλευση και το δίκοπο μαχαίρι των θυμήσεων του «Ο Φύλακας της Μνήμης». Η «υιοθετημένη» οικογένεια των (κυριότατα συνομήλικων) συνοδοιπόρων των ηρώων όλων των παραπάνω. Ναι, θα τα φας στη μάπα ξανά τα θεματικά σιγουράκια που ξέρεις, σε κάτι που, παρότι δεν προσβάλλει ως κατάλληλων δι’ ανηλίκους άνω των 13 μικροεκρήξεων «Κόκκινης Αυγής» «Stranger Things», ειδικά αν λάβεις υπόψη σου ότι με αυτό αλλάζει στρατόπεδο η filmer των δύο sequel του «Kung Fu Panda», φέρει οφθαλμοφανέστατα εξοβελιστέα μέλη.

«It might be really nice to have someone looking out for you», λέει OK κατευναστικά αλλά, ρε φίλε, πολύ νιανιά η γιατρίνα της αντιστασιακής το-comic-«The New Mutants»-στο-πιο-χακί Συμμαχίας (που φυγαδεύει από το κρατικό στρατόπεδο εργασίας στο οποίο το κορίτσι βρίσκεται απ’ τα 10 του, όταν ξέσπασε η επιδημία που σκότωσε σχεδόν ολόκληρο τον παιδικό πληθυσμό, μετατρέποντας ανεξήγητα τα επιζώντα κούτσικα σε επικίνδυνων διανοητικών ειδικών ικανοτήτων αιχμαλώτους) στη 16χρονη Ρούμπι, μια σπανιότατη χειριστικά τηλεπαθητική Πορτοκαλί που κρυβόταν έκτοτε ως υπερευφυής Πράσινη και τσακωτή στα πράσα καταδιώκεται επί ποινή θανάτου. Είναι η πρώτη από τις (ελάχιστες διαλογικές) διαλείψεις του σεναρίου, του οποίου πρώιμη αχίλλειο πτέρνα αποτελεί η βολικότατη ολοσχερής εξαφάνιση των γονέων – πλην αυτών της επίμαχης δίδος, τους οποίους η υπόθεση εντοπίζει εύκολα κοντά στη δράση όταν της καπνίσει αργότερα – από το πανί, με την στο πόδι αιτιολογία ότι μετά το απευκταίο έχουν μετακομίσει στις μεγαλουπόλεις. Μαζί τους απουσιάζει και η εμπέδωση της θεμέλιας ίντριγκας σε περαιτέρω πρόσωπα και βάσεις ενώ εσύ μένεις να αναρωτιέσαι γιατί έχει τόσα καλούδια έκθετα το ερειπωμένο εμπορικό κέντρο, όπου επιδίδεται σ’ ένα (πιο καθιερωμένο στο zombie genre) πλιάτσικο – shopping η νέα παρέα τής ξαμολημένης κι απ’ τους προστάτες της: ένας πραγματικός Πράσινος σπίρτο, μια Κίτρινη ηλεκτροκινητική παιδίσκη κι ένας τηλεκινητικός και κούκλος Μπλε.

