του Ηλία Φραγκούλη

Τρία είναι τα βασικά ερωτήματα που προκύπτουν ύστερα από την παρακολούθηση του «Συνηγόρου»: α) «ο Ρίντλεϊ Σκοτ είναι υπερτιμημένος;» β) «ο Ρίντλεϊ Σκοτ το ‘χασε;» ή γ) «ο Ρίντλεϊ Σκοτ έπαθε… Τόνι Σκοτ;». Η απάντηση είναι… «ναι σε όλα»!

Το πρώτο original, κινηματογραφικό σενάριο του Κόρμακ ΜακΚάρθι («Καμία Πατρίδα για τους Μελλοθάνατους») περιλαμβάνει πληθώρα από τσιτάτα περί της απληστίας τού σύγχρονου πολιτισμού που ενίοτε μοιάζει αγριότερος και από τον κόσμο των ζώων, για να σαρκάσει με φονικό αμοραλισμό πάνω από εκείνους τους ήρωες του φιλμ οι οποίοι δε γεννήθηκαν με το χάρισμα του κυνηγού, αλλά δοκίμασαν – ανεπιτυχώς – να ανεβούν μερικά σκαλοπάτια στη βαθμίδα του αγώνα για την επιβίωση. Δυστυχώς, όμως, με μια ιστορία στερεοτύπων για τα άσχημα τερτίπια της μοίρας, με χαρακτήρες που ζορίζονται να εκφέρουν τα σχεδόν αφύσικα (προς το φιλοσοφημένο) λόγια τους και ένα καστ που δεν καταλαβαίνει γιατί έχει μπλέξει σε αυτόν τον αχταρμά αυτοκαταστροφής και ταλέντου, αυτός που χαμογελά πιο σαρκαστικά στο φινάλε είναι η ολέθρια αποτυχία (ή εκείνοι που μισούν τα «υποκριτικά» μέσα τής Πενέλοπε Κρουζ…).

Πραγματικά, απορείς για τη συμμετοχή όλων αυτών των πρωτοκλασάτων ονομάτων, που μοιάζουν παρατημένοι στο έλεος του Σκοτ, ο οποίος ουδέποτε είχε τη φήμη του σκηνοθέτη ηθοποιών και εδώ πλησιάζει τραγικά στο επίπεδο των ταινιών τού μακαρίτη αδελφού του, αλλά χωρίς εκείνη τη φόρμα τού μοντάζ… ναυτίας.

Στα θετικά, μπορεί να συγκρατήσει κανείς τη μικρή εμφάνιση της Ρόζι Πέρεζ, στη μοναδική σκηνή που επιφυλάσσει μια ενδιαφέρουσα στιχομυθία (με το Φασμπέντερ να κερδίζει στα σημεία και το punchline για τις «πίπες»), ενώ εποχή θα αφήσει το σπαγκάτο της Ντίαζ (σε ρόλο που συγγενεύει με τη σκύλα τής Κριστίν Σκοτ Τόμας στο «Μόνο ο Θεός Συγχωρεί», δίχως το… τέκνο, τη φινέτσα και το μυαλό, όμως), η οποία… αυνανίζεται με το παρμπρίζ ενός καμπριολέ αμαξιού προς τέρψιν τού καθήμενου εντός του Μπαρδέμ! Κανονική σκηνή ανθολογίας, αλλά για τους εντελώς λάθος λόγους… (Άντε, καλή είναι και η σπλατεριά καρωτίδας λίγο πριν από το φινάλε, χωρίς spoilers.) Η αρρωστημένη εμμονή και η συμβολοποίηση του σεξ, δε, μάλλον ως μπούμερανγκ συντηρητισμού τού Σκοτ χτυπάνε πισώπλατα το φιλμ, παρά δηλώνουν κάποια σημασία για το φύλο των ηρώων.

Διόλου διασκεδαστικός για το θεατή, ο «Συνήγορος» εκθέτει καριέρες και, απλά, μας κάνει να τρέμουμε στην ιδέα πως ο Σκοτ σκοπεύει να γυρίσει σύντομα ένα sequel τού «Blade Runner». Δεν ξέρω γιατί, αλλά μόλις τώρα μου ήρθε στο μυαλό η εικόνα εκείνης της χωματερής που παίζει (ως επιπλέον σχόλιο;) στο τέλος της ταινίας. Όχι για το φιλμ. Για το Σκοτ.