του Παναγιώτη Μήτσικα

Επτά ολόκληρα χρόνια μετά το sleeper hit της πρώτης ταινίας των Κρουντς, που απλά κάνοντας τα βασικά κατάφερε ν’ αποφέρει πάνω από 600.000.000 δολάρια στο box-office (και αυτομάτως κατέστησε το sequel σε κάτι παραπάνω από επιβεβλημένο…), το «Οι Κρουντς 2: Νέα Εποχή» κατέφθασε στους κινηματογράφους μετά από πάμπολλες αναβολές, αλλά και εν μέσω μιας παγκόσμιας πανδημίας. Ακολουθώντας την πεπατημένη του προκατόχου της, η ταινία μας παρουσιάζει ακόμη μία οπτικά άρτια, μα σεναριακά πρόχειρη και βαριεστημένη περιπέτεια, η οποία μάλιστα βρέθηκε και υποψήφια για (γέλια στο βάθος) Χρυσή Σφαίρα.

Το φιλμ ξεκινά μ’ ένα flashback των γονιών του Γκάι, λίγο πριν πεθάνουν, να τον προτρέπουν να ψάξει για ένα ειδυλλιακό μέρος όπου θα μπορεί να ζήσει με ασφάλεια και αυτάρκεια. Κάμποσα χρόνια μετά, η αναζήτηση συνεχίζει να προβαίνει άκαρπη, ενώ ο Γκάι έχει γνωρίσει τον έρωτα στο πρόσωπο της Ιπ (κάτι που δίνει την αφορμή στους σεναριογράφους να το παρακάνουν στα αστεία τύπου «Όχι, εσύ κλείσε»), προκαλώντας τον τρόμο του πατέρα της, Γκραγκ, ο οποίος διαβλέπει τον κίνδυνο να φύγει για πάντα από κοντά του.

Τελικώς, η οικογένεια θ’ ανακαλύψει τον θρυλικό αυτό τόπο, που βρίθει πολύχρωμων τοπίων, εξωτικών φρούτων και ζώων – υβριδίων, αλλά… όχι μόνο. Εκεί κατοικεί κι ένα ζευγάρι εξελιγμένων ανθρώπων, οι «Προχώβιοι», με τη νεαρή κόρη τους, new age αισθητική, wellness, σνομπισμό, όσο και αρκετές εφευρέσεις που φέρνουν στο μυαλό μας τους Φλίντστοουνς, σε μία απεγνωσμένη προσπάθεια της ταινίας να πιάσει λίγο τον παλμό της (ποιας;) εποχής. Σε αυτό το σημείο εισέρχεται και η «προβληματική» του φιλμ, η γοητεία του καινούργιου απέναντι στις παραδοσιακές, μα μπρουτάλ αξίες των Κρουντς, για να καταλήξουμε εκ νέου στο ίδιο ακριβώς μήνυμα που είδαμε και το 2013: η οικογένεια μένει ενωμένη και, έτσι, μπορούν να ξεπεραστούν όλες οι αντιξοότητες.

Φυσικά, με έναν αχταρμά Μαρί Κόντο των σπηλαίων, slapstick (στη σκηνή με τους πιθήκους – boxer, πραγματικά περιμέναμε να βγει ξαφνικά στην οθόνη το “That’s All Folks!») και επιδερμικού female empowerment, δε μπορεί να βγει αποτέλεσμα αξιώσεων. Πολλώ δε μάλλον, όταν πλέον έχουμε να κάνουμε με ένα εξαιρετικά εξελιγμένο και πολυδιάστατο τοπίο στο animation, με ταινίες που πραγματικά δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν από αντίστοιχες «ενήλικες» παραγωγές. Από αυτή την άποψη, δεν έχουμε κάτι ρηξικέλευθο να περιμένουμε από το πρώτο sequel των Κρουντς, ειδικά από τη στιγμή που οι σεναριογράφοι αποφασίζουν να πατήσουν πάνω σε μία κλασική συνταγή τούτου του… παιδιάστικου genre.

Βέβαια, βλέποντας την ελληνική εκδοχή, χάνουμε και την πιθανότητα της Έμμα Στόουν και του Νίκολας Κέιτζ, που ίσως έδιναν το κάτι παραπάνω, αντ’ αυτού κερδίζοντας (#sarcasm) τον Κώστα Κόκλα και τον Νίκο Κουρή στους πρωταγωνιστικούς ρόλους. Αποδίδοντας τα του Καίσαρος τω Καίσαρι, πάντως, οι φωνές είναι το λιγότερο, όταν το πρωταρχικό θέμα αφορά στο σενάριο και ουχί στη διανομή των ρόλων.