Αν εξαιρέσουμε και το ότι η βενιαμίν στόμα έχει και μιλιά δεν έχει αλλά κι ότι παίζει τις κουμπάρες με τον εαυτό της εν πολλοίς πιλαλώντας στο set εξόν τις δύο φορές που ξεσπάει α λα Storm, ο δημιουργός του τηλεοπτικού «Wayward Pines» Τσαντ Χοτζ στον κονδυλοφόρο και η Νέλσον όπισθεν κάμερας κρατάνε εμφανέστατα μετά το πρώτο μισάωρο τα μπόσικα αυτής της αλληγορίας για την τρομακτική διαδικασία της αποφοίτησης ενός αλλοτριωμένου προσήλυτου στον αποξενωτικό κόσμο των μεγάλων, κάτω απ’ την παντιέρα υποβολιμαίων διαχρονικών μηνυμάτων: μπορούμε ν’ αντεπιτεθούμε στο κακό, γίνε εσύ η αλλαγή, ενωμένοι ποτέ νικημένοι και, κυρίως, εκείνο το «never be ashamed of who you are, Ruby» που λέει κάποια στιγμή ο γκόμενος στη φοβική απέναντι στις ίδιες τις δυνατότητές της, «διαφορετική» teenager. Στον απόηχο του #Time’sUp (προσέξτε το «no means no» επεισόδιο – κόλαφο) και στις μέρες των κέντρων κράτησης ανήλικων μεταναστών του Τραμπ (που θα ανακαλέσουν στις ΗΠΑ οι σκηνές κράτησης), το στο ψάξιμο flirt τους στον δρόμο για θρυλούμενο καταφύγιο των ομοίων τους, πριν τη σφήνα ενός ακόμα υπερπροικισμένου τρίτου πόλου και των αναπόφευκτων συνοδευτικών προδοτικών απώτερων βλέψεων, στέκει… φυσικά όρθιο χάρη στο σμίξιμο του ήμουν-η-αποκάλυψη-του-«Beach Rats» Ντίκινσον και της ήμουν-η-Ρου-της-Κοτσυφόκισσας Στένμπεργκ. Ούτε η υπόλοιπη διανομή λαθεύει ενώ design, φωτογραφία, μοντάζ, μουσική (το «Loud Places» του Jamie XX ως «μπλουζ» για το ζεύγος σε μια πίστα!), ακόμα κι ο Χάρι Πότερ ως κανόνας της αφηγηματικής κουλτούρας υπηρετούν από κοινού το όραμα της μαμάς του τρίχα Πο: για μια εικαστικά όχι ζοφερή δυστοπία με τη next gen κόντρα στον σκοταδισμό θεσμών και μυαλών, κάτι σαν απότοκο κι αντεστραμμένο είδωλο του «Παιδιά των Ανθρώπων».

Το πώς κυνηγοί επικηρυγμένων (η Γκουέντολιν Κρίστι σε μαντμαξικό mode, μια ακόμα φάτσα του «GoT» που σπρώχνεται στο σινεμά τελευταία) πληροφορούνται για τους σκαστούς νεολαίους δεν θα το μάθεις ποτέ, το για πότε η βοήθεια μέσω ενός μπιχλιμπιδακίου με GPS φτάνει σε SOS της συντροφιάς με συνοπτικές διαδικασίες δεν θα το χάψεις, η λελογισμένη φαντασμαγορία στις εφεδιάς ή μη αδρεναλίνες δεν θα σου πετάξει τα μάτια έξω κι η τηλεορασίλα στην εξομολογητική αναδρομή του ενοχικού αιτίου του οικογενειακού τραύματος της Ρούμπι σού ψιλοχτυπάει, αλλά ακριβώς εκεί φτάνει στο ζενίθ της η together-as-one ισχύς του κινηματογραφικού team. Η λύτρωση του αμφιταλαντευόμενου συναισθηματικά μελανουρίου σβήνει (προσέξτε το κλου μυστικού) ραφινάτα τα μυθοπλαστικά ανομήματα που ερήμην της φορτώνεται, το γαία πυρί μιχθήτω που ακολουθεί συσπειρώνει και ανακατευθύνει έκαστον του κουαρτέτου και την καψούρα δεόντως, μια Color Day των αλλιώτικων με μπροστάρισσα την επιτέλους αποφασισμένη για όλα δικιά τους Μαύρη Πάνθηρα αντηχεί ως soft-skilled επίλογος ενός cliffhanger που βάζει στο στόχαστρό του τον δεύτερο τόμο τού εκδοτικού franchise. «Never Fade»; Αν συνεχίσει, όχι απίθανο. «No kids, no economy», λέει σε ανύποπτο χρόνο στην αρχή ένα απ’ τα τζόβενα για το τι παίζει στη μετα-Αποκαλυπτική Αμερική τους. Το αν θα ξορκίσουν την αρνητική ενέργεια δεν το ξέρω, αλλά σε κάποιους τομείς δείχνουν να ξέρουν τι τους γίνεται…