της Ιωάννας Παπαγεωργίου

Αυτό το κορίτσι, η Έμμα Στόουν, μην το ματιάσω, είναι όλα τα λεφτά. Σε ό,τι κι αν κάνει. Ακόμα και όταν απλά δανείζει τη χαρακτηριστική, γεμάτη και ημι-βραχνή φωνή της σε ένα high tech, ψηφιακό κινούμενο σχέδιο σαν κι αυτό. Όπου «ντύνεται» την Ιπ (και όχι Επ, όπως επιμένουν οι ελληνικοί υπότιτλοι), το αδάμαστο, ελεύθερο πνεύμα που έχει βαρεθεί να επιβιώνει, θέλει να αρχίσει επιτέλους να ζει, και προκαλεί την οικογένειά της σε μια θαυμάσια και θαυμαστή, ενίοτε ξεκαρδιστική, περιπέτεια εξέλιξης. Και όπως πάντα, το κάνει με τόση άνεση και χάρη (αισθητές ακόμα και μόνο στη φωνή της), που μοιάζει γεννημένη (και) γι’ αυτό το ρόλο (μετά από εκείνους στα «Zombieland», «Easy A», «Crazy, Stupid, Love», «Οι Υπηρέτριες», «The Amazing Spider-Man»).

Η Έμμα Στόουν είναι η Ιπ, ζωγραφιστή και όμως ολοζώντανη, ανυπάκουη και ισχυρογνώμων, αλλά ταυτόχρονα αφοπλιστική και αξιαγάπητη, ετοιμοπόλεμο, ευέξαπτο αγοροκόριτσο και ταυτόχρονα ακαταμάχητα ελκυστική, νεαρή γυναίκα, όπως καμία άλλη δε θα μπορούσε. Όχι τυχαία, κανείς από τους διάσημους συμπρωταγωνιστές της πίσω από τα μικρόφωνα (Κάθριν Κίνερ, Ράιαν Ρέινολντς, Κλόρις Λίτσμαν) δε διακρίνεται ή ενδιαφέρει όσο αυτή, πλην του Νίκολας Κέιτζ, που στο ρόλο του οπισθοδρομικού μπαμπά δίνει την καλύτερη ερμηνεία του εδώ και πολλά, πάρα πολλά χρόνια (ίσως γιατί, μη ζωγραφιστός δε… βλέπεται με τίποτα πια).

Όλα αυτά, βέβαια, αν επιλέξεις την πρωτότυπη έκδοση του φιλμ, με τους ελληνικούς υπότιτλους. Αν, αντίθετα, ως συνοδός πολύ μικρών παιδιών δεν μπορείς παρά να αρκεστείς στη μεταγλωττισμένη του εκδοχή, δε θα υποφέρεις σαν την Ιπ από ανία, ούτε, όμως, και θα αφεθείς στο θέαμα με την ίδια ευκολία που θα το έκανες αν είχες την Έμμα Στόουν ως οδηγό σου. Γιατί πέρα από το τετραπέρατο ερμηνευτικό δαιμόνιο και τον άψογο κωμικό συγχρονισμό της τελευταίας, αυτό το κινούμενο σχέδιο δεν κρύβει πολλούς ακόμα αξιόλογους θησαυρούς.

Στην όψη, το 3D είναι κάτι παραπάνω από αξιοπρεπές μεν, όχι ιδιαίτερα εντυπωσιακό και σε μεγάλο βαθμό ανεκμετάλλευτο δε. Και αν αισθανθείς ξαφνικά πως κάποιος άλλαξε… κανάλι και βλέπεις αποσπασματικά το «Avatar» και / ή οποιοδήποτε από τα τέσσερα «Η Εποχή των Παγετώνων», δίκιο θα έχεις. Ιδιαίτερα η – αγαπημένη των πιτσιρικάδων και όχι μόνο – κινηματογραφική σειρά των περιπετειών του μαμούθ Μάνφρεντ, του βραδύποδα Σιντ και του τίγρη Ντιέγκο βρίσκεται κάτω από όποια… πέτρα κι αν σηκώσεις στο σύμπαν των «Κρουντς». Δες το κι έτσι: αυτή τη φορά δεν είναι μια ομάδα προϊστορικών ζώων, αλλά προϊστορικών ανθρώπων που δοκιμάζει να επιβιώσει της βίαιης ανακατανομής των ηπείρων και να ζήσει ευτυχισμένη σε ένα καινούργιο τόπο. Τα μηνύματα υπέρ της διαφορετικότητας και της ανοχής δε λείπουν ούτε τώρα. Εκφράζονται, όμως, λιγότερο εύστοχα, ευφάνταστα ή ανατρεπτικά, αφού η πρωταγωνίστρια οικογένεια δεν είναι κατ’ επιλογή, αλλά εξ αίματος, και ως τέτοια προβλέψιμα, «φυσιολογικά» δυσλειτουργική. Παρόντες δηλώνουν επίσης και οι δεύτεροι, άνευ διαλόγων χαρακτήρες – comic relief, στους οποίους, όμως, δε δίνεται ο κατάλληλος χώρος για να μεγαλουργήσουν ανθολογικά, όπως ο θρυλικός πλέον Σκρατ, που κυνηγά το βελανίδι του σε όλα τα μήκη, τα πλάτη και τα βάθη της Γης…

Μη φοβάσαι, όμως. Παρά τις αδυναμίες τους, «Οι Κρουντς» ξέρουν πώς να σπάνε πολύ και καλή πλάκα, πάνε κόντρα στη συνήθεια του animation να εξανθρωπίζει τα ζώα, καθώς – πρωτότυπα – επιδεικνύουν ζωώδη ευελιξία και ένστικτο στις κινήσεις τους, και συγκινούν όπως σκαρφίζονται την ειρηνική συνύπαρξη και τον αλληλοσεβασμό στη δημιουργία οικογένειας του Homo Erectus με τον Homo Sapiens – η οποία, όπως ανακάλυψαν οι επιστήμονες τελευταία, συνέβη και στην πραγματικότητα ουκ ολίγες φορές!