του Δημήτρη Κολιοδήμου

Από τα μέσα της δεκαετίας του ’90 και εντεύθεν γίναμε μάρτυρες μιας σημαντικής αλλαγής στη φιλμική εικόνα του Κλιντ Ίστγουντ (του ηθοποιού Ίστγουντ, κατ’ αρχάς). Ήταν σαν ο σπουδαίος αυτός ερμηνευτής να έπαψε να «μοιράζει» τον εαυτό του ανάμεσα σε ταινίες δράσης και ταινίες κοινωνικού σχολίου που έβλεπαν κριτικά τη χώρα του και την κοινωνία γενικότερα, και να επικεντρώθηκε σε ερμηνείες δραματικές.

Ήταν σαν να ήθελε να μας κάνει να ξεχάσουμε (;) την παλιά του περσόνα. Αυτήν του άφοβου κι ανέκφραστου «ανθρώπου χωρίς όνομα» των spaghetti western του Σέρτζιο Λεόνε, που την αναπαρήγαγε και σε κάποιες μεταγενέστερες, αμερικανικές παραγωγές ή (κι) εκείνη του κυνικού και σκληρού Επιθεωρητή Κάλαχαν των αστυνομικών έργων του Ντον Σίγκελ, του Τεντ Ποστ, του Τζέιμς Φάργκο ή του ίδιου. Δύο ηρώων που κρατούσαν ένα μακρύκαννο όπλο στο χέρι και δεν δίσταζαν στιγμή να το χρησιμοποιήσουν. Επειδή αυτό ήταν το επάγγελμά τους ή επειδή η χρήση του… τους έφτιαχνε τη διάθεση!

Ακόμα και η «Απόλυτη Δύναμη» (1997), το μετά τις «Γέφυρες του Μάντισον» δικό του φιλμ, είναι πιο κοντινό στους χαρακτήρες ταινιών του όπως το «Λευκός Κυνηγός, Μαύρη Καρδιά» (1990), το «Ένας Τέλειος Κόσμος» (1993) ή και το πολυβραβευμένο, πλην όμως αντι-ηρωικό γουέστερν «Οι Ασυγχώρητοι» (1992). Ωστόσο, η ταινία που μας έδειξε έναν ολοκληρωτικά διαφορετικό Ίστγουντ, ως ηθοποιό, αλλά και ως σκηνοθέτη συγχρόνως, είναι τούτες οι θαυμάσιες «Γέφυρες», από το ομότιτλο ευπώλητο μυθιστόρημα του Ρόμπερτ Τζέιμς Γουόλερ. Στον ρόλο του Ρόμπερτ Κινκέιντ, ενός καλοσυνάτου και ευγενικού φωτογράφου του περιοδικού National Geographic, που ερωτεύεται μία μοναχική και απογοητευμένη από τη ζωή της αγρότισσα της Αϊόβα, ο Ίστγουντ «σημαδεύει» πια μόνο μέσα από τις μηχανές του. Έτοιμος να πατήσει το κλείστρο μιας φωτογραφικής Leica ή μιας Nikon, και έτοιμος να πει «φώτα, κάμερα, πάμε» στην κινηματογραφική του Panaflex, μας παρουσιάζεται έτσι όπως δεν θα τον περιμέναμε ποτέ.

Η ταινία του είναι ένα κινηματογραφικό pas des deux, μία εκπληκτική μελέτη δύο χαρακτήρων, τους οποίους παρακολουθούμε για τέσσερις μόνο ημέρες, ένα καλοκαίρι του 1965. Επί δύο και πλέον ώρες, το ειδύλλιό τους καταγράφεται με ζεστασιά, χιούμορ και συμπάθεια. Είναι σαν να βρισκόμαστε στο ίδιο τραπέζι, στο ίδιο δωμάτιο, στον ίδιο χώρο με τη 40άρα Φραντσέσκα και τον 55άρη Ρόμπερτ, κάπου σ’ αυτή την αγροτική Πολιτεία, και να μοιραζόμαστε το φαγητό τους, το γέλιο τους, τη χαρά τους και τον έρωτά τους. Με λιτή σκηνοθεσία, πλην όμως κινηματογραφικότητα και πολύ-πολύ ανθρωπιά.