του Νίκου Παλάτου

Δεν είναι η πρώτη φορά που μεταφέρεται στον κινηματογράφο το περιπετειώδες μυθιστόρημα του Τζακ Λόντον «Το Κάλεσμα της Άγριας Φύσης». Η πρώτη, από τις (αρκετές) ομιλούσες ταινίες που διασκεύασαν το πασίγνωστο βιβλίο, γυρίστηκε το 1935 (υπάρχει και βωβή εκδοχή από το 1923!), με τον Κλαρκ Γκέιμπλ να κρατάει τότε τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Επρόκειτο για το τελευταίο φιλμ της 20^th Century Pictures πριν μετονομαστεί (λόγω συγχώνευσης) σε 20th Century Fox, με τη «διαβολική» σύμπτωση να είναι πως τούτο το «Κάλεσμα» αποτελεί το πρώτο που κυκλοφορεί υπό το νέο brand name 20^th Century Studio, ως επακόλουθο της εξαγοράς της FOX από την Disney. Μία απόφαση της νέας ιδιοκτησίας, προφανώς, ώστε να οριστεί κατά κάποιον τρόπο η νέα εποχή του studio.

Υπάρχει, όμως, και μια μεγάλη (και πολύ πιο ουσιαστική) διαφορά ανάμεσα σε τούτη τη νέα version του «Καλέσματος της Άγριας Φύσης» και όλες τις προηγούμενες (και όχι μόνο με εκείνη την πρώτη της FOX). Σε όλες τις μεταφορές του βιβλίου του Τζακ Λόντον (είτε ήταν καλές, είτε μέτριες, είτε αδιάφορες) πλάι στους ηθοποιούς πρωταγωνιστούσαν αληθινά σκυλιά. Εδώ, η μαμά Disney αποφασίζει να επαναλάβει αυτό που έχουμε δει σε τελευταίες live action παραγωγές της όπως «Το Βιβλίο της Ζούγκλας» (2016) και «Ο Βασιλιάς των Λιονταριών» (2019): όλα τα συμπαθή τετράποδα που εμφανίζονται, δηλαδή, είναι σχεδιασμένα ψηφιακά, με την τεχνολογία να κάνει μεν (ξανά) θαύματα, το αποτέλεσμα όμως να προκύπτει χαρακτηριστικά άψυχο. Αν κάποιος το δει από μια άλλη σκοπιά, βέβαια, με τέτοιο πρόσφατο CGI παρελθόν, πιο… ταιριαστή πρώτη για το νέο όνομα του υπό ντισνεϊκής διεύθυνσης πλέον studio ίσως και να μην μπορούσε να υπάρξει.

Ο Μπακ είναι ένας καλομαθημένος στην εύκολη ζωή σκύλος που ζει σε έπαυλη της Καλιφόρνιας με τα λούσα, τις μάσες και τις ξάπλες του. Ένα βράδυ αρπάζεται από άκαρδο έμπορο ζώων με σκοπό να πουληθεί σε κάποιον από τους χιλιάδες χρυσοθήρες που συρρέουν στην Αλάσκα γυρεύοντας να κάνουν εκεί την τύχη τους. Καταλήγει να σέρνει το έλκηθρο των ταχυδρομείων του Καναδά, το οποίο οδηγεί ο έξω καρδιά μεσιέ Περό (Σι), χτίζοντας παράλληλα ισχυρή φιλία με μοναχικό άνδρα που έχει καταλήξει στα κρύα της Αρκτικής θρηνώντας τον θάνατο του γιου του (Φορντ). Οι ήσυχες μέρες που περνούν μαζί οι δυο τους στην όμορφη εξοχή, θα διακοπούν από εκδικητικό κυνηγό του πολύτιμου κίτρινου μετάλλου (Στίβενς), ο οποίος θεωρεί τον Μπακ και το γηραιό αφεντικό του υπεύθυνους για την απώλεια πλούσιας φλέβας χρυσού.

Για ένα έργο που σε προσκαλεί να απολαύσεις τη μοναδική ζωντάνια της άγριας φύσης, είναι εντυπωσιακό το πόσο… ψεύτικο μοιάζει. Δεν είναι μόνο ο «καρτουνίστικης» έμπνευσης Μπακ, καθώς και η tale quale κάλπικη σκυλοπαρέα του (γνωρίζοντας τα περί Disney από πριν και βλέποντας το αποτέλεσμα στην οθόνη, φοβήθηκα μην τυχόν ρίξουν και κανένα τραγούδι όλα τα τετράποδα μαζί, αγκαλιασμένα), αλλά ακόμη και η φωτογραφία του παγωμένου τοπίου της Αλάσκα από τον δις βραβευμένο με Όσκαρ Γιάνους Καμίνσκι, που σπάνια σε μεταφέρει στην περιπέτεια του σχετικού καλέσματος του τίτλου. Ακόμα κι όταν το πετυχαίνει, όπως στην ερημιά της παραποτάμιας καλύβας όπου ο θλιμμένος πατέρας καταλήγει παρέα με τον καλό του Μπακ, γρήγορα εμφανίζονται οι κάθε λογής CGI αρκούδες και λύκοι, για να προσγειώσουν το μάτι στην πεζή πραγματικότητα. Τουλάχιστον, ο Χάρισον Φορντ δίνει μια τυπική για τα μέτρα του χαμηλότονη ερμηνεία, σε αντίθεση με τον καρικατουρίστικο κακό του Νταν Στίβενς (λες και είναι κι αυτός από… CGI ένα πράγμα), ο οποίος το μόνο που δεν κάνει είναι να φωνάζει κραδαίνοντας την καραμπίνα του «Εγώ είμαι Μανιάτης και δεν ξεχνάω ποτέ», καθώς έχει κόψει με τα πόδια τη μισή Αλάσκα για να πάρει εκδίκηση για την τεράστια συμφορά που εξαιτίας τού Μπακ τον βρήκε.